Er zijn momenteel 0 gebruikers en 9 gasten online.
Help me
Gebruikerslogin
Navigatie
Recente blogs
- No. 22 San Diego Place rallies very last Boise Country 27-16
- #Woof: Huskies Decide on Up Michigan LB Go
- How considerably does it selling price towards seize a rookie out of the portal?
- Activity THREAD: Miami Hurricanes at Temple Owls
- K-Nation Slate: 7. 3. 12
- Even more and further more, Dabo seems
- Spring Freshman Emphasize: ASU Soccer QB Jaden Rashada
- Nooit gedacht dat dit nu mijn leven zou zijn
- 2023 NFL Mock Draft: What would certainly a brewing Lamar Jackson move indicate for Round 1?
- Afgewezen door vrouw na maandenlang versierd te zijn geweest
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (25)
- Juli 2003 (12)
- Augustus 2003 (24)
Mr Bean @Mikesturr wat wil zij?
Hé Mike, vind het erg voor je dat je met liefdesverdriet zit, zoals velen van ons hier. Je kan haar niet zo maar loslaten, vooral in het begin niet. Het voelt als stekende pijn, dat gemis, is ergste pijn dat een mens maar kan krijgen, maar geloof me, het kost wel tijd, maar over een tijdje zal die pijn minder worden. Maar je moet eerst wel goed uitzoeken wat je verder met haar wil. Kan en wil ze nog iets met jou? Zo niet, dan moet je jezelf geen valse hoop geven, want dat vertraagt jouw verwerking alleen maar, en verergert de pijn. Je moet eerst zekerheid hebben, dan zou je een goed gesprek met haar moeten aanknopen. Alleen zij kan jou die antwoord geven. Als ze trouwens echt verder met je zou willen, dan had ze wel contact met je opgezocht. Gewoon een gesprek aangaan, en zien wat er gebeurt. Nee heb je, ja kun je krijgen, wat heb je te verliezen. Alles is beter dan valse hoop, toch?
Heel veel sterkte met je verdriet!
Gr.
Mr Bean
Zij vond:
Nou ik kwam haar dus vandaag tegen bij de tram, ik vroeg aan dr of het echt definitief over is, waarop ze ''ja'' antwoordde.Maar diep van binnen heb ik het gevoel dat het nog neit over is, dat het nog te redden valt, dat we nog een toekomst hebben samen.
Ik ben niet van plan om door het stof te kruipen voor haar, dat is niemand (!!) waard, maar heb er wel dusdanig veel verdriet van dat ik steken in me borstkas krijg, erge hoofdpijn e.d, je kent het wel.
Ik wil er gewoon nog een keer voor vechten, maar als zij daar geen behoefte meer aan heb, dan moet ik dat accepteren.Maar het is lastig, ze woont vlakbij, en alles hier om me heen doet aan dr denken.
Moet ik gewoon het laten bezinken, en wachten tot zij contact met mij opneemt? Of hebben jullie een andere suggestie? Zo ja, dan hoor ik die graag, want ik ben echt de wanhoop nabij...
Mr Bean @Mikesturr definitief
He Mike, ze heeft zelf al aangegeven dat het definitief is, dus moet je dat accepteren. Ik heb na 16 jaar huwelijk ook alles aan gedaan om mijn (ex)-vrouw te behouden, we hebben 4 kinderen samen, en wilde ervoor vechten, maar ze gaf me totaal geen kans, omdat ze stapelverliefd is geworden op een ander, die ook nog getrouwd is, en nu opeens ook gaat scheiden. Ik werd na 2 weken nadat zij hem leerde kennen meteen gedwongen om met haar te scheiden. Ik heb wanhopig gesmeekt, dat ik alles wil doen om haar te behouden, maar ze heeft mij alleen maar gemeden, bij hem nachten doorgebracht, ze is zelfs weinig thuis voor de kids. Ik heb enorm veel vechtlust, maar zag al dat deze oorlog nooit gewonnen kan worden, en had die energie hard nodig voor mijn eigen verdriet, mijn eigen zaak, en belangrijkste, onze kinderen, die min of meer in de steek gelaten werd door mijn ex, ze is nu slechts parttime moeder, geen schim meer hoe ze was.
