Hallo ik ben een meisje van 19 jaar en had een relatie met een jongen van 24. Mijn ex en ik hebben een jaar samengewoond. Hij is een tijd geleden zijn eigen bedrijfje(websites & webapplicaties) begonnen naast zijn HBO-studie en had hierdoor nauwelijks tijd voor mij. Zo zat ik vaak voor het eten op hem te wachten, en bracht dit heel veel stress met zich mee. Daarom hebben we(ik) besloten om uit elkaar te gaan wonen, zodat we beide ons eigen ding konden doen, en ik geen last van zijn stress zou hebben (ik ben HSP dus heb daar erg veel last van). Dan konden we afspreken wanneer we allebei tijd hadden, zodat het niet om de vijf minuten "Oh ik moet even snel mijn mail checken" of "ik moet nog ff tussendoor iets doen" was. Erg irritant als je eindelijk eens samen op de bank zit. Het leek de perfecte oplossing.

Toen ik alleen woonde wilde hij ineens niet meer afspreken, als ik hem vroeg of hij "morgenmiddag" iets met me wou afspreken, dan was het "nee dat kan niet, ik ben van 'sochtends vroeg tot 'savonds laat aan het werk" OK prima. Maar dan bel ik hem de volgende middag om te vragen of ik ff een pakje sigaretten moest langsbrengen dan was het "nee, dat hoeft niet want ik ben er vanmiddag niet" blijkt dat ie tot laat in de avond bij een vriend heeft gezeten. Hij heeft het ECHT druk dat weet ik, en ik probeerde hem daarin te steunen. Maar in mijn ogen nam hij te veel hooi op zijnvork. Hij nam nooit meer de moeite om vrij te nemen voor mij, maar wel voor een vriend welke hij toen ong. 4 avonden in de week zag. Als hij daar weg kwam belde hij vaak nog wel even of bracht hij me even een kusje. Hij at wel elke dag bij mij. Ik voelde me echt een tussendoortje. Zo van; "even een kusje brengen dan heb ik mijn verplichte aandacht weer gegeven" "En het eten is wel makkelijk, dat eet ik op en moet daarna meteen weer weg." Wij hebben allebei 6 weken vrij van school gehad en ik heb nauwelijks de tijd gekregen om wat leuks met hem te doen.

Dit heeft mij zo verdrietig gemaakt. Ik wilde altijd wel tijd voor hem vrij maken, ik houd van hem dus wil ik bij hem zijn. Ik voelde me niet gewaardeerd, en het voelde of hij niet echt van mij hield. Hier hebben we vaak, heel vaak ruzies over gemaakt. En hij beloofde steeds beter, maar ik merkte daar niet van.

Nu is het een week uit, en heb ik veel tijd gehad om hier over na te denken. En is er bij mij een lampje gaan branden.

Mijn vriend zou op mijn verjaardag de hele dag bij mij zijn. Hij zou zijn laptop niet aanraken had hij beloofd. Het was een hele leuke dag, smiddags hebben we een terrasje gepakt, we zijn daarna uit eten geweest en savonds naar het casino geweest. Het was super gezellig! En hij heeft zijn best er voor gedaan om mij een leuke dag te bezorgen. Hij zou bij mij blijven slapen en toen we thuis kwamen zei hij dat hij nog wel even zijn laptop op moest halen omdat hij deze als wekker gebruikt, en de volgende ochtend vroeg een afspraak had. Dat vond ik natuurlijk geen probleem. Maar eenmaal bij mij thuis gaat hij op de bank alleen film zitten kijken met zijn laptop op schoot.(altijd als ik hem met zijn pc zie raak ik gestresst) Terwijl ik zoiets had van; we gaan lekker samen de laatste dingetjes doen voor het slapen gaan, het bed moest ook nog opgemaakt. Dit riep bij mij een gevoel van telleurstelling boosheid en verdriet op. Ik heb niks gezegd en ben zelf begonnen met bedopmaken, toen vroeg hij nog wel of hij moest helpen. Maar daar heb ik niet op gereageerd omdat ik toen dacht van "hoeft nu niet meer, het is al verpest." Ik ben uiteindelijk alleen op bed gegaan en toen hij in de gaten had dat ik al lag kwam hij naar me toe. Toen kregen we weer de zelfde ruzie als altijd, ik wil dat hij laat merken dat hij van mij houdt, ik wil dat hij mij waardeert, ik wil dat hij mij aandacht geeft. Altijd hetzelfde verhaaltje. Toen zei hij dit moet stoppen, ik wil die ruzies niet meer, ik kan dat niet meer aan. En heeft mij huilend achtergelaten.

