Lieve ldvd-ers,

Heb al een paar keer een reactie gepost op een blog, maar nog nooit echt mijn verhaal geschreven. Is wellicht wel handig om dat even te doen zodat jullie een beter zicht krijgen op wie ik ben en waar ik vandaan kom.

Ik ben ondertussen al bijna 8 jaar met mijn vriend. We hebben samen twee mooie kinderen: een dochter van 5 en een zoon van 3. We wonen samen, hebben een huis, allebei een baan, geen gezondheids- of geldzorgen. Voor de buitenwereld heb ik het perfecte leven. Leuk gezin, leuke vrienden, leuke baan in de reclame (inclusief glamour en feestjes). Ik heb een drukke job maar werk 2 dagen in de week van thuis wat me toelaat om tijd door te brengen met mijn kids en te zorgen voor de was en de plas. Ik denk dat als Walt Disney het ideale leven van een werkende vrouw zou beschrijven de mijne heel dicht in de buurt zou komen.

Dat is de buitenkant.

En nu wat er in mij gebeurt... Om het hele beeld te schetsen moet ik ver teruggaan in de tijd. Na de geboorte van mijn dochter ben ik voor de tweede keer zwanger geraakt. Het was niet echt gepland (ik gaf nog borstvoeding), maar wel welkom. Op 13 weken heb ik toen een zware miskraam gehad gevolgd door een curretage. Mijn vriend en ik waren behoorlijk onder de indruk van wat er gebeurd was maar omdat ik eerder positief ingesteld ben dacht ik: moed niet laten zakken en opnieuw proberen. Ik wou zo snel mogelijk opnieiw zwanger worden. Mijn vriend was er minder happig op. Uiteindelijk onmiddellijk opnieuw zwanger, maar 7 weken later opnieuw miskraam. De dag van mijn miskraam was een zaterdag. Ik was thuis en mijn vriend ook. Ik ben beginnen bloeden, moest naar het ziekenhuis.... en hij heeft mij alleen laten gaan omdat hij afgesproken had met een vriend van hem en hem net wou laten zitten. Ik denk dat dat één van de meest pijnlijk ervaringen in mijn leven is geweest: alleen in het ziekenhuis liggen terwijl ik mijn kind, ONS kind aan het verliezen was. Alleen omdat hij een afspraak had en dit dus niet in zijn kraam paste. Heb me nooit zo eenzaam en ongeliefd gevoeld als toen. Nu, direct daarna ben ik opnieuw zwanger geworden en 9 maanden later werd onze zoon gezond en wel geboren.

Maar die ervaring, alleen zijn terwijl ik mijn baby verloor, heb ik hem nooit vergeven. Nooit. Sindsdien denk ik dat ik op zoek ben gegaan naar andere manieren om de eenzaamheid van die dag te doorbreken.

Toen ik zwanger was van mijn zoontje heb ik op een dag een sms gekregen van de neef van een vriendin van mij. Zeij had ons jaren voordien proberen te koppelen maar de timing was nooit goed. Ook deze keer niet. Alleen was ik zo gekwetst dat ik hem ben beginnen zien. Ben verliefd geworden op hem. Hij kwam net uit een relatie en had denk ik ook nood aan aandacht. We hebben elkaar getroost. Heb er geen fysieke relatie mee gehad maar de gevoelens waren heel intens. Ik was zwanger en wou niet weg bij mijn vriend, hij was net bedrogen en wou geen minnaar zijn. Op een bepaald ogenblik is hij dan vertrokken voor 5 maanden naar Alaska. Had me gezegd dat hij bij zijn terugkeer voor mijn deur zou staan en dat als ik dan alleen was we samen zouden kunnen proberen. Hij is teruggekomen, maar ik wou/ kon niet weg met een baby van 3 maanden. Hij is dan een relatie begonnen met iemand anders, getrouwd en is ondertussen de vader geworden van een meisje aan wie hij de naam gegeven heeft waar we het vroeger altijd samen over hadden gehad.

