Hoi Steff,

Sorry voor de late reactie; afgelopen weekend was vrij druk, dus vandaar Fijn om te horen dat je iets aan m’n reacties hebt. Wat m’n ex en ik betreft is onze verstandhouding op z’n zachtst gezegd bijzonder af en toe M’n ex had in het begin met name nogal wat behoefte aan rust. Dan kan ik natuurlijk ervoor kiezen om dat niet aan haar te geven, maar wat schiet ik daarmee op? En wat schiet zij daarmee op? Volgens mij helemaal niets. Ik schiet er niets mee op, omdat zij zich dan toch met hand ten tand zal gaan verzetten ertegen, zij schiet er niets mee op omdat ze dan nog steeds geen rust krijgt. Dan is het dus niet nuttig om die rust niet te geven. Daarnaast (en dat is misschien nog wel belangrijker) respecteer je op die manier ook de wens van de ander, en daarmee laat je zien dat je de ander ook belangrijk vindt. Niet alleen maar je eigen belang, maar ook dat van degene waar je zo van hebt gehouden (of nog steeds van houdt). De wil om de ander gelukkig te maken is in feite de kern van “houden van” naar mijn mening. Niet de ander gelukkig maken omdat het moet, maar omdat je het zelf wil.

Zelf merk je nu ook al dat je toch niets goed kan doen bij hem op het moment, behalve hem zijn rust te geven. Dat geeft al wel redelijk aan hoe machteloos je in dat opzicht bent. En net zoals in zoveel situaties goed werkt, draai het eens om… Stel nu dat jij degene bent die rust wil hebben, en hij stuurt steeds berichtjes, belt steeds etc etc. Dan denk je na een tijdje toch ook wel “zak in de stront, ik ben toch duidelijk geweest? “ lijkt mij? Waarom zou dat voor hem dan anders zijn? Een berichtje is tot daar aan toe, maar keer op keer weer net als je denkt een beetje rust in je leven te krijgen weer worden geconfronteerd met zo’n berichtje, dat voelt alsof je niet serieus wordt genomen en zet kwaad bloed. En elke keer als je dan toch weer een berichtje stuurt, hoopt dat een beetje op van binnen totdat het uitbarst in een partij moddergooien waar je niet vrolijk van wordt.

Als je dan eenmaal die duidelijkheid voor jezelf hebt, dat je iets wil (in dit geval dus de ander rust gunnen), dan is het een kwestie van doen. Moeilijk is het eigenlijk niet, want wat is er nu moeilijk aan niets doen? Nog nooit heeft iemand applaus gekregen omdat hij/zij niets heeft gedaan. Op school kreeg ik altijd al op m’n lazer omdat ik niets had gedaan, m’n baas ziet ook de humor er niet van in als ik niets doe, dus niets doen is niet moeilijk. Iets (zinvols) doen is veel moeilijker. Wat daarom voor mij werkte was de focus verleggen. Niet gefocust zijn op haar als persoon, maar op mezelf. Ik kan namelijk aan haar niets veranderen. Dat kan ze zelf als ze dat zou willen, maar dat kan ik niet. Me er druk om maken is dan dus ook zinloos, want dat verandert niets. En dus ben ik toen op zoek gegaan naar dingen van mezelf die mij niet bevallen en ben dat gaan veranderen. Dus niet meer ervoor zorgen dat zij maar gelukkig was, maar dat ikzelf weer gelukkig ging worden. En als zij dan later eventueel een uitbreiding daarop wil vormen, dan is ze daar meer dan welkom in. Zo niet, dan kom ik vast wel weer iemand anders tegen die dat wel wil zijn en zelfs als dat niet het geval is, dan nog is de basis van gelukkig zijn in mezelf, en dus kan ik ook prima gelukkig zijn zonder haar of wie dan ook. Doordat m’n focus daar naartoe is verschoven was het ook makkelijk(er) om haar die rust te geven die ze wilde. Goed, daar ging zij dan weer niet zo heel goed mee om door steeds weer contact met mij op te nemen, maar dat is haar eigen verantwoordelijkheid natuurlijk en niet die van mij. Inmiddels liggen de zaken omgedraaid, maar dat is weer een heel ander verhaal.

Wat betreft je schuldgevoel snap ik heel goed wat je bedoelt. Want je wil de ander helemaal niet kwetsen, maar de ander z’n grenzen conflicteren ook wel weer heel hard met je eigen gevoel. Dus als je dan contact opneemt, dan weet je dat je toch een beetje over de ander z’n grens heen gaat en verbruik je als het ware iets van je krediet. Een schuldgevoel is dus heel logisch, en misschien ook wel een beetje terecht eerlijk gezegd. Het is heel begrijpelijk allemaal omdat je je eigen gevoel nog niet heel lekker kan controleren, maar dat maakt het niet goed natuurlijk. Vergelijk het met te hard rijden als je haast hebt. Natuurlijk wil je zo snel mogelijk dan op de plaats van bestemming komen, maar dat rechtvaardigt nog niet dat je daarom met 180km/h over de snelweg mag scheuren. Dat blijft een overtreding, al is je motivatie ervoor nog zo goed. De motivatie beïnvloed hooguit de mate van boete die erop staat, maar verandert niets aan het feit van overtreding van de regels. Dit is in wezen niet anders. Je respecteert de ander z’n grens niet (en dat weet je, want schuldgevoel) en de ander kan je dat tot op zekere hoogte vergeven omdat hij er begrip voor heeft, maar je gaat wel over het lijntje heen. En dan is het afhankelijk van hoe lang de ander dat toe zal staan voordat het een keer een conflict wordt. De ander gaat dan z’n grens verdedigen omdat het dan niet meer een incident of een ongelukje is, maar omdat het doelbewust gaat worden. Voorkom dus dat je dat punt bereikt, respecteer zijn grenzen en richt je op de dingen die je wel kan veranderen in plaats van op waar je geen invloed op hebt.

En heeft het iets opgeleverd, het contact?

Sterkte!