Lieve Berta,

Allereerst je bent niet alleen. Ja lichamelijk, maar wij zijn er ook voor jou.
En ik wil ook liever dood zijn, dan door deze hel te moeten.

Maar: soms moet je wegen bewandelen, die je niet wilt.
En toch moet je ze doorstaan. Of je nu wilt of niet. Het mooie is hier, dat iedereen hetzelfde voelt, en denkt.
Dus we begrijpen je pijn en verdriet, en het ongelofelijk alleen zijn.
Terwijl de ander doorgaat met zijn/haar leven, blijven wij achter met vragen, ongeloof en noem het rijtje maar op.
Als je iemand anders ziet lachen, vraag je je af, waarom ze dat doen.
Straks in de zomer, zie je verliefde stelletjes, en je voelt je klote.

Depri mag je zijn, dat is alleen maar goed!! Maar het moet niet de overhand krijgen. In een hoekje zitten, en alleen maar treuren is ook niet goed. Dat doet hij ook niet, dus waarom jij wel?

Kom op Berta, wees sterk, en knok voor jezelf. Er zijn nog zo veel mooie dingen die op je en voor ons liggen te wachten.
Geef niet op, en vecht door, hoe ontzettend moeilijk ook nu.

Ik schreef eerder in mijn dagboek, over die oneindige lange weg, maar probeer te geloven dat er straks ook voor jou een einde zal komen aan deze lijdensweg. Dan zal er iets moois op een ander pad staan.
Echt waar, ik geloof daar in, en geeft mij kracht op door te gaan.
Ik laat me niet kapot maken, terwijl de ander lekker bezig is haar leven op te pakken.
Wat voor haar (in mijn geval) kwam, komt voor mij ook.
Voor iedereen hier.

Hang on.
Sterkte

Ron
x

dank jullie wel. ik probeer echt er door heen te komen. Maar hij is zo gemeen, zo cru. Het lijkt of heel de wereld op me is gaan staan.
Veel van me oude vrienden geloven zijn leugens die hij over me verspreid. het doet allemaal pijn.