...misschien voor de ene wel en voor de andere niet; benieuwd zijn naar hoe het je X vergaat.

Dat dunne draadje waarmee ik nog "vast" zit aan mijn x bestaan voornamelijk uit de vraag: "hoe vergaat het haar?". Enkelen weten dat wij binnen hetzelfde bedrijf werken en elkaar normaal gesproken regelmatig "zien" op elkaars afdelingen. Geen contact, slechts een groet of een hoofdknik ter begroeting.

Vanaf het begin van onze breuk ging het haar slecht. Oke, de eerste 2 maanden leek ze gelukkig maar daarna is het in mijn ogen alleen maar bergafwaarts gegaan. Problemen uit haar verleden kwamen weer naar boven en begonnen haar parten te spelen. Ondanks dat ze weer contact zocht met haar familie bleef het niet geweldig gaan. psychiatrische hulp en medicijnen tegen depressiviteit kwamen ook al om de hoek kijken. Op het werk hoorde ik van haar collega's dat ze regelmatig ziek was of gewoon niet kwam opdagen, iets wat totaal niets voor haar was.

Nu, bijna anderhalf jaar verder zit ze nog steed in de lappenmand, onder behandeling en vaker af- dan aanwezig op het werk.

Wat heeft onze breuk allemaal wel niet teweeg gebracht, het is alsof een enorme deur naar haar verleden geopend is en niet meer te sluiten is. Maar dan nog, contacten met haar familie heeft ze hersteld, heeft me verlaten voor mijn beste vriend, (die naar wat ik begrepen heb eigenlijk geen relatie met haar wil) en nog is het niet zoals ze het wil hebben.

Puur uit nieuwsgierigheid zou ik willen weten hoe het met haar is en waar ze mee bezig is. Ook al heeft ze mij en mijn ouders een smerige streek geleverd die 12,5 jaar samen zullen niet zomaar vervagen.

Wesley