Ook dit is een moeilijk periode geweest voor mij. Had ik eindelijk liefde en aandacht gevonden maar heb ik er niet voor durven gaan.

Paar maanden later ben ik dan een nieuwe job begonnen. Daar was een getrouwde man die blijkbaar liefde op het eerste gezicht had voor mij. Hij heeft maaaaanden achter mij gezeten. Vanaf ik ets ging halen om te drinken kwam hij achter. Hij had humor, was lief en open, gaf me aandacht. Ben als een blok voor hem gevallen. En deze keer dacht ik: ik probeer. Ik ga een relatie aan met hem en we zien wel of het de moeite is om alles op te blazen en weg te gaan. De sex was geweldig. We praatten meerdere keren per dag, zagen elkaar voor en na het werk. Ik was/ ben zo verliefd op hem. Hij was een appartement beginnen zoeken om weg te gaan bij zijn vrouw. Had haar zelfs al gezegd dat hij zou vertrekken. Maar toen zijn we door een zware overname gegaan op het werk. Hij werd verantwoordelijk voor het fusioneren van de systemen tussen de twee bedrijven en ging gebukt onder de stress. Zijn zus en zijn moeder zijn ziek geworden en beiden ondertussen gestorven. Zijn vrouw heeft een zware operatie gehad. Ze hebben hem uiteindelijk ook nog ontslaan. In één jaar heeft die man meer ellende gekend dan ik in mijn heel leven denk ik.

Nu staan we 15 maanden verder. Ik heb hem de laatste 3 maanden (sinds zijn ontslag) niet meer gezien. Ik hoorde hem tot 2 weken geleden dagelijk via sms maar nu is het 4 dagen geleden dat ik nog nieuws heb gehad van hem. En daaarvoor heb ik exact 1 sms gekregen om een afspraak af te zeggen. Dat na een stilte van 5 dagen. De emoties zijn te veel geworden. Hij heeft tijd nodig zegt hij, maar hij houdt van mij en komt terug. Tja, misschien is dat zo. Maar ik heb dat gevoel niet. Ik mis hem zo erg. Zou het liefst gewoon alle deuren dichtslaan en naar hem gaan. Ik word gek van verdriet.

Ondertussen ben ik begonnen bij een psychologe. Die help mij het kluwen van al mijn emoties te ontwarren. Ben er ook achter gekomen dat ik een HSP ben (Hoog Sensitief Persoon), dat mijn brein anders werkt dan bij de meerderheid van de mensen. Ik probeer nu langzaam te ontcijferen waarom het allemaal zo gelopen is en wat ik verder wil uit mijn leven. Zols ik al vertelde in mijn reacties weet ik dat de speeltijd nu voorbij is. Dat ik onder ogen moet komen dat mijn relatie met mijn vriend waarschijnlijk onherroepelijk kapot is en zeker niet zal verbeteren als ik een ander heb. Ik weet ook dat die ander wellicht niet het probleem of het antwoord is op mijn zorgen, maar slechts een katalysator.

Maar ik heb liefdesverdriet. Veel liefdesverdiet. Om mezelf, om mijn vriend, om de ander, om mijn miskramen. En ik moet er door. Niks aan te doen. Heb besloten van op 1 januari terug in mijn eigen huis te gaan wonen, alleen. Nu zijn er huurders in en kan ik niet terug. En de 4 maanden die ik heb tussen nu en 2013 ga ik proberen te gebruiken om echt wel voor eens en voor altijd pririteiten vast te leggen en te beslissen welk leven ik nu wil. Alleen zo zal ik plaats maken voor de juiste dingen in mijn omgeving. Maar het is hard. Keihard. En mijn brein kan momenteel maar aan één ding denken: waarom hoor ik de ander niet en heeft dat nog toekomst of niet.

De rest schrijf ik later nog wel even. Anders wordt het hier te veel om lezen.

Bedankt aan allemaal voor jullie steun en inzichten.

Liefs,

Splash