Een week na het incident in de steeg (lees De afgrond ((Deel 3)) kreeg ik een appje van zijn zusje. Daarin vroeg ze wat er precies mis is gegaan en dat ze zich nu flink zorgen maakt om haar broer, die helemaal in zichzelf gekeerd is. Ik heb haar netjes geantwoord en duidelijk gemaakt dat ik er klaar mee was. Nog geen half uurtje later kreeg ik een email van N. (Ik had hem overal geblokt.)

"Sorry dat ik maandag zo uitviel tegen je.
Ik wist niet wat ik moest zeggen, kreeg een black out en raakte in paniek en daarom reageerde ik zo fel.
Dat ik je vast pakte, daarmee wilde ik je fysiek geen pijn doen, ik wilde niet dat het zo ging eindigen en daarom pakte ik je vast, uit liefde, niet om je iets aan te doen. Dat zou ik nooit doen.
Sorry dat het zo afliep.
Zo wilde ik het niet."

Het kostte me flink wat moeite om niet te reageren. Ik was gevoelsmatig een beetje de weg kwijt. Na heel lang twijfelde appte ik hem: "Na een week kun je eindelijk sorry zeggen?" Hij zei dat het bij hem even duurde voordat hij zijn ego opzij kon zetten en in kon zien dat hij fout bezig was. Hij was eerst vooral heel erg boos op mij omdat ik hem overal op had geblokkeerd na het incident.

Afijn, niks nieuws, ik wist ondertussen wel van het grote ego van N. ik wilde hem weg hebben uit mijn gedachten en heb mezelf flink afgeleid met van alles en nog wat, een periode waar ik totaal niet trots op ben.
De collega en ik gingen samen gezellig een weekendje weg, en het begon best gezellig. Maar gedurende het weekend stuitte ik opeens op flink wat afknappers en raakte ik het opeens helemaal zat. Alsof er een deur met harde klap dicht sloeg. Ik was zo druk bezig geweest met vluchten en opeens overviel het me toch. Er trok een zwarte waas over mijn humeur heen en ik wilde gewoon naar huis. Onverwerkt verdriet? Het voelde opeens allemaal te snel gaan en wilde ik in mijn eentje in bed liggen onder de dekens, verstoppen voor de wereld.

Alsof hij het rook, stuurde N. mij op de terugweg een appje. Ik had hem inmiddels niet meer geblokt nadat we de laatste keer hadden gepraat. We hadden elkaar ongeveer 2 weken niet gesproken toen hij zei dat hij me nog elke dag miste, het idee niet kon loslaten dat hij me nooit meer zou vasthouden en dat hij nog elke dag hoopte dat ik hem een berichtje zou sturen. En hij vroeg zich af of ik dat andersom ook hoopte. Ik ging er niet echt heel erg op in, behalve dat ik zei dat ik het ook heel rot vond. Ik deed onverschillig maar van binnen begon ik me steeds rotter en rotter te voelen. JA ik miste hem ook verschrikkelijk en ik had dat al die tijd weggedrukt en nu zat ik met een hele leuke jongen in de auto waar ik niet eens meer gezellig kan doen omdat ik eigenlijk gewoon kapot ben van liefdesverdriet. Pfff.

Eenmaal thuis spraken de collega en ik af dat het een beetje snel is gegaan allemaal en dat we misschien iets rustiger aan moesten gaan doen. En N. en ik begonnen weer te appen. N. deed wel heel afstandelijk maar toch ook verleidend tegelijk. Dingen zeggen zoals dat het wel beter is zo, maar dat hij dit en zus en zo wel heel erg miste etc. en hoe fijn bepaalde tijden zijn geweest.