Dus hou de eer aan jezelf, je zult die energie hard nodig hebben voor jezelf, je eigen verdriet. Ja, ik ken dat gevoel, had ook wekenlang last van hartkloppingen, maar het gaat nu bergopwaarts met me, zowel prive als zakelijk. Als ik het na 16 jaar huwelijk kan loslaten, moet jij het ook kunnen, want liefde moet van 2 kanten komen, anders heeft vechten geen zin meer.
Dus idd, laat het bezinken, en niet wachten, gewoon je eigen leventje oppakken, eerst tevreden en gelukkig worden zonder haar, en alle extra's die op je afkomen als bonus zien, meer niet. Je zult zien dat je dan stap voor stap uit je dal kan komen, maar neem de tijd voor jouw verdriet, pijn, woede, wanhoop, dan zul je daarna jezelf moeten terugvinden.
Veel sterkte!
Gr.
Mr Bean
Opgegeven
Ik heb het opgegeven..Door mijn wanhopige poging in contact met dr te blijven, is ze alleen maar bozer geworden..
Ze zeggen wel tijd heelt wonden, maar een week niet eten sloopt je vanbinnen! ik eet neit, slaap niet, dit is gewoon neit gezond meer.
Weet iemand tips om me te helpen, want ik ben echt de wanhoop nabij!
wanhoop niet...
Mikesturr,
Begrijp uit je verhaal dat ze duidelijk heeft aangegeven dat ze echt niet verder wil. Dat is een pijnlijk moment en velen die daar over mee kunnen praten. Dat laatste moet je ook doen. Praat er met vrienden over, familie of met iemand waar je zeker weet dat je daar een goed gesprek mee aan kunt. Nu zie je het nog van je eigen kant, wat niet onterecht is overigens. Dit kan je nieuwe inzichten geven. Niet in hoe het goed komt, maar in hoe je verder moet. Verder voor en met jezelf. Want een week niet eten en slapen is zeker niet gezond. Tijd zal misschien niet alle wonden helen, maar tijd die je jezelf echt moet gunnen maakt je wel rustiger van binnen. Zoek ook zeker het contact niet meer op met haar, in welke vorm ook. Geen mail, niet bellen, niet sms-en maar ook niet langs gaan. Je geeft zelf al aan dat ze daardoor alleen maar bozer wordt. Pas daar voor op (ik kan het weten).
Zoek je wel het contact zal dat je uiteindelijk nog meer verdriet doen. En dat is niet wat je wilt. Je zult veel zelf moeten doen en dat zal niet altijd meevallen. Lees op het gemak ook eens de verhalen van anderen en zie dat velen stapje voor stapje weer bij zichzelf komen. Stapje voor stapje. Het is niet zomaar even een slootje waar je even overheen springt en er dan bent. Het is meer, kost tijd, verdriet en tranen. Pijnlijk maar waar.
Koester geen hoop, maar de momenten die jullie hadden. Dat maakt je sterk.
Sterkte...
Klopt
het klopt dat een week niet eten/slapen niet goed voor me is, maar ik krijg niks door me keel..
We hebben zoveel meegemaakt in ons 2 jaar samenzijn, ik lees verhalen over mensen die 10 jaar samenzijn, di klap zal nog wel groter zijn, maar we hebben wel zo veel meegemaakt samen, noem maar op: Schulden, verdriet, vreugde en zelfs een ABORTUS!Daarom had ik in eerste instantie het gevoel dat het wel goed kon komen, maar ik denk niet dat dit het geval zal zijn.Al blijf ik hopen, hopen dat het goed komt..Is dat wel terecht? Ik weet het gewoon niet meer, ik probeer alles van me af te schrijven, maar dat is ook moeilijk...
1 pluspunt: Ik heb haar vandaag niet gebeld/gesmst, daar ben ik wel trots op. Wel zit ik om de 15 minuten dr hyves te bekijken, naar foto's van ons samen die ze nog steeds niet heeft verwijderd ( ik weet dat het raar klinkt, maar ik mis dr gewoon zo).Dat vind ik ook zoiets raars, als je zeker ben dat het over is, dan verwijder je toch gelijk alle fotos e.d dat je aan hem/haar doet denken?
De dingen die ik toen voor lief nam, zijn me nu zo dierbaar....het is echt verdomd moeilijk.
