Afgelopen weekend een bruiloft gehad.. ik had wat biertjes op en jah hoor ik er kwam heel veel spanning los.. van het terugwonen op ons zelf, het overleiden van een vriend van me, de verandering van mijn school (ga voortaan stage lopen en dus het "volwassen" wereldje in. En heb een vriendin die emotioneel onstabiel is, omdat ze het zo ontzettend druk heeft met haar studie. (afstuderen dansacademie) Ze slikt ook seroxat en heeft het soms heel moeilijk met haar zelf en dan is ze het liefste alleen.

Tja al die spanning kwam eruit van het weekend.. en heb op straat buiten bij het feest ff alles losgegooid.
Daarna kon ik weer gelukkig binnen wat gezelliger zijn, maar heb daar me vriendin ontzettend mee laten schrikken denk ik..en wie weet nam ze zich hetzelf kwalijk.
Mannen horen nu eenmaal stabiel en niet emotioneel te zijn?? Ik stond te brullen als een klein kind en ken mezelf zo helemaal niet. Gelukkig wel daarna wel in bed lekker tegen elkaar aangekropen en zondag nog naar een verjaardag geweest wat gewoon gezellig was. Zondagavond zei ze al joh ga je volgend weekend mee naar me ouders (studeert doordeweeks hier in deze stad) en in het weekend wil ze haar ouders nog wel eens zin. (wonen op 1,5 uur rijden hiervandaan). Ik alweer voorzichtig.. van nou kijk donderdagavond maar of je dat dan nog altijd zo vind, want heb in het verleden vaak meegemaakt dat ze wel eens enthousiast iets zei van ga maar mee, en zodra het allemaal weer niet ging vermoeidheid/halve depressie zag ze alles weer zwart en kon ik weer me eigen weekend doorkomen of een avond alleen zitten, terwijl we hadden afgesproken. Dinsdag hadden we salsa en tja donderdag zag ik haar ook alweer! En dan wilde ze woensdag ook nog ff een uurtje langskomen ofzo.. waarop ik al zei van joh doe da ni neem de tijd voor jezelf nou, want dan ga je moe zijn!! Tja dat vond ze dus niet leuk dat ik dat zei, maar legde uit dat da ni voor niets was.. dat begreep ze dan toch uiteindelijk wel.

Deze week is ze dan voor het eerst naar een therapeut gegaan en over 2 weken hoort ze haar behandeling. Daarbij kwam lichttherapie ook al ter sprake. Dinsdag moest ze nog een vragenlijst invullen betreffende deze behandeling en ze vroeg me dit nog eens door te kijken. Dat gedaan.. beviel haar mijn antwoord niet.. Waarop ik weer totaal emotioneel werd van waarom wordt je nu kwaad ik probeer toch alleen maar goed te doen? Heb het gevoel dat ik het ni meer trek.. Woensdag ben ik heel de dag goed verkouden op bed gaan liggen en ze zou woensdagavond nog even langskomen.. en ja hoor op laatste moment (8 uur) belt ze op. joh ik ben moe.. ga naar me kamer om te gaan slapen. Waarop ik zei van joh dan moet je da doen. no problem. Zit ik 30 min later op msn zie ik haar verschijnen.. ze ging nog wat zitten werken. Waarop ik verontwaardigd reageerde van joh ik lig hier goed beroerd en nou ga je tot half 11 nog zitten werken?? Dan had je toch best ff (al was het 10 min) langs kunnen komen vind ik niet leuk van je? Ze zei sorry en tot morgen (via msn, slecht communicatie middel op dat moment).
Donderdagavond hadden we afgesproken , want was enige avond waarop ze een keer niets te doen had.

Belt ze donderdag op.. ja sorry nog van gisteren, maar ik ga vanavond pas om half 7 bij jou zijn, moet nog opruimen thuis etc.. waarop ik reageerde van owh dan pas (ging ervanuit dat ze om half 5 bij mij ging zijn om samen te eten), maar waarom had je gisteren (die woensdagavond) nou eigenlijk niet gewoon gezegd dat je nog heel veel werk had liggen ipv te zeggen dat je naar huis ging omdat je ging slapen?
Kreeg nog een onverschillige ja, sorry, mar tot straks zei ze snel. Waarop ik nog ertussen kreeg, maar is het ni beter dat je een avond ontspannen voor jezelf houdt dan en op tijd gaat slapen?? Nee dat wilde ze niet, ze kwam langs.. oke.

Dus ik zit te wachten, krijg ik een mail van er.. weer geeft ze aan dat ik haar beperk, haar vrijheid mis dat ze ook es met vriendinnen wil afspreken en dat ze weer zo moe was etc etc.
Maar ik geef en gun haar alle vrijheid?? Alleen op het laatste moment aflaten weten, omdat het voor jou ff niet uitkomt das toch ni fijn voor die ander. we hebben al zoveel doorgemaakt dan juist zou je toch een x tijd moeten maken om met 2en te ontspannen??Maar nee want eigenlijk is ze gewoon boos, omdat ik weer over gisteravond begon, waarom ze niet even 10 minuten langs had kunnen komen en waarom ze dan niet had gezegd dat ze eigenlijk nog werk had, ipv dat ze naar huis ging om te slapen en dan toch tot half 11 door te werken..

Snap er weer niets meer van.. het gaat gewoon weer totaal niet met haar, met de drukte en eigenlijk is ze graag bij me, maar is zo gestressed met de drukte elk kan negatief dingetje aankomt als een bom.
En tja dat merk je dan het snelste in een relatie blijkbaar, want ik wordt de trappaal.. dan zegt ze ineenkeer van ik wil me vrijheid, jij beperkt me, kost me energie, voer zoveel discussie met je..
Als mevrouw zich ok voelt zit ze bij mij en discussies voeren we niet, want ze is geen prater!

Dus.. ben na die mail gelezen te hebben, daarnaartoe gereden met de boodschap joh ik stop hiermee..
heb hier zolang mee gelopen. Ze reageerde heel onverschillig en volkomen gevoelloos (wat ik al verwachtte) en zag er lijkwit en moe uit van heel haar dag. (moest ruim 40 vmbo studenten laten dansen). Tja maar bij mij had ze ook kunnen uitrusten of in de middag al kunnen bedenken van joh het gaat weer nie ben bekaf.. hou een avond voor mezelf
Mar nee dan heeft ze een schuldgevoel en doet ze het toch tegen haar zin, terwijl ik AANGEEF dat ze ni langs hoeft te komen!? Wanneer doe je het dan nog goed..
Ik kan het niet meer.. kost mij teveel energie.. Maandag begint me leven weer.

En toch hoop ik dat ze weer positief en met een heel duidelijk verhaal haar excuus komt maken en zegt dat ze me ni kwijt wil.. mar dat zal ni gebeuren want dat kan ze niet.. Door haar zelf als persoon, door de drukte of omdat ze er gewoon ni genoeg omgeeft.. een vraag die ik niet meer MAG afwegen van mezelf want ga eraan kapot. En toch voelt het klote, maja das altijd met liefdesverdriet..

Stomme is dat je je toch afvraagd.. maak ik nu geen fout?.. gaat ze over 4 maanden niet veel meer vrije tijd hebben? en dan wel met meer energie in een relatie kunnen staan en gaat de therapie niet helpen?

Ik weet wel dat er een grens is voor mezelf.. en die is bereikt.. hoop ik.
Maar het gevoel is er nog en gaat er nog lang blijven.. hoop dat ik snel daar een weg in vind.