goede morgen babbelzon,

heb jij je echt vaak verontschuldigd voor de gevoelens die jij als mens hebt en die bij je horen ( ook eigenlijk een ontdekking toch ) maar die waarschijnlijk niet echt duidelijk voor je zijn geweest. vooral op een moment waar je heel diep bent geraakt door het verlies wat ooit eens zo vertrouwd was. het hoort bij jou en krijgt allemaal weer een plaatsje hoor. je leert jezelf weer kennen, je eigen grenzen, je eigen verdriet en een van de belangrijkste, je eigenwaarde. vaak hoor ik dat je na een periode van 'rouw ' die gepaard gaat met diepe dalen en hoge pieken, zie het als een rit in een rollercoaster, alles wat bij je hoort zijn plaats weer gaat vinden en dat je er sterker uit mag gaan komen. eigenlijk is het een nieuwe ontdekkings reis naar wie jezelf nou eigenlijk bent. een volwassen en zelfstandige vrouw. een goeie reis in deze .

gr.

Ja, hoor...herken ik wel.
Mijn ex ging gelukkig niet vreemd of soortgelijke acties, maar puur het feit van 'ineens iemand de rug toekeren' en van de ene dag op de andere de intieme band doorsnijden vond ik uitermate traumatisch. Ik heb daar eigenlijk meer last van gehad (en nog steeds een beetje) dan van het feit dat we niet meer samen zijn - hoe raar dat ook mag klinken. Mijn wereld schudde door elkaar, heb de eerste weken trillend en klappertandend rondgelopen. Ruim 2,5 maand niet meer geslapen. Blinde paniek, intens oncontroleerbaar verdriet (soms gewoon in de tram). Ik dacht echt dat ik een beetje gek was geworden.
Heb ook wel eens de link met posttraumatische stress stoornis gelegd. Het herbeleven van de breuk en alle gevoelens die dat te weeg bracht is ook het laatste stukje ldvd waar ik echt last van heb.
Ik probeer het maar niet teveel weg te drukken; Paar blogs terug heb ik er ook over geschreven en zelfs dan word ik er nog een beetje fysiek naar van...maar volgens mij is dat de enige manier om er doorheen te geraken.
En proberen het een beetje te rationaliseren. Bijna iedereen maakt in zijn leven wel eens flinke ldvd mee en we komen daar allemaal weer uit. En het mag dan wel een traumatische ervaring zijn, maar ook dat probeer ik in proportie te zien. Er bestaan veel ergere dingen in het leven. Voila!
Last but not least helpt het mij om dingen in een tijdslijn te zetten. Ik weet dat ik me hier over een jaar, twee jaar, volledig niet druk meer over zal maken. En dat het over 10 jaar maar een bliepje op mijn levenspad was. Dat ik er dan op terug zal kijken en het wellicht zelfs als nuttig zal ervaren.
Of het me helemaal niet meer kan raken. En als ik dat nu al weet, dan kan ik me daar alvast een beetje op instellen...