En zo gingen we voort. Badend in datgene wat we aan liefde aan elkaar gaven. En ik kan je verzekeren dat de momenten van gelukzaligheid van een zwaar kaliber waren. De dagen en nachten die wij met elkaar doorbrachten waren fantastisch. Als ik haar vasthield was alles zo goed. Het voelde zo intens. Eindelijk had ik mijn gelijkene in zoveel opzichten ontmoet!! Ik had het gevoel dat dit eeuwig zou gaan duren. En zo stegen we via de golven van geluk op naar ongekende hoogte.
Toen kwam het moment waarvoor Marijke mij gewaarschuwd had. Het was niet het moment om ons aan elkaar te binden, in welk opzicht dan ook. Toen kwamen de golven van geluk terug. En hoe! Overspoeld werd ik erdoor. Langzaam voelde ik de vaste grond onder mijn voeten weg zakken. Hoe dan ook, de gelukkige gevoelsmomenten keerden zich tegen ons.
Nadat het besluit genomen was dat we elkaar niet meer zouden zien, waren de eerste weken een hel voor me. Steeds spookte de gedachte door mijn hoofd wat er was fout gegaan!
Hoe kon dit zo lopen? Ik heb me verdrietig, boos, ellendig, opgelucht, somber, en nog veel meer gevoeld. Tot het moment dat ik dacht dat ik haar definitief uit mijn wereld verbannen had. Waarom stuurde ze me dat sms-je? Bah, ik voelde me weer onrustig geworden. Misschien had ik haar niets terug moeten sturen. Ik deed het toch. Ik smste haar dat mijn leven kil was zonder haar. En zo voelde ik dat ook. Nog steeds. En waarom? Ik weet het echt niet. Ze heeft wellicht datgene waarnaar ik op zoek was. Of bedonder ik mezelf? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik haar nog steeds niet ben vergeten. Ik zal haar ook nooit vergeten. En wie weet komen we elkaar nog eens tegen onder betere omstandigheden. Ik hoop het.

Lieve Es, En als de droom is wat wij in het leven gemeen hebben, heb je het dan gezien zoals ik jou zie in mijn dromen? Dank je wel voor wat je me geven hebt. (En dat neemt niemand me meer af!)