Ik ben een vrouw en ongeveer 4 jaar geleden ben ik voor het eerst verliefd geworden op een andere vrouw. Wist al een tijd dat ik vrouwen prettiger vond maar nooit echt mijn hart open gezet. Die dag kreeg kriebeles in mijn buik en wist niet wat me overkwam. Zij was een vrouw uit een klein dorpje, niemand wist haar tweede kant zogezegd. We hebben een half jaar echt iets gehad en in die tijd heeft ze me ook nog een keer bedrogen met een man. Was moeilijk maar mijn gevoelens voor haar waren groot. Later vertelde ze me dat ze het niet meer kon en dat ze er een punt achter wilde zetten. Ik was kapot hier van. We hielden contact maar zodra ze hier was liet ze toch weer zien dat ze gevoelens voor me had en dan had ik eigenlijk weer hoop. Ik was intiem met haar en zodra ik dit aan haar had gegeven ging ze me weer van zich afschoppen. Vrienden hadden me gewaarschuwd maar ik wilde het niet zien. Probeerde ondertussen ook weer hier mijn eigen leven op te bouwen. Ik had wel nog steeds contact met haar via de telefoon de gespreken begonnen rustig en eigenlijk omdat ik nog steeds vragen had eindigde de gesprekken altijd weer in ruzie. Ze heeft me in die tijd behoorlijk kapot gemaakt door het aantrekken en weer wegschoppen. Als ik dan eventueel met een andere dame aan het chatten was dan raakte ze in paniek en was ze me bang om m kwijt te raken. Ik kreeg daar door weer hoop en zodra ik haar weer toe liet kreeg ik weer een schop. Mijn zelfvertrouwen was ver te zoeken. Ik ben door een hel gegaan. Vorig jaar april of mei ben ik daar nog geweest want ik wilde voor mezelf kijken wat zij nog met me deed. Ben daar heen geweest en toen ik haar zag had ik al meteen van NEE dit is niet de vrouw waar ik gevoelens voor had. Onderweg naar huis merkte ik ook dat er geen gevoelens meer waren. Ik vond het goed zo. Ik had soms wel telefonisch contact met haar omdat ze in therapie was gegaan.

