Gister mijn ex een heel kort en vriendelijk mailtje terug gestuurd. Geen vragen er in, hij hoeft in principe niet te reageren. Maar natuurlijk zit ik nu toch de hele tijd te kijken of hij wat terugstuurt.
En dat is zo irritant als de deur naar contact weer open gaat. Aan de ene kant geeft het me toch wat rust, dat hij wat van zich heeft laten horen. Aan de andere kant krijg je dan weer het probleem dat je hoopt dat er wat terug komt als je wat terugstuurt.
Ik merk inmiddels wel dat ik dat gevoel echt zat begin te worden. Dat ik begin te denken: ik wil mijn oude zelf weer zijn. Ik heb heimwee naar de oude ik, die lol heeft in haar leven en zich op alles wat er komen gaat verheugt.
Nu hangt over alles een grauwsluier, omdat ik het niet met hem kan doen en omdat ik het niet met hem kan delen.
Aan de andere kant, door het kaartje ben ik weer gaan nadenken.
Want ja, je krijgt toch weer hoop, hij zoekt contact. Maar dan??
Stel, het komt weer goed.. wil ik dan dat het weer gaat zoals het ging?? Wil ik dat? Nee... En ineens komen de negatieve herinneringen weer naar boven. Wil ik weten wat hij doet? Wil ik weten wat hij meemaakt? Dan ga ik me weer steeds met hem bezighouden en dat wil ik dus ook niet... Ik wil mezelf weer zijn.
Maar soms denk ik ook: het maakt me niet uit dat ik geen toekomstplannen met hem kan maken. Als de wereld dit jaar vergaat heeft dat toch weinig zin. Ik wil gewoon bij hem zijn als het even kan.
Voor mezelf ben ik er dus niet achter wat ik nou precies wil. En als mijn heftige emoties nou eens een beetje zouden gaan liggen, dan zou ik daar misschien wat rustiger over na kunnen denken.
5 weken liefdesverdriet is echt lang. Dat vind ik. Okee, na een ruim jaar schijnt dat heel normaal te zijn. Maar dat ik hem nog zo intens mis, dat had ik niet verwacht. Ik had echt verwacht dat mijn ratio het inmiddels wel had overgenomen. Ik leef nog steeds op de automatische piloot en daar baal ik van! Vandaag deed ik een bakkie met een vriendinnetje. Ze vroeg me hoe het ging en ik kon natuurlijk alleen maar zeggen: tja, moeilijk. Maar toen ging ik vertellen wat er de laatste tijd allemaal was gebeurd- naast het uitgaan van mijn relatie- en toen dacht ik: Verdikkeme, er zijn zoveel gave dingen gebeurd en op mijn pad gekomen. En daar geniet ik amper van! Het overheerst alles zo! En dat vind ik jammer, echt jammer..
Hopelijk komt er een beetje rust in mijn hoofd en ga ik weer genieten van de leuke dingen. Ook al hoop ik stiekem alsnog dat het weer goed komt...