Ik sta open voor ideeën, mogeijkheden enzo, want ik weet het zelf niet meer.
Mike laat het rusten.
Mike
Ik weet dat het moeilijk is, maar het beste is om helemaal niets meer van je te laten horen. Op het moment geef je haar niet eens de kans om jouw te missen, en daar bij komt dat elke keer dat ze een berichtje van je krijgt weer een beetje bozer op je wordt.
Ik denk dat we allemaal dezelfde fout gemaakt hebben.
Nu ik met mijn ex alleen nog maar contact heb over mijn kinderen, gaat de relatie steeds beter. Ik ben zelfs van plan om haar weer een keer mee te vragen voor koffie.( Na onze vakantie).
Probeer gewoon om een paar weken geen contact met haar op te nemen, en ga weer leuke dingen doen en aan je zelf werken, bewijs dat je haar niet nodig hebt om gelukkig te zijn.
en neem na een een week of 4 contact met haar op en vraag hoe het met haar is.
Dit zijn niet mijn ideeën, maar komen uit het boek "terug bij mijn ex".
Niet iedereen in dit forum is het eens met dit boek, maar ik moet zeggen dat er toch een hoop goede dingen in staan.Een van de beste dingen hieruit, is dat je je leven weer moet oppakken, en aan je zelf moet werken.
Groetjes Whatsup
Whatsup loves you
Je hebt gelijk
Je hebt gelijk, ik laat nu ook niks meer va mezelf horen, want het is allemaal nog erger geworden..
Ben net ontslagen uit het ziekenhuis, ik had te hoge hartpieken, uitdroging, en was uitgehongerd.
Verdriet stilt je honger en lest je dorst, maar zoals je leest, ga je je er niet beter door voelen.
Vanochtend een camera buis door me keel in me maag gekregen, wat een hel!
Het gebeurde dus op me werk.In mijn eerdere berichten gaf ik al aan al vanaf vorige week zaterdag eit meer gegeten te hebben.Ik naar het werk,gaf al aan mijn teamleider aan dat ik heel duizelig en slap was, en dat ik amper nog op me benen kon staan.Een uur later wil ik wat water pakken, en ik klap zo in elkaar. Ik kon gewoon niet meer staan, en vanaf dat moment raakte ik bewusteloos.
Het eerste wat ik me nu herrinner van daarna, is dat ik in de ambulance zat, en dat de dokter tegen me aan het praten was.Bij mij zat me manager, die vertelde me dat hij naar de persoon had gebeld die op mijn blad stond van: Waarschuwen in noodgeval.Ik dacht: KUT!!!! Dat is me ex.Was ik helemaal vergeten aan te passen.Dus hij belde nog een keer, om te vragen of ze naar het ziekenhuis wilde komen, waarop ze heel droog antwoordde: Nee.
Ik wist niet dat ze dat gezegd had, omdat me hart al zo tekeer ging, wilde mijn manager niet dat het nog erger werd, dus zei hij: Maak je geen zorgen, ze is onderweg.
Maar ze wilde dus zelfs niet op bezoek komen terwijl ik opgenomen was in het ziekenhuis voor mn hart ( in 1e instantie), dat deed me pijn, heel erg pijn.Ik lig daar en ( op dat moment) weet ik niet wat er met me aan de hand is, werd van de 1e kamer naar de andere geracet, en onder narcose gebracht...
Ik werd wakker.....En ze was er niet.
Dat moment, echt waar dat moment had ik echt het gevoel dat je wel eens ziet in tekenfilms, zo'n streep wanneer er iets knapt bij iemand van binnen.Dat had ik toen.
Toen was het klaar, ik besloot niet langer meer er om te gaan sippen, want er is geen reden, HOE VAAK IK DR OOK GESMST EN GEBELD HEB EN GEPROBEERD CONTACT MET DR OP TE NEMEN, om niet te komen wanneer je hoort dat je ex met problemen aan zn hart in het ziekenhuis ligt, tenminste dat vind ik.
Vanaf dat moment ben ik harder geworden.Ik heb nu de grens bereikt dat ik er helemaal klaar mee ben.Tuurlijk mis ik dr nog wel, en denk ik aan dr, maar op een hele andere manier...Stel dat het een stuk erger was? Dat ik hier dalijk niet meer zat?
