Gister avond met E gesproken aan de telefoon. Het ging goed met hem. Hij kon zijn vrijheid goed gebruiken zei hij en wilde van zijn 18e levensjaar genieten. Voorheen wilde hij eigenljik nooit iets met vrienden doen, iets wat mij verbaasde maar ja dat wilde hij niet dus liet ik het zo. Gisteravond vertelde dat hij absoluut met vrienden weer wilde afspreken, uitgaan etc. Hij wilde zichzelf zijn en voelde zich door mij elke keer verplicht of tegengehouden. Hij vertelde ook dat hij wel zonder de seks kon opzich en dat dit niet persoonlijk was. Nou die kwam hard aan. Evenals dat hij niet wakker zou liggen als ik nu een ander had. Ik vind die switch zo gek. Hij wilde vorige week nog naar ene hotel, vroeg of ik wilde blijven logeren, vond me lief en leuk en wilde nog bij me zijn en zei tegen n vriend dat hij t wel kut zou vinden als het uitging. wat ik dus gisteravond hoorde was een compleet andere E, de E van 3 jaar terug. Die gewoon zijn ding doet, zich nergens zorgen om maakt, en plezier met de meiden het feesten en zichzelf heeft. Hij wist ook niet of hij wel bij zo n strever als mij paste. En de enige manier waarop t maybe tussen ons ooit zou werken was als we elkaar opnieuw zouden tegenkomen en opnieuw zouden leren kennen en hij opnieuw verliefd zou worden en echt het idee zou hebben dat hij met mij wilde zijn en echt met niemand anders van al die meiden zei hij. Zoiets doet pijn om te horen, zeker als je het zelf afgelopen maanden zo anders ervaren hebt. Maarja hij geeft aan dat het niet was wat hij wilde. En ik heb weinig keus en zal mijn leven moeten oppakken en doorgaan.. Maar ik ben zo bang, ik weet niet of ik het kan. Ik ben me er erg bewust van dat ik op hem leunde en diep van binnen zeg ik ook eerlijk dat bepaalde dingne die hij had gewoon niet ik waren. Maar het kon ewl gewoon werken we hebben ontzettend leuke tijden gehad, maarja wel alleen als hij daar dus ook voor openstond en mij niet zomaar alles liet pikken wat hij deed. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Een vriend van me zei dat ik het contact moet verbreken omdat ik er anders onderdoor ga, hij gaat immers door en heeft de vrijheid om te doen en laten wat hij wil. besides heb ik een studie die ontzettend veel kruim vraagt.. En een ik die haar persoonlijkheid vrijwel kwijt is en eigenlijk best onzeker en eenzaam is. ik heb geen zin om naar school te gaan omdat ik mensen allemaal uitleg moet doen over E. Omdat ik hele dag met hem in mijn hoofd zit en gewoon hoop dat het goed komt. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Mijn ouders vinden dat ik het er niet meer over moet hebben, niet aan moet denken en gewoon op mijn studie focussen en geen contact meer met hem. Dat contact zal wel moeten, vrees ik ook. Want ik was gister eigenlijk verdrietiger toen ik contact had dan van te voren. Maarja ik krijg hem niet uit mijn hoofd. Ik ben zo bang het diepe in gegooid te worden en het doet me pijn dat hij zich zo van me afzet. Ik weet dat het geen zin heeft te denken waarom het nu zo is en een week geleden niet. Want hij geeft aan dat het nu zo is en het hier ophoud en hij gelukkiger is zonder me. Damn ik weet het niet.. Ik weet het egt niet.. Waar begin ik.. Waarom kan ik niet vluchten. Ik heb altijd dit soort dingen. Ik kan nu serieus niemand meer aanwijzen die mij nog nooit heeft laten vallen. Er zijn twee wensen die ik heb. Ik wil mezelf terug vinden en met E verder....