Nadat het 3 mnd geleden uit ging (zie mijn 1e blog) hebben mijn ex en ik onstuimige tijden mee gemaakt. Ieder op eigen manier. Ik was haar liefde van haar leven, maar ik voelde het niet zo. Ik maakte het uit, mr realiseerde wat ik miste!, wilde haar toch weer terug, maar toen wilde zij weer niet. Het was te laat. Ze ziet het niet meer in me zegt ze. Zij is op vakantie gegaan net voor de feest dagen om maar...bezig te zijn, afleiding! Dat is haar patroon sowiezo de afgelopen 3 mnd. afleiding, stappen, girltalk, (mannen), vakantie, en weekendjes weg. Haar facebook account heeft ineens 20 meer "vrienden" waaronder bijzonder veel mannen... Om maar geen besef te hebben en haar gevoel voorbij te gaan. Net zolang tot ze het echt niet meer voelt. bye bye liefde van haar leven... :s

2weken geleden ging ze dus op vakantie. Vlak voor dat ze ging, kwam ze toch nog spontaan even langs Een sleutel op halen. (terwil ze zelf zei geen contact meer te willen tot na haar journey). IK heb haar nog wat vakantie foto's mee gegeven (met de hoop dat ze met deze herinnering ook heimwee zou krijgen naar ons) Zij zei nog; op vakantie kom ik vaak tot besef wat ik wil. Geef me de tijd er achter te komen. Maar na haar afstandelijke 2 mnd kan ik me niet voorstellen dat ze nu in 2weken buitenland ineens tot inkeer komt en mij mssn terug wilt. Ik denk eerder om definitief afscheid te nemen. Haar strakke gezicht en plotslinge tranen verraden soms haar (ontkennende?) gevoel. Tijdens haar vakantie hoor ik niks. Niets met kerst. Niets met O&N. vandaag is ze terug gekomen. Niets. Ik had zeer goed contact met haar ouders en stuur een sms met fijne feest dagen! Ook hier geen reactie. Negeren doet zo'n pijn! Fuck!

DIt gaat de verkeerde kant op he? ik krijg geen tekenen van hoop of wil. Maar ik kan dat niet rijmen met haar eerdere overtuigende gevoel voor liefde voor mij. Wij waren zooo leuk samen. vond iedereen. Ze vroeg het me zelfs nog toen het uit ging. Laat me weten als je het wel voelt! en ik heb dat gedaan. En dit is het gevolg. nul op het request. Wat kan ik nu nog doen? ik twijfel tussen zelf bescherming en haar vergeten, nul contact en dit verlies accepteren, afstandelijk doen. Of juist nog even polsen? interesse tonen? mijn overtuiging en gemis tonen... (wat eerder ook al niet werkte...)

Vrouwen...damn it. ongrijpbaar. En die klote steen in me maag blijft maar terug komen. slaap er slecht van. soms badend in het zweet en veel wakker worden. Zij heeft de aandacht van een man nodig en het feit dat ze dat niet meer bij mij zoekt geeft mij aan dat ze een ander heeft. ook weer afleiding.
Ik ben 34 en voel me oud als vrijgezel. als een vreemde eend in de bijt. geen vrijgezellen vrienden, allemaal aan de kids. DIe confrontatie vind ik lastig. Ik ben veelal alleen, moet echt stad en land afbellen om iemand te verzamelen om een biertje mee te drinken. gespreksstof met vrouwen heb ik ff niet al ben ik altijd wel een ouwehoer geweest. Of me zelf als rebounder in de strijd te gooien werkt nu niet voor mij. Al zou ik dat wel een gewenste afleiding vinden. het werkt voor haar blijkbaar ook.
tips and tricks please! hoe werkt die tegenstrijdige houding van haar en hoe trek ik me zelf weer uit het slop?
cheers lotgenoten... happy 2011...!