Mijn ex kwam net mijn zoon terug brengen.
Hij is gelijk weer weggegaan en wilde ook geen koffie.
Vrijdag hebben we met zijn 4ren zitten praten. Hij met zijn nieuwe vriendin en ik met mijn vriend.
Die blikken in zijn ogen naar mij toe, hoe hij mij aankeek, zijn ontwijkende blikken soms.
Niet naast mij willen zitten, maar naast mijn vriend.
2 leuke jongens op 1 bank.
Ik wil ze allebei, maar dat kan niet. De ene heeft wat de ander niet heeft en andersom.
De ene heeft rossig haar en is lang, de ander heeft bruin/zwart haar en is kleiner.
Ik mis de stevige knuffels van mijn ex, juist die waren stevig en fijn omdat hij langer is dan ik.
Ik mis de intieme momenten met hem
Ik mis zijn gecomputer waar hij zo belachelijk aan verslaafd is en ik vaak op liep te schelden.
Geen moment voor mij, zijn vriendin en de moeder van zijn pasgeboren zoon.
Trots, trots was ik op hem. Zo lief voor mijn zoon, die een jaar geleden pas geboren was.
Zo lief en zachtaardig. Mijn zoon, zijn zoon, onze zoon. Een deel van hem, een deel van mij en een deel van zichzelf.
Lieve uitdrukkingen op zijn gezicht, die hij van mij heeft. De eigenwijsheid van zijn vader. Iets wat in zijn kop zit, zit niet in zijn kont. Ook wel van papa en mama samen.
Papa vlucht, vlucht voor zijn gevoel, voor de realiteit. Vlucht voor de confrontaties met mij, je moeder, die dag in dag uit voor je zorgt, je lief hebt en met heel mijn hart van je houdt.
Tranen lopen over mijn wangen, een missend gevoel van compleet zijn, papa, mama en jij. Dat is niet meer.
Ondanks dat mama 10 maanden geleden is weggegaan, hou ik nog steeds van je vader, de lange vent die rare ideeen en opvattingen heeft over het leven.
Tunnelvisie, produkt van de opvoeding, zwart wit en geen grijs, ouderwets, ik kan alle negatieve dingen makkelijker opnoemen dan de leuke dingen aan papa.
TOCH hou ik van je vader. Jij bent niet voor niks in deze brute samenleving gekomen.
Wij houden van jouw.
Papa zal altijd aan ons verbonden zijn, met of zonder een nieuwe vriendin.
In 2strijd zitten we, een welles niettes spelletje wordt er gespeeld. Zijn WIJ nou volwassen??
Papa is nu bijna 29 en mama is 23.
Veel meegemaakt in het leven, veel ervaring.

Ik voel me verdrietig en eenzaam, ondanks dat mijn ex en ik al even uit elkaar zijn. Elke keer opnieuw een klap in mijn gezicht moet ik zien te "overleven"
Ik ben blij dat jij er bent, mijn allerliefste zoon, een draak eerste klas. Jij zorgt ervoor dat ik opsta s'morgens, met jouw knuffel en je lief heb.
Ik ben je dankbaar. Dankbaar dat je op mij lijkt, en niet zo veel zichtbaars van papa heb. Dat zal nog veranderen.
JIJ bent de liefde van mijn leven, met jouw kan ik knuffelen. Ondanks dat je nu op een leeftijd zit dat je dat helemaal niet wil. Mama, ga weg, ik ben bezig, dat zie je toch?
Mama woont alweer samen met iemand anders. Hij is de liefste/leukste/lekkerste man op aarde die ik ken. ONDANKS dat ik samen woon met hem, hou ik van allebei.
Liefde is iets raars, iets complex en iets stoms.

Ondanks dat ik niet alleen ben voel ik me toch eenzaam en verdrietig.
Weg lopen van de situatie, de hele dag slapen, en andere dingen gaat niet.
Ik moet sterk blijven, ik moet het aankunnen, ik mag niet opgeven
Ik ben een leuke meid om naar te kijken, om mee te praten en om lief te hebben.
Mensen verwacht dat je dingen laat gaan, maar dat kan ik niet. Ik neem mijn eigen tijd om dingen te verwerken, en niet de tijd die de maatschappij verlangt. Dan maar een zeur, maar ik maak dat zelf uit.

Lijnen die nu verbroken worden. Mijn ex gaat verder met zijn leven en ik heb dat ook gedaan. Misschien veel te snel, bang om alleen achter te blijven. Verlatingsangst.
Mijn ex mag niet verder met zijn leven, hij moet lijden.
Ook wil ik dat hij gelukkig is, dat zijn nieuwe vriendin hem dingen laat zien die ik hem al jaren probeer te laten zien. Ik wil mijn gelijk hebben. Waarom? Ik wil een bewijs dat ik leuk ben, en niet een gestoord wijf.
Ik ben leuk, lief en aardig. Maar ben ik ook leuk, lief en aardig voor mijzelf? Nee.

De maatschappij is een spiegel. Zoals jij een ander behandeld word jij ook behandeld.
Het kan me niks schelen. Het enige wat telt voor mij is mijn zoon.
Mama's vriendje. Mijn draak.

Pijn... eenzaamheid... verdriet...
Ik weet het even niet meer.

Sorry voor het gezeur