Eerst was ik een beetje blij dat hij het uit had gemaakt, ik was zo boos omdat hij mij geen aandacht en waardering gaf, ik verdiende veel beter. Maar nu ik een week heb kunnen nadenken over de dingen die er gebeurd zijn kom ik er achter dat het helemaal niet alleen zijn fout is. Ik vraag hem om waardering en aandacht en hij probeerd dat op zijn manier wel te geven, maar omdat ik zoveel van hem ben gaan verwachten omdat ik vond dat hij iets goed te maken had, zag ik de kleine dingen die zeker verbeterd waren niet meer. En werd ik dus alleen maar boos als hij iets probeerde. Net als met mijn verjaardag, hij had die boosheid niet verdiend, en de vorige ruzies ook niet. Hij heeft dit al tijden aan mij duidelijk geprobeerd te maken, hij heeft het niet letterlijk gezegd maar wel aangegeven. En er ging bij mij maar geen lampje branden.

Het is heel logisch. Als je steeds probeerd om je vriendin blij te maken, en als beloning steeds de grond in getrapt wordt, en steeds te horen krijgt dat je het niet goed doet. Dan geef je het oplaatst op, en heb je ook geen zin meer om wat af te spreken, omdat je bang bent dat er weer ruzies ontstaan.

Ik voel me echt een domme egoistische koe, hoe kon ik dit niet gemerkt hebben? We zijn de laatste maand 2x uit elkaar geweest, 1x wilde ik stoppen en de 2x wilde hij stoppen. Deze breuken hebben allebei niet langer dan 24 uur geduurd. Maar hij is het nu echt zat, en zegt tegen zijn vrienden dat hij blij is dat hij er vanaf is, dat hij eindelijk rust heeft. Hij kon het al tijden niet meer aan, en heeft er ook heel lang over nagedacht voor dat hij stop zei. De drempel was hoog, maar de knoop is nu doorgehakt.

Nu ik inzie dat het voor het grootste gedeelte wel mijn schuld is, voel ik me heel erg schuldig tegen over hem. Ik wil hem terug, hij is de liefde van mijn leven, dat wist ik 4 jaar voordat wij een relatie kregen al. Maar nu hij blij is dat hij eindelijk de knoop heeft doorgehakt, is het extra moeilijk om hem terug te krijgen. Ik kan wel vragen of hij het nog eens wil proberen, maar hij zal denken dat we dan weer die ruzies zullen krijgen. Ik kan wel zeggen dat ik veranderd ben, en dat ik nu inzie wat het probleem is. Maar praatjes vullen geen gaatjes, en hier zegt hij daarom zekerweten nee op.

We hebben de afgelopen week bijna geen contact meer gehad, behalve zakelijk dan. Ik heb mijn spullen opgehaald en hij vroeg toen hoe het met mij ging en ik zei dat het wel oke ging, dat ik me aangemeld had voor sporten, en veel leuke dingen met vriendinnen aan het doen was. Ik was best wel vrolijk, (omdat ik toen nog blij was dat het uit was.) Daar was hij blij om, want hij had verwacht dat ik weken lang jankend op bed zou blijven liggen. Daarna heb ik hem via msn nog een paar dingetjes gevraagd over de errors op mijn tv en heb ik mijn CV bij hem uitgeprint, omdat ik wou gaan solliciteren. Daarna geen contact meer.

Nu komt de vraag: Wat moet ik doen om hem terug te winnen? Is er nog hoop op dat het ooit goed komt?

Het volgende plan heb ik bedacht. Ik wil hem natuurlijk heel erg graag zien, en bellen, en iets met hem afspreken. Maar ik denk dat ik hem alleen maar verder van me afduw als ik contact zoek. Bovendien zal hij nee antwoorden als ik hem vraag om iets af te spreken omdat hij zo vastbesloten is. Ik denk dat hij rust nodig heeft, en dat gun ik hem. Nu heb ik volgende week rijexamen en als ik het haal kan ik een week later mijn rijbewijs ophalen. Dan wil ik hem vragen of hij met mij een stukje in zijn/onze auto wil rijden, hoogstwaarschijnlijk wil hij dit wel omdat hij dit leuk vindt en omdat ik niemand anders heb om dit mee te doen. Dan zijn we dus 2 weken verder en wil ik hem dan vertellen dat ik het licht gezien heb etc etc, op de hoop dat dat hem aan het denken zet. Daarna wil ik hem ook nog vragen of hij wanneer hij daar aantoe is rustigaan met mij wil gaan daten, af en toe een drankje doen, af en toe naar de bios. Zodat ik hem kan laten zien dat het WEL leuk kan zijn, en dat ik hem wel kan waarderen.

Wat vinden jullie hier van? Is dit de juiste manier om het aan te pakken? En zo niet, wat moet ik dan doen?

Alvast super bedankt voor de reactie.

Groet!