Vandaag al bijna een week niets meer van hem gehoord.. Hij stuurt niets, ik stuur niets.. Hij gaat door met zijn leven, feest vieren, met vrienden, studie.. En ik wordt gewoon buiten beschouwing gelaten. 3 weken terug was ik nog non-stop in zijn leven. Maakten we plannen volgend jaar samen te wonen, vroeg hij n dag van te voren of wij niet samen naar een hotel zouden gaan. En nu, ieder zijn eigen leven. Hij heeft me op het hart gedrukt dat ik los van hem moet komen en geen hoop meer mag hebben en dat de kans ook gewoon zo is dat we niet meer samenkomen maar hij met een ander.
Ergens ben ik goed in staat dit te verwerken omdat ik nu 6 weken geleden van een ander die me misschien nog wel dichter bij het hart stond te horen kreeg dat hij contact wilde verbreken. Moet ook eerlijk toegeven dat ik zijn gezelschap meer mis omdat wij ontzettend veel praatten. Ik kende de klap dus al en ergens werd het van die ene jongen dus meteen gerelativeerd doordat E het uitmaakte. Nu zwerf ik dus ergens middenin. Mijn maatje missend en toch doorgaan met mn leven. Want ja over een half jaar mn eindexamen halen, ik moet ook ontzettend veel leren, al mn hobbies gaan door, mijn vrienden verwachten gezelligheid en steun. Ik heb geen tijd voor verdriet. En heb hier alleen mezelf mee. E gaat door, hij denkt niet aan mij wat ik van zijn vrienden hoor. Ik heb iedereen van zijn vriendenkring inclusief hemzelf geblokkeerd en ik hoop ook maar dat ze niet smsen. K moet er niet aan denken.. Iedere keer als ik contact heb komt dat misselijkmakende gevoel weer boven dat ik mijn maatje waar ik 3 jaar lang alles mee heb gedeeld kwijt ben, en hij zich enorm goed staat te presenteren op de vrijgezellenmarkt. Bah.
Ik denk zelfs dat ik verliefd ben op die persoon die hij was, en niet die enorme player, die kortzichtige jongen die hij nu is. Maarja zeg dat maar eens tegen jezelf als hij nogsteeds in hetzelfde lichaam zit..
Ik werd ook niet gesmst om me succes te wensen met mn optreden vorige week, helemaal niets.. T doet toch wel pijn als iemand je zo zonder moeite ineens uit zijn leven kan knallen..
En met die vriend van mij, waar ik ontzettend goed mee kon praten, hij stelt zich ook echt op als een zak. Mjah ik heb alsnog maar n stageplek voor m geregeld omdat ik mijn contacten had. Hij stelde dat wel zeer opprijs maar voor de rest nix. Kkreeg nog een weltrusten, na 6 weken, 6 weken waarin ik amper heb gegeten, slecht geslapen, me ontzettend rot heb gevoeld. Bah het wordt echt tijd dat mensen eens de verantwoordelijkheid van hun acties op zich nemen. Want is het nou echt zo moeilijk als je dan toch niet door wil met die persoon, om ze alsnog respect te geven, zonder gewoon te doen alsof ze al die tijd oud vuil zijn geweest en ze nu pas de kans hebben gekregen je daar ook daadwerkelijk bij neer te gooien en niet meer om te kijken.