Zo, na een begin, een einde dient er ook een afsluiting te zijn nietwaar? En die is - overigens al enige tijd geleden - gekomen. Geen weken meer dat zij alleen centraal staat in mijn gedachten. Geen drang meer om contact met haar te zoeken. Geen hoop dat zij met mij contact zoekt.
Maar weet je, zolang wij dit lichaam en vooral deze menselijk hersenen hebben, is elke minuut, denk ik, iets om te koesteren. Ons dagelijks bestaan is geheel doordrongen van hoop, hoewel we niet zeker zijn van onze toekomst. We weten niet zeker of we er morgen om deze tijd nog zullen zijn. Toch werken we met dat in gedachten, puur op basis van hoop. We moeten onze tijd dus zo goed mogelijk gebruiken.
Heerlijk is daarom deze rust. En natuurlijk heb ik me steeds afgevraagd wat er is mis gegaan. Ach, een antwoord is niet nodig. Eigelijk weet ik het wel. Ik heb er van geleerd. Een levensles. En dat is misschien wel waar het om ging. Dag Esther, het gaat je goed.