Voor nu heb ik gewoon dit stukje geplaatst, en even me verhaal geupdate, wat ik wel even lekker vond, sorry voor de typfouten, ik typte een groot stuk van dit verhaal nog in woede.
Wat vreselijk wat je
Wat vreselijk wat je meemaakte. Het niet eten is ook een verzet tegen de situatie zoals die is. Daar moet dan alles voor wijken, zelfs jijzelf. Ik weet dat ik ook nog steeds wat verzet in me heb tegen de levenssituatie waarin ik nu zit (alleen dus). Misschien toch een stiekum slachtofferschap, al denk ik altijd van niet. Wat wel zo is, is dat ik mezelf te veel ondergeschikt aan situaties / aan andere mensen maakte. Ik merk dat mijn zelfrespect heel langzaam groeit. Dat ik het langzaam ook echt ga voelen, want weten doe ik veel al zo lang!
Ik wil bij jou de nadruk op zelfrespect leggen, op voor jezelf zorgen. Eigenlijk moet je jezelf nu in de watten leggen.
Ik wil maar zeggen : je bericht greep me aan. Ik heb ook iets met niet-eten (gehad).
Dat je ex-vriendin niet wilde komen kan zijn dat ze dit als een vorm van chantage van jou naar haar toe opvatte om haar te dwingen toch contact met jou op te nemen.
Gelukkig was je op je werk toen je in elkaar zakte! Het had veel erger kunnen aflopen.
Verder is misschien iets positiefs hieruit, zoals je zelf al schreef : nu ben je echt klaar met haar, kwa relatie dan. Heel veel sterkte met verwerking, en met het voor jezelf zorgen, gezonde dingen eten en ook die je echt lekker vindt of altijd hebt gevonden.
Mr Bean @Mikesturr ben ook afgevallen
Hey Mikesturr, wanhoop niet, zie ook als een periode om af te vallen, nee, serieus, van een weekje eten ga je niet dood, is niet echt gezond, maar who cares, je wilt gewoon even pijn lijden, is niet erg. Had ik ook, is normaal dat je geen hap door je keel krijgt. Ik had de eerste weken erg koud, terwijl het bijna 30 graden buiten was. Kon niet eten of slapen, maar daar ging ik niet dood van. Wilde gewoon verdriet, pijn, veel intense pijn lijden, ondergaan, je moet die pijn niet uit de weg gaan. Ga door dat diepe, koude, kille dal, totdat je het tijd vindt om weer uit dat dal te klimmen. Neem de tijd, tijd om te wanhopen, verdrietig te zijn. Maar zoek ondertussen wel een beetje afleiding, op deze site, muziek, wat dan ook wat jouw pijn enigszins verdraaglijk kan maken. Praat er met iemand over, schreeuw het uit, laat de hele wereld weten wat voor helse pijnen je lijdt, dat geeft je lucht, maakt je uiteindelijk minder wanhopig.
Wanhoop niet, je bent sterker dan je denkt, even door dat diepe dal gaan, is juist goed, maar schrijf ook veel van je af, gedeelde smart is halve smart.
Dan merk je op een gegeven moment dat het tijd is om aan jezelf te werken, op zoek gaan naar jezelf, wie je bent, wat je wilt, het vlammetje in je komt dan langzaam weer terug, dat verwarmt je. Iedereen heeft dat vlammetje, vanuit je binnenste, je innerlijke, alleen moet je wel naar op zoek gaan. Zodra je zonder haar ook gelukkig kan zijn, ook warm kan hebben, dan ben je klaar voor de wereld. Hou eerst van jezelf, dan hou je ook van de wereld.
Heel veel sterkte, kracht, liefde en warmte, en af en toe ook wat eten en slaap niet te vergeten!
Groetjes,
Mr Bean
Nu je het zegt..
Nu je het zegt over afleiding d.m.v muziek, ik zit nu inderdaad lekker muziek te luisteren, en een paar vrienden gaan me meenemen naar een feest bij Bloomingdale ofzo... schijnt een hotspot te zijn.. dus de aankomende tijd heb ik genoeg mogelijkheden om me aandacht NIET op haar te richten, maar dat beteken niet dat ik het niet erg vind dat ik dr kwijt ben, want op die avond komen al haar favoriete dj's....Echt erg dit, Snap je wat ik bedoel? Ik kan niks voor mezelf doen waarmee ik NIET aan haar denk..
