De eerste dagen in mijn nieuwe stek zitten erop...
Ik heb nog geen traan gelaten, het lijkt zo raar,huilen lukt niet meer.
Ik heb doorheen de jaren misschien teveel gehuild?
Het afscheid was zwaar, we hebben geknuffeld, gekust, het voelde goed . Ook al spookte het steeds door mijn gedachten dat het nu net dat is dat zij mag doen met jou, dat jij met plezier met haar doet...
Je weet niet of je een toekomst ziet met haar, je amuseert je nu met haar. Over het feit dat ze kinderen heeft,daar sta je nu nog niet bij stil... komaan, dat is toch zo onverstandig?
enfin, het zijn mijn zaken niet langer... je hebt beloofd dat we nog zullen praten, dat we mekaar nog zien. Dat je nog altijd van me houdt.
Dat wel, je ziet me nog graag maar het werkt niet.
Volgens mij loop je gewoon hartstikke met je hoofd in de wolken.
Stiekem wacht ik op het moment dat je roze wolk in diggelen valt...
Maar wie weet komt dat moment nooit, misschien is zij wel de ware voor jou, en neem je die kinderen er met plezier bij...
Je hebt spijt van al wat je me aandeed, je wilt het een plaats geven, je wilt begrijpen waarom je zo gehandeld hebt...je beseft dat je verkeerd was en dat je echt lelijk gedaan hebt en dat ik dat niet verdiende.
Er is teveel gebeurd volgens jou... Er is veel gebeurd ja, maar ik heb nog altijd ruimte om te vergeven. En dat snapt niemand en toch is het echt zo.

Ik ben bang, bang dat je uit je fouten leerde en het nu anders zal doen. Terwijl ik het zo hard verdiend had om me lief te hebben...
Ik heb nu besloten geen contact meer te zoeken, niks meer. mijn leven op te bouwen en aan mezelf te denken.
Ik zal nog antwoorden op je smsjes,als die er komen ,zoals net toen je me vroeg hoe het in mijn huis was. maar niet meer dan nodig, koel en zakelijk.
Ik heb ook geen behoefte aan praten nu, ik wou gewoon dat het gemis weg ging, ik wou dat ik kon stoppen met je graag te zien.
Niemand begrijpt hoe ik nog van je houden kan, maar toch is het zo. zielsveel zelfs...

Dit is het dan, ik moet nu het hoofdstuk afsluiten, ik kan niet zitten wachten tot het moment komt dat je misschien zal beseffen wat je gedaan hebt, wat je kwijt bent...
En onbewust doe ik dat toch, misschien is het zelfs het enige dat me recht houdt, daar ben ik nog niet achter.

Misschien is het voor jou een vlucht, zij is misschien jouw afleiding...
Wat zij voor jou is zal ik waarschijnlijk nooit weten, maar ik blijf ervan overtuigd dat het geen slaagkansen heeft op lange termijn....
Nu MOET ik verder, verder zonder jou, zonder je hondje, zonder je fratsen en glimlach... maar ik MAG ook verder zonder je vernederingen en kwetsende taal, zonder je ontrouw en geflirt, zonder je geblaf en gebrul...
En MET mijn zelfvertrouwen, als ik dat ooit terug vind...

het ga je goed , ik heb je graag gezien en nu nog, té is nooit goed zeggen ze dan....