Ik zit hier weer op een zondagavond tv te kijken, maar weer te denken aan mijn eerste liefde. Ik weet nauwelijks waar ik moet beginnen, maar ik begin gewoon, want ik wil het graag van me afschrijven. De namen in mijn verhaal zijn verzonnen.

Toen ik 16 jaar was heb ik de liefde van mijn leven ontmoet, althans dat dacht ik dus. We waren verschrikkelijk verliefd op elkaar, wilden elke seconden bij elkaar zijn, waren zo gek op elkaar. We hadden elkaar ontmaagd en gingen samen als jonkies samen op vakantie etc.

Zoals iedereen weet gaat dit gevoel op een gegeven moment over en verandert het in "houden van". Natuurlijk gebeurde dit bij ons ook.
Uiteindelijk begon onze relatie na 2,5 jaar de eerste scheurtjes te vertonen. Nadat we 3 jaar een relatie hadden ging het compleet mis.
De relatie ging kapot, zij had iemand anders ontmoet, mijn wereld stortte compleet in.

Het eerste jaar daaropvolgend was. Ik probeerde haar te vergeten, maar het lukte niet. Mijn ex begon steeds heel erg te twijfelen of ze me terug wilde of niet; ja ze hield me heel erg aan het lijntje. Ja, uiteindelijk koos ze natuurlijk weer voor hem en zat ik weet met die helse pijn. Nadat ze me voor de zoveelste keer aan het lijntje had gehouden, liep ik in de kroeg naar haar toe en zei: "Ik wil jou never nooit meer zien, jij houdt mij aan het lijntje en dat vind ik heel erg, jij bent gelukkig, maar steeds als je mij weer ziet, dan doe je net of je me mist, ik ken je niet meer, zeg je alleen nog gedag en wil niks meer met je te maken hebben"

Uiteraard zei ik dat, omdat ik hoopte dat ze dat niet kon verkroppen om mij nooit meer te zien. Probleem was alleen dat ze mij door en door kende en wist dat ik dit nooit ging volhouden.

Ik begon het als obsessie te zijn en raakte zwaar depressief en aan de pillen. Ik ging niet meer uit, was een zombie, kon niet meer lachen en het hele leven boeide me niks meer.

Nu ik hier zit begin ik weer te twijfelen of ik er wel goed aan deed om haar al die tijd te blijven negeren, want ze bleef het contact maar opzoeken. Met uitgaan liep ik bij dr weg als ze naar me toe kwam, ik blokte haar nummer op me telefoon, ik gooide haar van FB af etc.

Ik heb namelijk sterk het gevoel dat ze rationeel voor die andere jongen koos en niet voor mij. Op moment dat het uitging wilde ik net aan een nieuwe hbo studie starten, dat terwijl zij wilde samenwonen en een gezin wilde stichten. Die jongen die ze ontmoette had al een hbo diploma vast werk, een auto en kon haar zekerheid geven en dat is voor haar erg belangrijk, want ze is niet heel erg stabiel.

Een paar maanden geleden voegde ze me weer toe op facebook en ik twijfelde heel lang of ik haar moest accepteren, of niet.
Uiteindelijk toch maar weer gedaan. Vervolgens gaat ze op elke post dat ik erop zet, reageren, en natuurlijk raakte ik weer in de war
( het is nu 7 jaar oud, ik voel me zo kansloos soms ), maar ik hou gewoon van haar.

Wat is dat toch met eerste liefdes, ik raak er zo van in de war.
Ergens denk ik dat ze nog veel van mij houdt en me mist, maar ze het niet aandurft om weer bij mij terug te komen, want dan moet ze hem verlaten.

Ik heb meerdere relaties gehad daarna, maar durfde me nooit emotioneel open te stellen, want ik was zo bang om weer teleurgesteld te worden en mezelf weer te verliezen.

Zou ze me missen? Mist ze me dan als vriend of? Zou ze wel eens aan me denken? Heeft ze nog gevoelens voor me? Heeft ze inderdaad voor haar verstand gekozen door meer toekomst met hem te zien? Is het niet raar dat je voor zekerheid kiest boven liefde? Houdt ze me express aan het lijntje? vragen die ik mezelf vaak stel....

Ik ga ze niet weer aan haar vragen, want zolang ze met hem loopt besta ik niet voor haar en daar blijf ik bij? Of is dat raar en ben ik kinderachtig? Heeft ze alleen een schulgevoel en wil ze het uitpraten?

Zucht....ik moest het even kwijt...kan nog wel uren doogaan....bedankt voor het lezen...een jongen die niet meer wat hij moet doen....