Ik ben even een stukje terug gegaan in de tijd want wat ik hier boven vertelde, was iets vóór mijn verhuizing.
2 dagen na dat weekendje weg met de collega begon de verhuizing. Tijdens de verhuizing spraken N. en ik elkaar niet. Ik was druk met de verhuizing en super moe en verdrietig. Hij ging ondertussen alle festivals af (zag ik via social media). Terwijl ik in mijn eentje stond te schilderen werd ik woedend! Wat dacht hij wel niet. Hij liet me in de steek, ik gaf hem een kans, daarna viel hij me aan in de steeg en kijk mij nu zielig in mijn eentje schilderen en kapot zijn, en hij is lekker aan het feesten! Tussen mij en die collega liep het ook niet meer lekker en dat maakte me nog extra kwaad en verdrietig.

In een opwelling heb ik hem een bericht gestuurd via Social Media, als reactie op zijn nieuwe festival avontuur. ik uitte even lekker al mijn kwaadheid en vermoeidheid en hij werd natuurlijk ook boos op mij. Hij verslapte op een gegeven moment en ging steeds meer terugkrabbelen en veranderen van mening en ik bleef kwaad. Hij zei; weet je, laten we anders nog 1 keer afspreken, zodat we het goed kunnen uitpraten en afsluiten, want het is niet leuk dat het zo eindigt. En we hebben toch niks meer te verliezen. Voegde hij er aan toe.
Ik zei; ik zal er over nadenken. En dood ongelukkig en kwaad en moe en verdrietig ging ik slapen in mijn nieuwe huis. Ik baalde er ook nog eens van dat ik helemaal niet blij was met mijn nieuwe huis, die o zo mooi is eigenlijk. Wat is er toch mis met mij.

Ik heb 2 dagen nagedacht over zijn voorstel. Diep van binnen wilde ik het niet. Maar er was ook een stemmetje die zei dat het onaardig was om het aanbod af te wijzen. Het was immers wel een aardig gebaar van hem en misschien kon het me de afsluiting geven die ik nodig had. Pff wat een dillema heb ik gehad. Ik ben altijd open geweest met mijn collega's en vriendinnen, en letterlijk iedereen had ondertussen een hekel aan die gast. Iedereen zag eerst hoe verliefd ik was geweest en daarna hoe kapot ik er steeds van was geweest en de meesten wisten er ook van hoe hij mij had behandeld. Ik kon het op bepaalde momenten ook gewoon niet droog houden op werk, en dat is normaal gesproken niks voor mij.
Het klinkt misschien gek maar daardoor was ik ook een beetje bang voor "gezichtsverlies" als ik weer met hem zou afspreken. Wie kon mij nou nog serieus nemen als ik tegen iedereen zeg; "rot op met die kerel" om vervolgens weer af te spreken? Dan zou ik het stiekem moeten doen. Maar was ik ook wel eerlijk tegenover mezelf? Maar zoals hij zei, we hadden ook niks meer te verliezen...
Op een ochtend werd ik wakker, raapte al mijn moed bij elkaar en stuurde ik hem een lange mail met als onderwerp "Nee".

Hoi N.
Ik hoef je eigenlijk nooit meer te zien of te spreken. Jij zegt dat we toch niks te verliezen hebben maar ik zeg dat we ook niks meer te winnen hebben.
Je hebt me op bepaalde manieren behandeld en dat valt gewoon niet goed te praten. Ik ben aan het verder gaan met mijn leven en herinner onze tijd als als een zwart hoofdstuk uit mijn leven.
Je hebt je best gedaan de laatste weken maar grof gezegd was je gewoon te laat en vooral liet je me wachten in onzekerheid. Dat jij zo tegen mij tekeer ging in de steeg was echt de druppel. Ik verdien beter.
Ik kan nog wel uren typen over wat ik allemaal vind maar ik wil verder helemaal geen energie meer in "ons" of in jou steken, dus bij deze sluit ik het hoofdstuk af en laat me vooral met rust a.u.b.
Ps: wil je mijn foto's van je telefoon verwijderen?

En ik blokkeerde hem weer op alles. Zo, eindelijk rust, dacht ik. Hoe veel pijn ik ook nog steeds in me droeg.