Echt heel irritant dit, maarja, dan kan ik wel door blijven gaan zo: ,, Hey dit is de wc bril waar zij ook op zat, Hey dit is de spiegel waarvoor ze altijd dr haar deed, Hey dit is de stoel waarin ze altijd zat als ze achter de pc zat'' Jullie begrijpen mn punt denk ik wel...
Hoe kan ik dat verminderen?Want echt bij ALLES denk ik aan dr.. Hebben jullie misschien enkele tips om dat te verminderen?
Groeten
Mr Bean @Mikesturr wc-bril vervangen
Hey Mike, ik had in het begin ook, alles in ons huis deed me aan haar denken, haar kleding, zelfs de wc-bril
Maar wat wel helpt is nieuwe ervaringen opdoen, doe eens gek, ga ergens anders uit, daar waar jullie nooit geweest zijn. Ga naar een plek met andere dj's, probeer iets nieuws te verzinnen, maar je zult in het begin niet aan ontkomen, dat onthechten zal nog een tijdje duren. Het sleutelwoord hierin is tijd, het kost tijd, maar nieuwe ervaringen opdoen helpt echt. Nieuwe vrienden, mensen ontmoeten, verander van hobby ofzo, doe iets waar je jarenlang van heb gedroomd, moet wel binnen je budget blijven, niet gelijk aan een Ferrari denken met een blonde jonge chick ernaast, maar misschien beginnen met wc-bril vervangen ofzo
En jouw huis anders inrichten, naar jouw eigen inzicht en smaak, beetje bij beetje je eigen leventje weer oppakken, stap voor stap, haast heeft geen nut, en je zult merken dat alles langzaam beter wordt, de pijn beetje bij beetje minder.
Veel succes!
Gr.
Mr Bean
Begrepen!
Ik heb al een wc-bril gekocht vanmiddag, die andere was aan vervanging toe..
Maarja het blijft lastig, want alles zal me voorlopig nog wel aan r blijven denken, maar zoals je al zei: Tijd is HÉT sleutelwoord... Mijn volgende opdracht is haar morgen niet smsen... Ligt het aan mij, of word dat met de dag moeilijker? ga nu me 2e dag in, en ik heb er echt moeite mee, maar zoals al eerder gezegd is, ik moet het laten gaan en kijken of zij contact met mij opneem... gewoon wachten dus...Maar heb het er wel moeilijk mee om dr neit te smsen...Dat wat ik toen voor lief nam, is me nu zo dierbaar...Iemand nog tips zodat ik dr NIET sms?
( bedankt voor e hulp tot nu toe, misschien dat jullie er gek van worden...Maar dit is echt DE plek om je ei te lozen, en waar mensen nog naar je luisteren ook!)
Mr Bean @Mikesturr geen valse hoop
Hey Mike, je hebt nog steeds teveel valse hoop, moet je jezelf niet aandoen, als ze had gewild dan was ze allang bij je langsgeweest. Respecteer haar wens, probeer te accepteren. Misschien een gesprek voor afsluiting, als een soort evaluatie, alleen als je er aan toe bent, want zolang je met valse hoop zit grijp je elk gelegenheid aan als een kans. Wat je zou kunnen doen is ook brieven of sms'en schrijven, maar niet meer opsturen, of gewoon hier als blog neerzetten, dat lucht iig op, en weerhoudt jou ervan om haar te sms'en.
Idd, dit is DE plek, maak er gebruik van, zet jouw sms'jes hier, verstuur ze niet meer, pijnig jezelf niet meer zo.
Veel sterkte met het niet sms'en!
Gr.
Mr Bean
@mikesturr
Wat betreft het contact willen met je ex... daar zei jaren geleden een therapeut wel iets goeds over tegen mij. Zij vertelde het mij dat het mijn natuur was geworden om contact te hebben met mijn ex. Door onze relatie was ik zo gewend geraakt dat hij er was of bereikabaar was, dat dat echt een natuurlijk iets was geworden.
Niks is zwaarder dan tegen je eigen natuur in te gaan. Dat is met alles zo, dus dat geldt in het geval van ldvd zeker ook.
