Een tijdje geleden toch wel weer, maar ik lees elke dag nog hier.
Het is nu 2 maand sinds de breuk en ik kan echt niet zeggen dat ik al 2 maand treur. Ik voel me best goed, doe mijn ding en probeer verder te gaan met men leven. Als ik hem hoor aan de telefoon heb ik het moeilijk maar niet te moeilijk, als ik hem zie trek ik het niet,dus daar ben ik mee gestopt.
De laatste keer heeft hij me verteld dat hij echt verliefd is op haar en een toekomst ziet met haar. ondanks al hun tegenstrijdige levensvisies, maar bon, liefde maakt blind zeker. Dat was ook de laatste keer dat ik echt gehuild heb. Hij is zo stapelverliefd op haar maar als hij hoort dat ik iemand ontmoet heb waar het wel mee klikt is hij stikjaloers... tja begrijpe wie begrijpe kan.
Ik heb er me nu bij neer gelegd en ik ga verder. Ik vermijd wel op plaatsen te komen waar hij komt want dat doet me geen goed.
Nu we 2 maand verder zijn, begin ik meer en meer de gevolgen te voelen van wat er gebeurd is al die jaren.
Mijn zelfvertrouwen is dus verdwenen. ik wist dat het een krek gehad heeft, maar het is echt wel erg gesteld. Ik heb iemand leren kennen die me wel ligt , maar ik twijfel constant aan mezelf. Heb ik geen domme dingen gezegd, wat vindt hij van mij, hoe kom ik over. Het gaat geen seconde uit men hoofd....
We hebben afgesproken iets te gaan doen samen maar ik ben daar zo nerveus voor. Zou het zelfs willen afbellen. Mijn ex praatte me in mijn hoofd dat ik niks te vertellen heb, en nu denk ik dat dus nog steeds...
Hij belde me op, ik had gewoon een grote angst om die telefoon op te nemen.... dat houd je toch niet voor mogelijk. Gewoon uit angst voor stiltes, dat ik niet zou weten wat zeggen....
Herkent iemand dit? hoe pak ik dit aan, ik was vroeger helemaal niet zo...
Nog een probleem is dat ik zoiets heb van "laat me allemaal gewoon met rust" soms zelfs tegenover mijn beste vrienden die me zo hard gesteund hebben....ik maak het hen echt niet makkelijk voor het moment.
Ik ben enorm met mezelf bezig ,tot het egoïstische toe en ik wil helemaal niet egoïstisch zijn. Het gaat gewoon vanzelf. Het lijkt wel of de hele wereld tegen mij is en dat ik het maar alleen moet bolwerken.
Ik kan enorm hard uit de hoek komen soms en achteraf heb ik daar dan spijt van. ik zeg ook wat er op mijn lever ligt, heb ik altijd al gedaan maar nu is het wecht wel extreem. ik hou gewoon mijn klep niet meer voor niemand, ook al kwets ik mensen...
Misschien zijn er nog mensen die dit herkennen of voelen, het zou me helpen....