En vorig jaar?. Ik zat tot mijn nek in een lastige relatie met een vrouw uit Vinkeveen, vaak en op de meest onverwachte momenten koel en afstandelijk, een vrouw voor wie ik door het stof kroop omdat ze me altijd het gevoel gaf dat ze pas zou ontdooien als ik de juiste sleutel daartoe had gevonden. Het lag aan mij dat ze soms zo kil deed, dat haar hart keer op keer bevroor, dat zij depressief was en in haar zelf gekeerd raakte, zoals ze dat uitdrukte. Het was mijn schuld dat onze relatie na maanden nog steeds niet van de grond kwam.

Een paar weken geleden ben ik een leuke vrouw tegengekomen.Het contact was (en is) erg leuk. Het voelde direct vertrouwd. Inmiddels ben ik 3 keer met haar wezen daten (en dat zonder te zoenen!

Ik ben aan het leren op mijn intuïtie te vertrouwen. Omdat mijn gevoel negen van de tien keer gelijk heeft. Ik moet in relaties ook leren minder te redeneren. Niet tegen beter weten in vasthouden en ook niet tegen beter weten in loslaten. Je hart liet nooit.

Ja ik ben er vanaf.. al een tijdje hoor. (Alhoewel dat best een tijd geduurd heeft. Ik zou zeggen lees mijn blog. Veel heeft me ook al gepasseerd......leuke, aardige, lieve, begripvolle en spirituele vrouwen. Vaak willen ze met me verder. Maar weet je...ik niet. Ik wacht nog steeds op die ene waarvoor ik helemaal kan gaan...Die ene waartegen ik vol overtuiging kan zeggen dat ik van haar houd!!! "We should have each other with cream"....

Poehee, dacht ik er vanaf te zijn. Mooi mis dus. Nog steeds speelt ze door mijn hoofd. Gelukkig niet zo vaak als voorheen maar naar mij gevoel te vaak. Ik probeer dan te bedenken wat haar zo bijzonder maakt. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik nog niet los van haar ben. Misschien heeft het te maken dat de naderende lente. (ik leerder haar op de dag van de lente kennen). (Te) vaak nog heb ik haar stem gehoord. De laatste tijd speel ik regelmatig met de gedachte dat ik haar wil bellen. Miscchien moet ik dat maar doen. Op de dag dat de lente begint............

Zo, na een begin, een einde dient er ook een afsluiting te zijn nietwaar? En die is - overigens al enige tijd geleden - gekomen. Geen weken meer dat zij alleen centraal staat in mijn gedachten. Geen drang meer om contact met haar te zoeken. Geen hoop dat zij met mij contact zoekt.
Maar weet je, zolang wij dit lichaam en vooral deze menselijk hersenen hebben, is elke minuut, denk ik, iets om te koesteren. Ons dagelijks bestaan is geheel doordrongen van hoop, hoewel we niet zeker zijn van onze toekomst. We weten niet zeker of we er morgen om deze tijd nog zullen zijn. Toch werken we met dat in gedachten, puur op basis van hoop. We moeten onze tijd dus zo goed mogelijk gebruiken.

Oh ja, Ik heb me voorgenomen niet meer in te checken in The Heartbreak Inn. Op het moment dat ik dit schrijf moet ik om mezelf lachen. Ik ken mezelf want ik weet dat het me een volgende keer weer gebeurt. Wie niet? En dan zie ik wel weer. Maar ik ga nu op zoek naar de vrouw die naar mij op zoek is! En ik vind haar!!