Dit kreeg ik terug op de mail:

Het was nooit mijn bedoeling geweest om je zoveel pijn te doen, daarvoor het spijt me. Ik zal met dit verlies moeten leven en ik hoop dat ik hier een wijze les uit kan halen.
Ik wens je het beste.
Je foto’s zijn verwijderd.

5 dagen later kreeg ik dit:

Je verdiende dit ook helemaal niet. Ik voel me echt verschrikkelijk. Het enige wat ik wilde was jou gelukkig maken maar ik deed alleen maar het tegenovergestelde en faalde gewoon keihard. Ik heb er voor gekozen dat het zo is gaan aflopen en het doet me echt heel veel pijn dat ik jou dit heb aangedaan terwijl je alleen maar het allerbeste voor mij wilde, zo blind dat ik ben. Jij herinnert onze tijd als een zwart periode, ik kan je alleen maar bedanken voor die tijd die ik met je heb mogen doorbrengen. Het valt niet goed te praten hoe ik je heb behandeld maar vanuit het diepste van me hart, het spijt me.
Je bent het beste wat me overkomen is.
Je hebt een hart van goud.

(Het taalgebruik en alle complimenten is echt niet gebruikelijk voor N. Achteraf zit ik er ook stomverbaasd naar te kijken.)

Ik heb er niet op gereageerd maar natuurlijk gingen die lieve woordjes onder mijn huid kruipen. Die collega en ik stonden op een heel laag pitje en ik probeerde zo goed als ik kon van de zomer te genieten. Mijn beste vriendin had sinds kort een vriend en we hadden steeds minder contact. Wat ze normaal altijd met mij deed, deed ze nu opeens allemaal met hem. Ze was er trouwens ook niet om me te helpen met mijn verhuizing, omdat ze met die jongen in bed lag. Ze zei al onze festivalletjes af die we gepland hadden, ging wel met hem naar festivals en ook de vakantie die we samen gepland hadden zei ze af, om vervolgens met hem op vakantie te gaan. Dat was het einde van onze tweelingzus-vriendschap van 7 jaar. Soms gaat dat zo met mensen die verliefd worden maar pff dat deed zeer. Ik voelde me meer alleen dan ooit.

Juli
En N. had er echt een neus voor denk ik, want hij had er alles voor over om me in het echt te zien om het "goed af te kunnen sluiten". Ik was eenzaam en zwak, ik was in de buurt van zijn ouders huis, dus uiteindelijk gooide ik mijn stuur om en zou ik wel even langs rijden.
Het was gek om hem te zien na al die tijd, hij was helemaal niet meer zo knap als in mijn gedachten. Hij was zwaar emotioneel en hij had een brief geschreven die hij graag wilde voorlezen. Ik weet niet eens meer precies wat er in stond, veel zielige verhalen en heel veel spijt. Hij huilde tijdens het voorlezen, ik voelde me koud. Ik had ook een onderbuik gevoel die zei dat ik dit helemaal niet moest doen. Meneer was zo zielig en hij had helemaal niks gegeten. Ik stelde voor om een pizzaatje te eten bij mij thuis en nog even te praten. Misschien moest die blokkade die ik had nog even oplossen. Ik kon hem toch immers niet weer met tranen over zijn wangen weer thuis af zetten en zo koud weer weg rijden?

Hij kwam voor het eerst in mijn nieuwe huis en we kletsten wat. Het voelde best wel weer fijn en vertrouwd zo samen op de bank. Hij begon me te strelen en hij vroeg een soort van of we naar boven konden gaan? Mijn verstand schreeuwde NEE NEE NEE, maar de vlinders in mijn buik schreeuwde JA JA JA. Oke, nog 1 keertje dan om het af te leren, zei ik tegen mezelf. We rende naar boven en daar was het één grote vuurwerkshow, ik denk wel de beste keer ooit. Ik hield mezelf voor dat ik het gewoon aan niemand zou vertellen, dan was het tenminste niet gebeurd... ofzo.

