Toen ik 15 jaar was had ik jou leren kennen, maar wist niet tot wat dit ging uitgroeien.. Blijkbaar tot iets ontzettend groot. Ik ben nu 20 jaar heb 1/4 van mijn jeugd met jou besteed, en die andere 3/4 weet ik nog maar 10% van.
Wat ik wil zeggen is dat ik nooit iets anders had gekend dan jou aan men zijde te hebben.

In het begin was alles rozengeur en manenschijn, maar naarmate we verder gingen namen de discussie, meningsverschillen toe. Het was op een gegeven moment zo dat de slechte momenten de goede momenten overheersten. Er waren ook een aantal dingen veranderd, ik was niet meer de leegloper die ik toen was en besloot om verder te studeren, ik wou meer weten, meer bereiken, grotere doelen. Dit was allemaal oké, uiteraard wie kan er nu iets op tegen hebben als iemand zijn leven wilt veranderen en andere ambities heeft.. Ik begon dus aan mij loopbaan op de hogeschool zeer interessante onderwerpen en ze boeiden me ook, ik wou over de materie die ik had gezien praten met iemand, mijn ideeën uitwisselen met iemand. Helaas kon ik dit niet met jou.. Maar goed, dit is maar iets klein. Ik ben altijd goed in praten geweest maar ik kon het gewoon niet meer, ik had zoveel fustraties aan jou, aan ons, aan alles.. Ik wou je hier niet met lastig vallen omdat je zo een schat was en zo goed voor me kon zorgen. Ik heb immers alles aan jou te danken, je was mijn drive, mijn motor.. Daarom besloot ik om niks te zeggen en gewoon al mijn liefde aan jou te geven en een lach op je gezicht te toveren. Dit lukte me aardig, maar ik kon me maar niet inhouden ik kropte alles op alles, doordat ik met mijn fustraties teveel bezig was had ik minder aandacht voor mijn gevoelens naar jou toe. Ik verloor ze beetje per beetje, zonder het te beseffen.

1 maand geleden had ik ze uiteindelijk kunnen vertellen mijn fustraties, wat een opluchting! ik voelde me beter en besefte dat ik dit eerder had moeten doen. Toen had ik zoiets van: "eindelijk nu dit van mijn hart is, moet ik niks meer verborgen houden." Maar toen de dagen hierna voelde ik niks meer, maar helemaal niks meer, niks kon me nog raken wat jij zei. Alles voelde zo vanzelfsprekend... Ik hou van je zei ik telkens maar waren dit enkel woorden? Ik voelde het nietmeer.. Ik geef om je dat weet ik wel zeker ik zou niet willen dat er iets met je gebeurd. Toen ben ik met mijn beste vriend gaan beginnen praten. Hoe mijn gevoelens waren verminderd etc etc.. Natuurlijk kon hij me niet zeggen wat ik moest doen dus dit gezegd zijnde ging ik verder. Tot gisterennacht..

Dit weekend kwam heel mijn familie voor mijn verjaardag te vieren en jij ook uiteraard! Maar het gaf me minder, ik vraag mezelf af of ik het erg gevonden zou hebben als je er niet zou geweest zijn? Je voelde dat er iets niet juist zat, ik probeerde een lach op mijn gezicht te toveren, te zeggen dat ik jou graag zie maar kreeg het alsmaar moeilijker over mijn lippen.. als ik bij jou in bed lag voelde het wel goed iemand te hebben die op mijn borst lag. Iemand te hebben die om me geeft en iemand die me liefde gaf.. Maar wat gaf ik?

Zondag 31 maart rond 00u30 zei je: "gelukkige verjaardag, is er iets?" ik kreeg het moeilijk en zei "ssht". Je bleef doorgaan ik wou het niet vertellen ik wou je niet kwijt, ik was er zo zeker van dat mijn gevoelens eventjes weg waren en dat ze vast en zeker wel terug zouden komen. Maar toen realiseerde ik me iets, het is altijd maar IK IK IK.. ik dacht niet hoe het voor jou voelde of wat ik eigenlijk aan het doen was. Ik hield je aan het lijntje in de hoop dat je me terug zou kunnen raken, ik besefte plots dat het zo niet meer ging.. Toen heb ik je verteld dat we misschien beter uit elkaar moeten gaan dat je iemand verdient die je meer kan bieden dan ik je kan bieden, iemand die jij kan raken, iemand die... De tranen begonnen te komen met hopen, het was 2 jaar geleden dat ik nog een traan had kunnen laten, het verbaasde me omdat je me zogezegd niet meer raakte.. Maar goed alles was gezegd we hebben niet meer geslapen en hele nacht zitten wenen. Deze ochtend zette ik haar af op het station omdat ze naar school moest, allebei al wenend met dikke ogen.. Ikzelf heb ook geen oog meer dicht kunnen doen en zit hier nu op mijn verjaardag als een geslagen hond te wenen in mijn bed.. Waarom? niks kon me toch meer raken? Ik zit met mijn handen in mijn haren omdat ik het gewoon NIET WEET. We hebben reeds 2x gezegd doorheen deze 4 jaar dat we ermee stoppen, na een week zaten we telkens terug bij elkaar.. Ik weet het gewoon allemaal even niet meer, ben ik zo abnormaal? Kan ik niet gewoon eens consequent zijn in mijn beslissingen? Waarom neemt twijfel altijd de bovenhand? En waarom heb ik zo een angst om alleen te zijn of jou te zien met iemand anders?