Ik weet niet als ik op de juiste site ben, maar ik ben helemaal de weg kwijt.
Ik ben mezelf sinds 8 maanden aan het vernietigen, omdat ik als het ware voel dat dat alles is wat nog in mijn macht ligt.
Mijn partner heeft in de 10 jaar de relatie dusdanig ingericht naar zijn belang, en wilt alleen maar de lusten maar geen lasten.
Nadat wij zijn getrouwd heb ik alles moeten opgeven, omdat hij de indruk gaf dat wij samen zouden leven en hij dus mijn ziekenfonds zou betaalen.
Na 10 jaar is er nog geen stuiver betaald, en nu dat we zijn gescheiden vanwege zijn fraude praktijken hij zich totaal niet bekommert om mijn bestaan.
Wel verwacht hij dat ik bij hem en onze zoon blijft, want dan pas hou ik echt van hem.
Inmiddels woont hij in Belgie en heeft zichzelf en onze zoon ingeschreven en een ziekenverzekering voor hun 2 genomen.
Als ik soms een stile hint probeerd te geven, dat ik zo niet verder kan zonder adres en sociaale zekerheid, zwijgt hij me dood.
Zelf nu dat ik niet meer verzekerd ben, maar me leven lang voor schildklier kanker in behandeling moet blijven, maar me medicatie bijna op is, stuurd hij me naar nederland om daar hulp te zoeken.
Hij brengt me en wacht op me afsraak bij de hulpinstanties.
De eenige manier is dat ik opnieuw naar een ddakloze opvvang ga, en hij verwacht natuurlijk dat ik na een paar maanden terug x, zolas vroeger.
Ook weet ik inmiddels dat hij erop kickt als ik soms voor hulp, ergends anders moet blijven.
En na een paar maanden hij me weer verteld hoe ik gemist wordt, maar ik meer me best moet doen zodat ik nooit meer weg hoef.
Mijn zoontje heeft hij dmv manipulaties en leugends toegewezen gekregen.
En gebruikt hem tegen mij, als ik niet terug wilt zodra het hem weer uitkomt.
Ik ga kapot, ik ben op ik ben leeg.
Dit x zeg ik niets meer, maar hou me troef in handen, voor de dag dat hij zal merken dat ik niet terug x.
Ik ga alimentatie eisen, en dan kan hij zen koopwoning gedag zeggen!
Als hij me zoon opnieuw bij me weg hou.
pfffffffffffffffffffffffft
liefst Trofee