Vandaag begint het eindelijk door te dringen. Nu ik en mijn vriend niet meer samen zijn is er een enorme leegte die ik moet zien op te vullen. Ik denk aan hem heel de dag ... de man van mijn dromen, de man waarmee ik later wel zou willen trouwen, een toekomst hebben. Hij beweerd nog steeds dat wij kans op een toekomst hebben, maar dat het nu effe niet kan omdat hij nog op school zit. Ik weet gewoon 1 ding, als hij maar half zoveel van mij zou houden dan ik van hem, dan zouden we nog samen zijn. Ik besef nu dat hij echt nog niet klaarwas voor een relatie, zijn makkers en schoolvriendinnen gaan voor. Ach ja, die knipperlichttoestanden in onze relatie moesten maar eens stoppen, maar nu het ondertussen Anderhalve week uit is, krijg ik toch een klap in het gezicht...
Ik hou men hart vast voor de dag dat hij iemand anders heeft. Want nu zitten we nog in een " we blijven vrienden " fase, maar ik weet dat deze ook wel snel zal stoppen....