Succes!!!! Het blijft heel moeilijk, he. Blijf zorgvuldig nadenken. Blijf zorgvuldig met jezelf omgaan. Blijf zorgvuldig met anderen omgaan. Maar zoek jezelf hierin!

Waterman

Ja. Het kan wel degelijk los staan van hoe jij jouw huwelijk met je man beleefd en ervaart. Het ‘signaal’ hoeft niet zozeer te zitten dat er ‘iets’ mis zou zijn met jouw huwelijk. Je kan een goed huwelijk hebben, terwijl je jezelf toch gevoelens ziet krijgen voor iemand anders. Het signaal voert vermoedelijk terug naar een verlangen of behoefte in jou zelf.

Ik weet niet hoe jouw gezinssituatie eruit ziet. Of je fulltime moeder bent, of wellicht parttime ook nog ergens werkt? Heb je jezelf, door de komst van kinderen, misschien gedwongen gezien om bepaalde dromen of toekomstvisies op te geven, bij te stellen of tijdelijk ‘on hold’ te zetten? Wie ben je nog meer, behalve ‘moeder van’-identiteit’ en ‘vrouw van’-identiteit’?

Dus, ik geloof wel degelijk dat de gevoelens die jij voor je minnaar hebt (gekregen), los kunnen staan van jouw huwelijk en hoe jij deze ervaart. Ik zou ook niet zozeer denken in termen als ‘waar het dan is mis gegaan’, want er is niks ‘mis’ met gevoelens die je ervaart. Hoe ‘onwenselijk’ je deze dan ook moge ervaren.

Maar deze gevoelens en de situatie die zich hierop volgend heeft ontwikkeld, kunnen wel van grote betekenis zijn voor jouw ontwikkeling. Wellicht heeft de minnaar toch iets in je aangewakkerd, waarvan je je niet bewust was dat je hier behoefte aan had. En dan doel ik niet concreet op het hebben van een affaire, maar eerder dat hij mogelijk een ingrediënt aan jouw leven toevoegde, waardoor je leven ineens wat, laten we het zeggen, 'pittiger gekruid' werd. Een andere, aangename smaak erbij kreeg.

De vraag die je jezelf daarin zou kunnen stellen is: wat is het precies, dat deze minnaar voor jou dan belichaamt? Wat ‘brengt’ hij? Is het zorgeloosheid? Is het avontuur? Is het vrijheid? Is het wellicht steeds weer voor even mogen of kunnen ‘proeven’ van een leven, waar je jezelf – door allerlei factoren – inmiddels grotendeels afscheid van hebt zien nemen? Welk vuurtje steekt hij bij jou aan, die daar wellicht al tijden (hoewel misschien aan jouw beleving onttrokken), aan het flikkeren is geweest? Heeft hij misschien een nieuwe identiteit in je wakker geschud, die ergens in het vormgeven van je huwelijk, wellicht verloren is gegaan?

En wat is er misschien voor nodig om binnen jouw huwelijk dit vuurtje in jezelf te kunnen laten branden? Is er iets waar jij misschien naar verlangt, buiten het moeder-zijn en vrouw-zijn?

Nog even dit. Ik zie je twee kanten uit wijken, waarvan ik mij afvraag of deze te verenigen zijn:

Het zal voor jou, als ik dit zo lees, denk ik noodzakelijk kunnen zijn om ook naar jezelf toe een duidelijke standpunt te waarborgen. Klinkt waarschijnlijk heel rationeel en in praktijk zal dit emotioneel het nodige van je gaan vergen, maar een rationeel besluit nemen op basis van de voor jou zeer belangrijke beweegredenen. En hier niet meer van afwijken.

Wanneer je jezelf toestaat om het deurtje op een kiertje te houden met het argument ‘en als t toch anders is voor hem hoor ik dat vanzelf wel’, dan maak je feitelijk nog steeds geen duidelijke keuze en hou je nog steeds de opties open. Gericht op de mogelijkheid 'dat hij terug komt, als het anders voor hem is'. Blijft op die manier lekker tochten, met dat deurtje op een kiertje open. Hoop dat je je hier van bewust bent?

Als jij achter jouw keuze staat om de affaire met hem niet langer meer voort te zetten, hoe relevant is het dan nog om ‘te willen snappen’ waarom hij ‘vrolijk opduikt’ op een locatie waar hij notabene pal naast je komt staan op een plek waar jij je met je man bevindt. Of speelt hierin voornamelijk jouw angst en paniek mee, dat zijn aanwezigheid en binnendringen in jouw gezinsleven, een gevaar kan gaan vormen en de affaire uiteindelijk toch uitkomt?