In juni 2007 had er een vrouw mij aangeklikt en we hebben een tijd gemaild naar elkaar toe. De mailtjes werden persoonlijker en ik merkte dat ik het fijn vond als ze weer wat geschreven had. In juli heb ik haar ontmoet samen met haar zoon. Het klikte gewoon. Ook toen ik haar voor het eerst zag kwam er een golf vlinders door mijn buik heen. We hebben gepraat en het voelde allemaal goed aan. Ik ben namelijk niet iemand die haar hart heel snel open zet voor de liefde. Sinds deze dag hebben we elkaar elke dag gezien. Ik werkte onregelmatig en zodra ik vrij was zat ik bij hun. Het voelde goed, vertrouwd gewoon heerlijk. Ik heb in deze tijd ook een behoorlijke terug val gekregen. In 2006 is mijn moeder overleden en ik kreeg daar een terugval door. Werd licht depressief. Wilde het niet zien. Mijn lichaam en geest waren op en ik kon niet meer. Dit gebeurde in october en sinds dien zit ik thuis en ben hard aan het werk om alles een plek te geven. In die tijd leefde ik eigenlijk bij hun thuis en ik kwam bijna niet meer in mijn eigen huis. We deden alles met zijn drieen. Haar zoon werd ook een beetje mijn zoon. We waren een leuk gezinnetje. En elke dag kon ik recht uit mijn hart zeggen SCHAT IK HOU VAN JE. En ze zei dan weer terug IK OOK VAN JOU LEKKER DING.
En als ze dit zei dan kwam er een golf vlinders langs. Door mijn vorige relatie ben ik ook getekend met een stukje angst. In iedere relatie komt wel eens wrijving voor, kan geen kwaad. Maar ik was dan altijd bang dat ze me dan zat werd en dat het uit zou gaan. Raar want er was geen aanleiding of zo. In januari dit jaar hadden we even een wrijving niks ernstig. Ze vertelde ook dat ze aan het sms/en was met haar maatje. Ik had geen telefoon gehoort en zat in eens alles in te vullen. Ze is aan het sms-en maar waarom hoor ik niets. Ik voelde bij mezelf de angst omhoog komen. Wij hadden even wrijving en zij zit in stilte te sms-en. Ik wilde de angst aangeven aan haar. Maar toen ik mijn mond open deed kwam er heel wat anders uit. Ik zag ineens het hele gebeuren van mijn vorige ex naar boven komen dat ze vertelde dat ze vreemd was gegaan. Ik flipte en beschuldigde haar voor iets wat eigenlijk helemaal niet waar was. Ik heb haar daarmee pijn gedaan wat logisch is. Ze kwam er ook achter dat ik heel af en toe contact had met mijn ex. We kregen ruzie en ben de volgende dag naar mijn eigen huis gegaan. Ik was kapot. Het idee dat ik hier zat en de mensen waar van ik ziels veel van hou zatten daar. Heb hier dagen na gedacht waarom ik nog contact had met die ex. Heb een gesprek gehad met mijn ex en ik heb er alles een keer uit gegooid wat me dwars zat en wat me heel zeer heb gedaan in die tijd. Als ik dat voorheen deed ontkende ze alles en nu begon ze te huilen en zag ook in eene dat ze me veel pijn heb aangedaan. Ik heb haar vragen gesteld die ik altijd al had willen horen uit haar mond en ik kreeg bevestiging van haar kant. Ik heb haar bedankt voor het gesprek en heb gezegd dat ik door ga met mijn leven hier waar ik al 6 maanden mee bezig was. Heb mijn vriendin uitgelegd en we hebben gepraat. Ze gaaf ook aan dat ik alleen maar over mij had en geen interesse had in haar. Heb haar gevraagd of ze me nog een kans wilde geven. We hebben besloten om het rustig aan te doen. Ik bleef gewoon in mijn eigen huis en af en toe ging ik naar haar toe. Het weekend vroeg ze me of ik daar bleef slapen en heb toegestmd. Zondag avond gevraagd hoe ze het vond en hoe ze zich voelde. Het voelde allemaal weer goed en ontspannen. Ik kreeg sms-jes met I love you a lot enzo. Gewoon heerlijk. Ik zou meer vragen hoe het met haar was. Ik lette er ook echt op. Ik was bij mijn therapeut gweest en zij was ziek. Onderweg heb ik haar gebeld hoe het was met haar. We hebben gepraat en ineens vroeg ze hoe het bij de peut was. Dus ik verteld wat er gebeurt was en wat we besproken enzo. Niks aan de hand zou je denken. Vrijdag zitten we even te chatten en ineens krijg ik dit dus op mijn boterham. Ze kan haar gevoel niet met me delen zegt ze. Ze gaaf een voorbeeld over de peut en zei het ging weer over jou. Sorry maar ik begrijp het niet ze vroeg er naar en heb gewoon antwoord gegeven. Sinds dien moet ik het weer alleen doen en ben ik eigenlijk aan de kant gezet. Ik snap het gewoon allemaal even niet meer. We zouden het rustig aan proberen en 6 dagen laten sta ik weer alleen. Ik kan niet in 6 dagen veranderen. Ben er helemaal kapot van want ik hou zo veel van haar en haar zoon. Ik voel me gebroken, op, ellendig. Ben mezelf helemaal kwijt. Heb ook gezegd ik doe mezelf nooit iets aan maar als het zo ver is dan vind ik het goed.

Ik heb voor mijn gevoel al zoveel voor mijn kiezen gehad dat ik gewoon op ben. Eerst mijn vaer overleden 1994, kwam er achter dat ik vrouwen viel, 4 jaar met die ex trekken en schoppen, moeder overleden 2006, deze mensen ontmoet, terugval, lichte depressie, geen baan, angsten, en nu deze lieve mensen kwijt.

Ik ben gewoon mezelf kwijt en denk alleen maar waarom ik alles fout doe. Waarom mag ik niet een stukje geluk hebben. Wat heb ik hier toch weer fout gedaan. Ik snap het gewoon weg niet.
Ik schrijf dit weer op en zit gewoon weer te janken.
Het lucht wel even op zo.