Ik weet niet of dit een hele praktische tip is, maar misschien brengt het meer besef? Dat je dus tegen je natuur in moet gaan? Maar het kan, dat hebben we hier allemaal moeten beseffen.
Beste tip is idd sms'en hier op te schrijven. Of vraag het aan een vriend of vriendin, dat je hem/haar mag sms'en ipv je ex.
Sterkte!
mijn ex heeft mij verlaten,
mijn ex heeft mij verlaten, deels om dezelfde reden, ik zat niet in de schulden maar hij. Zijn vader vond mij nooit goed genoeg voor mijn ex, en mijn ex is zeer beinvloedbaar zeker door zijn vader.
het is nu iets van 5 maanden uit (na een relatie van 5,5 jaar, 1,5 jaar samengewoond) ik dacht en voelde altijd dat wat ik met hem had, dat dat voor altijd was.
nu ik 5 maanden verder ben, zie ik mijn tekortkomingen in onze relatie, maar ook die van hem.
Ik hou nog steeds heel veel van mijn ex, ik geef nog heel veel om hem, als ik iets van hem hoor, ben ik een dag van slag. Ik probeer niet teveel aan hem te denken, hij woont gelukkig ergens anders (ik woon nog steeds in het huis dat we samen in Rotterdam hadden, maar heb gezorgd dat het mijn huis werd) ik heb geen idee waar hij heen is (hij woont nu op een schip dat van zijn vader is).
ik heb mijn leven weer opgepakt, plannen gemaakt om 5 maanden naar het buitenland te vertrekken, iets wat ik niet gedaan zou hebben als ik nog een relatie met hem had.
ik weet niet of het tussen ons ooit nog goedkomt, maar ik geloof in ware liefde, als mijn ex en ik bij elkaar horen, komt het ooit goed tussen ons. Als hij niet de ware voor mij is, weet ik dat er ergens iemand is die dat wel voor mij is.
Je moet altijd hoop hebben in het leven, maar je moet iets ook los kunnen laten.
Ik heb in het begin alles geprobeerd:
eerst had ik vooral hoop dat het goed zou komen tussen ons, ik lag 's nachts huilend in me bed, omdat hij niet had gebeld om te zeggen dat hij een fout had gemaakt,
ik heb nog steeds hoop, maar ben meer rationeel gaan denken en doen.
Ik moet mijn leven weer oppakken, ik wil gelukkig worden, met of zonder hem, alles uit het leven halen wat erin zit.
ik heb het geprobeerd te verdringen, hem uit mijn gedachten te bannen, een paar weken ben ik volledig ingestort...
Het gevoel wat je voor haar had is niet zomaar over, dat kan ook niet.
Ik heb nu nog steeds heel veel gevoelens voor mijn ex, ik hou nog steeds van hem, maar ik wil niet wanhopig op hem zitten wachten, daar wordt mijn leven niet beter van. Verder gaan is het enige wat je kan doen, veel steun zoeken bij vrienden en familie, ga leuke dingen doen (ik weet het, het klinkt afgezaagd, maar het werkt wel)
mijn ex en ik hadden het veel over onze toekomst, wat wij wilden als we allebei klaar waren met studeren, een huis kopen, trouwen, kinderen. Met hem wilde ik dat allemaal, ondanks zijn vader.
Blijf genieten van de dingen die je doet, over een tijd zal je merken dat je niet meer aan haar denkt bij alles wat je doet. En het is zwaar, zeker in het begin. Maar iedereen is de moeite waard om verder te gaan, te genieten van de mooie dingen in het leven.
sterkte!
liefs
Mikesturr
beste mik
ja als de ene zegt dat het over is heb je het maar te pikken , mijn relatie was 32 jaar en ze zij gewoon ik hou niet meer van je en zij liet alles maar ook alles in de steek ook haar 4 kinderen en 3 kleinkinderen
ik moet wel zeggen dat er andere mannen in het spel waren , maar een mens kan je niet dwingen en luister naar mijn wijze ? woorden euwige relatie,s bestaan niet meer sorry maar het is zo in deze wereld nu
pak je ziel bij elkaar en ga door je hebt alles nog voor je , en denk er om jij bent belangrijk , en als het zo moet wezen komt ze terug
sterkte man