Er is je veel eerder in 1 van de reacties al hierop gewezen:

Zolang je jezelf voorhoudt (troost?) ‘als het toch anders is voor hem, hoor ik het wel’, zal het spel van aantrekken en afstoten aangezwengeld blijven worden. Want ook jij, op jouw beurt, geeft dubbele signalen af door het deurtje toch op een kiertje te houden. En bij elke stap die hij doet, contact die hij maakt, komt vermoedelijke de vraag bij jou op ‘wat het betekent’.

Recept voor eindeloos aantrekken & afstoten.

Ahuh, en je weet ook heel goed, wat daar 11 van de 10 keer de uitkomst van is, waar je dan blijkbaar toch weer voor schijnt te kiezen.
Maargoed ik ga sparren met torn niet de weg hoor, integendeel, ook ik kan namelijk best lullig reageren!

Ik weet echt wel wat een bitje is hoor, t woord tussen de haakjes had je je kunnen besparen! Er staat nog altijd geen ''gek'' op mn voorhoofd.

Deze komt onnodig hard bij me aan, zeker met het oog op de wetenschap die jij van mij hebt.
Bovendien verhef je je met deze bovenstaande zin, boven mij, of laat ik het anders zeggen, je lijkt mijn mening hiermee teniet te doen, omdat ik overduidelijk zelf geen kinderen heb.
Met andere woorden, ik kan daar geen oordeel of mening over hebben! want ik heb immers geen kiddies, beetje jammer van je, maargoed je zal het zo vast niet bedoeld hebben.

Tja dat is ene kant van de medaille, zo zwart wit is het natuurlijk niet zoals jij het hier stelt, aslof er alleen maar dat soort mannen bestaan, er zijn namelijk ook andere kanten waarin de partner wel degelijk zijn verantwoording neemt voor de expartner, inclusief kids.

Als je goed terug gelezen zou hebben zie je dat ik specifiek dirk deze vraag stel :

En het niet gaat over alle verwante zaken die jij hier nu aan de kaak stelt, zoals co ouderschap of verantwoording voor opvoeding enz enz, ik pik namelijk niet voor niets net die ene quote eruit!

AHUH Torn, even he? Hoe vernederend is het voor een vrouw denk je, om financieel afhankelijk te moeten zijn van het salaris van je man?, daarmee je eigen groei en ontwikkeling in de weg staat, om maar niet in het diepe durven te springen, uit angst voor de financiele mailaise die er per ongeluk kan ontstaan, als je wel die stap zou durven zetten.
En dat dan al helemaal met deze loze uitspraak.

Hoe ontwikkelt ben je dan eigenlijk als vrouw zijnde? als, je puur voor het geld bij je man blijft.

In hoeverre ben je dan nog bezig met je eigenwaarde? en erger nog, wat voor een voorbeeld geef je je kinderen mee, die leven tot ze oud genoeg zijn, in een leugen.
En laat ik het dan niet hebben over de signalen die de kids jarenlang meekrijgen van hun moeder, die zooo niet gelukkig is, in de situatie waar ze inzit, maarja de centjes he? dat verkiest zo'n vrouw dan boven haar, en daarmee ook gelijk dr kinderen hun geluk.
Jarenlang een ontevreden moeder (omdat ze bij een man is waar ze liever niet wil zijn) in het leven van een kind, maar alles voor de euries!
Die voelen haarfijn aan, ongeacht hoe mama ook haar best doet, dat er toch iets geks aan de hand is in het gezin.
Hoe je het ook went of keert torn, een scheiding is altijd ''naar'' voor kinderen, of ze nou 2 of 3 zijn, of 16 of 18, het is en blijft een pijnlijk proces voor ze!
Jij hebt dan ''toevallig'' wel een kind, dus jij kan daar wel over mee praten, dus dat zou jij toch wel moeten weten, of verwerp je mn mening nu weer, omdat ik ze overduidelijk niet heb?

Ik weet niet of je je bewust bent, van het feit je me hier wederom op een nare manier wijst, op het feit dat ik er geen mening of oordeel over kan of mag hebben, wat je dan niet met zoveel woorden zegt, maar het wel als zodanig bij mij over komt, JIJ weet dat uit eigen ervaring, een ANDER met kinderen weet dat ook, pallie kan daar niet over mee praten, omdat ze nu eenmaal overduidelijk geen kinderen heeft?

