Ik hoorde via via, dat je hier goed je verhaal kwijt kan, dus doe ik dat bij deze ook even.

Ik ben nu zo'n 7 maanden vrijgezel, en het voelt nog steeds klote.
Ik had zo'n 8 maanden een relatie, totdat me vriendin vertelde dat ze rust wilde, ze voelde der anders en zei dat t door mij kwam, ik had blijkbaar de signalen niet gezien, en was der niet altijd voor der, terwijl ik dacht dat het goed ging, ging het in haar hoofd der anders aan toe.
Helaas kon ik haar die rust niet geven, want ik gaf teveel om haar en we waren altijd samen en dan moet je van het één op het ander opeens elkaar niet meer zien, en dat was te moeilijk voor mij.

Achteraf stom, want die rust pauze had ons misschien wel kunnen redden.
Na ongeveer een maand maakte ze het uit. Ik was een wrak, mijn liefdespijl van haar, boorde zich op een negatieve manier door mijn hart en het deed pijn, een pijn die ik nog nooit gevoeld had, toen realiseerde ik hoeveel ik van dat meisje hield. Ik deed er alles aan om het goed te praten, maar daar was het volgens haar te laat voor.

Ik had nergens zin in, uitgaan, werken, eten, niets maakte me humeur beter.
Me vrienden deden hun best om me overeind te houden, maar ook die lukte het niet.
Op een avond besloot ik om weer eens lekker aan de drank te slaan en lekker met me vrienden te gaan stappen, het voelde goed, totdat ik me ex zag binnenlopen in de discotheek, helemaal niet verwacht. Me hart draaide zich om en ik wilde direct weg. Ik probeerde haar te vermijden, maar toch zag ze me.
Ze kwam naar me toelopen en viel in me armen, ze vertelde dat ze me nooit meer kwijt wilde en dat ze zielsveel van me hield.
Dat gevoel wat ik toen voelde kan ik op de dag van vandaag alsnog niet verklaren of uitleggen.
Ik voelde me een soort engel, onsterfelijk en ik was de machtigste in de wereld.
Het ging 2 weken goed, totdat ze echt de knoop doorhakte en zei dat ze het definitief uit wilde maken.
Ik was weer terug bij af, en stortte weer in.

Ik stond bij me vrienden bekend als een jongen die alles aankan en nergens om geeft, maar ik weet dat ze me niet zullen begrijpen als ik ze vertel wat er in mijn hoofd omging toen..
Als ze van mijn gedachten een film zouden maken, zouden me vrienden me als een heel anders mens bekijken.
Ik kon er ook niet echt over praten, want kreeg altijd opmerkingen als; vergeet die trut en, je ken der veel meer en betere krijgen.
Ging het maar zo makkelijk.

Het is nu 7 maanden terug en heb nog wel een klein beetje contact, maar vergeten lukt maar niet. Kan iemand me hierbij helpen of heeft iemand goeie raad??

Groetjes Reinier