Na de seks maakte ik hem duidelijk dat het eenmalig was. Hij vond dat prima. Daarna bleef hij mij steeds appen. Flirten, manipuleren, hij haalde weer alles uit de kast. Ik was nog steeds behoorlijk geblokkeerd, maar toen hij weer aanbood om samen pizza te eten, kon ik kiezen; of zielig alleen op de bank, of een heerlijk gevoel krijgen van deze vent voor nog één avondje, omdat ik me zo kut heb gevoeld de afgelopen tijd, heb ik dat toch wel verdient? HEEL FOUT IK WEET HET.

Nou het was natuurlijk weer heel gezellig, hij was weer opgewekt, en vrolijk en leuk en heel lief. Na de seks begon hij opeens te vertellen dat hij wel méér wilde, hij wilde me terug. Ik bleef koeltjes, ik zei dat gaat niet meer gebeuren hoor. Hij; "ja maar dan ga ik uiteindelijk wel seks hebben met andere meiden, want tja ik heb ook behoeftes." Ik werd woest! Wat dacht hij wel niet om dat te zeggen! Hij nam het snel terug, hij bedoelde het niet zo... (Meester Manipulator.)

Augustus - September
Die collega was helemaal naar de achtergrond verdwenen en uiteraard bleef N. appen en lief doen en grootse gebaren maken door cadeaus te kopen, en hij bleef steeds aandringen op afspreken en grappig zijn en goede seks geven. Wat begon als "friends" with benefits eindigde binnen een maand in 3-4 keer per week bij mij slapen. Er waren altijd wel goede redenen voor. En tja ik zei tegen mezelf; hij doet niks verkeerd in principe. Hij is lief en gezellig, doet veel voor me en ik wil stiekem ook gewoon niet alleen zijn. Het was een mooie zomer, met een pijnlijk laagje, maar hij kon alle pijn weg nemen door op me in te praten. Uiteindelijk was hij volgens hem gewoon depressief toen hij mij zo slecht behandelde, en nu niet meer. Hij gedroeg zich eerlijk gezegd echt perfect en geweldig. Er was helemaal niets wat hij verkeerd deed, hij zou het allemaal goed met me maken. Ook geen enkele woede-aanval gezien en ook geen geschreeuw. Af en toe keerde hij nog wel eventjes in zichzelf, alsof hij niet thuis was in zijn lichaam, maar dan liet ik hem even een tijdje met rust (soort van gewoonte geworden) en kwam hij daarna vanzelf weer "terug".
Belangrijk om te vermelden: ik hamerde er heel erg op dat we geen relatie meer konden aan gaan, er was nog te veel gebeurd. Dat vond hij vreselijk jammer. Daarom sloten we een compromis dat hij zodra hij zijn schulden had afbetaald (dat zou dan volgens hem december 2018 zijn) op zichzelf zou gaan wonen, en het zou nog steeds goed gaan, dan zouden we pas weer een officiële relatie aan gaan. Ondertussen kwam hij steeds vaker en langer langs, dus kon je het wel weer een relatie noemen die er stiekem in sloop.
Soms had ik nog flashbacks van de ellendige tijden eerder in het jaar en dan duwde ik hem nog weg, maar hij wist het elke keer weer om te praten.
Wat weer begon met een sprankje hoop, werd dat steeds groter en groter. Eindelijk een soort van licht aan het einde van mijn donkere tunnel. Mijn vriendinnen en collega's wisten hier uiteraard niet van, ik schaamde me kapot voor mijn eigen zwakke gedrag. N. en ik gingen zelfs samen naar een weekend festival. Als mijn collega's vroegen met wie ik daar was, loog ik dat ik met vriendinnen was. Ik leidde een steeds meer geïsoleerd dubbelleven en ik zat ontzettend in de knoop met wie ik was en wat ik eigenlijk wilde.

Wordt vervolgd...