Ik zal je wat verklappen, ik heb 3 jaar lang de volledige verzorging gehad over mn neefje, toen hij geboren werd, met mn ex samen, ik weet als geen ander hoe het is om een kind in huis te hebben, ik weet als geen ander hoe het was, toen die kleine dreumes in ons leven was, hoe t is, om ook in een relatie te zitten waar je liever niet in wil zitten, waarin ook ik keuzes heb moeten maken, waar een kind bij betrokken was.
En we kunnen dit nu heel flauw, ook weer gaan verwerpen naar de uitspraak, maar het is je eigen kind niet, dat is anders...
Echter hebben we het hier over dezelfde liefde en verantwoording als een eigen kind.
Dus doe aub niet net, of ik niet zou weten hoe bepaalde zaken werken, of alsof ik er geen mening over zou mogen hebben, komt namelijk een beetje arrogant over! en dat staat je niet....

Ook hier draai je weer weg van mijn eerdere vraag, die ik aan dirk stelde, ik zal m nog een keer opsommen voor je....

Deze vraag heeft niets te maken met de overeenstemming die beide ouders besluiten te nemen, om bij elkaar te blijven voor de kinderen, wat jij hierboven aan haalt, die samenspraak, van beide ouders, kan ik me nog enigzins in vinden, echter was mijn vraag, zuiver gericht op het feit ik een duidelijke mening heb, over vrouwen die zonder dat hun partner het weten, eenzijdig dus besluiten bij hun man te blijven, voor het geld.
En de zuiverheid die je naar jezelf toe heb, als je zo'n keus zou maken, en de zuiverheid naar de man in kwestie, die er later achter komt dat vrouwlief alleen bij hem gebleven is voor de money, omdat de angst groter is voor de financiele malaise, waar ze in zou kunnen komen, ongeacht wel of geen kinderen, blijkbaar kan jij je eigen daar dus in vinden, ik vind het namelijk iets stiekums en onzuivers hebben, en zoals je van me weet, hou ik niet van stiekume zaken, ik vraag me, nu ik dit schrijf, ineens af hoe jij je zou voelen, als je er na pak m beet 15 jaar achter zou komen dat je vrouw bij je bleef, voor je centjes,omdat het beter zou zijn voor de kindjes, niet voor jou, niet voor je liefde, nee enkelt en alleen voor de euries, daar ben je dan al die jaren goed voor geweest, daar sta je dan in je onderbroek uitgekleed en wel, genaaid, maar er niks van gevoeld hebben.... hmmm denk dat ik het antwoord al weet....

Jij vind dus duidelijk dat geld een legetieme reden is om bij elkaar te blijven? tja dat kan, bedoel je dan in overeenstemming of bedoel je, dat je je ook kan plaatsen in het eenzijdige besluit? ennuh is dit niet een beetje dubbel wat je hier schrijft....

Dat is toch de reden waarom de vrouw blijft, geen geld hebben, om zelfstandig een nieuw leven op te bouwen, met haar kids. net zo legitiem als de voorbeelden die je noemt dus?

Bovendien zie je mij nergens schrijven, dat het wel een makkelijke materie is, waar ik mn vraag over stelde.
Ik heb er wel een duidelijk mening over ja, en dat mag neem ik aan?
Dus begrijp jou hele reactie niet zo heel goed, reageer je nou op me, om pallie ff op de kast te jagen?, gezien de voorzorgsmaatregelen, je bitje, tok, en helmpie? waarin je eigenlijk zelf al heel subtiel en haarfijn aan geeft, dat je van te voren al weet, wat voor een reactie je bij me uit lokt?
Of reageer je gewoon, om even te laten weten dat jij wel over dit onderwerp kan praten, en ik niet?
vanwege dat overduidelijke verschil, van wel of geen kinderen hebben

Zoals ik mn reactie al begon, je weet wat er van komt, en waar je voor kiest, ik had er nu voor kunnen kiezen, om jou reactie naast me neer te leggen, maar gezien je toch al bewapend genoeg was met je tok, je helmpie en je bitje, besloot ik anders, verschil van mening of visie, kritisch en objectief, ja tot zover ga ik met je mee, maar zoals je lees in mn reactie, irriteer ik me (om in jou woorden te blijven) overduidelijk aan jou houding, richting mij...en ook dat mag, volgens mij wel openbaar gezien worden.
Hier wil ik het verder graag bij laten....

Pall