Afgelopen zaterdag heb ik zoals de rest van Nederland Koninginnedag gevierd. 's Middags ben ik met een stel vrienden naar Rotterdam geweest. Heb me daar uitemate vermaakt. Het was beregezellig. Eenmaal terug in mijn woonplaats zijn we richting onze stamkroeg gegaan. Ik was best gaar van die dag, dus na een kwartiertje daar te hebben rondgehangen ben ik even naar huis gegaan. Ik moest gewoon ff een uurtje pitten anders zou het niets meer worden.

Rond een uur of 10 was ik weer terug in de kroeg. Het jazz-festival in het winkelcentrum was al in volle gang. Ik besloot daar even een kijkje te gaan nemen. In de menigte zag ik mijn ex-schoonvader staan. Ik ben even op hem afgestapt en we hebben een leuk praatje gemaakt onder het genot van een biertje. Mijn ex-schoonmoeder was er ook. Ik heb met haar een emotioneel en goed gesprek gehad. Ze wilde weten hoe het mij ging. Ik vertelde haar dat het beter gaat, dat ik een goede psycholoog heb gevonden en dat mijn medicijnen aan zijn geslagen. Ook hadden we het over mijn moeder.... die zit op dit moment eigenlijk in hetzelfde schuitje als ik. Ik zal daar niet teveel over uitwijden.

Anyway.... Ik vertelde haar dat mijn ex nog heel diep in mijn hart zit, maar dat ik haar geen gedag kon zeggen toen ik haar tegenkwam bij het tankstation. Zij blijkt overigens wel gedag gezegd te hebben. Ik kon me dat niet echt goed meer herinneren, maar ik stond ook stijf van de spanning. Ze zei dat ze het vermoeden had dat ook ik nog diep in het hart van mij ex zit, maar dat ze er niet voor uit wil komen. Het was een emotioneel gesprek voor beiden. Mijn schoonmoeder had tranen in haar ogen toen ik zei dat ik ze allemaal miste. Dat ik het er nog altijd moeilijk mee heb. Ook ik kon het niet meer drooghouden. Ik stond daar dus een beetje te janken... maar goed... maakt ook niet uit. Toen hebben we afscheid genomen. Ik ben weer terug naar de kroeg gegaan.

Het was supergezellig. Tot het moment dat ik mijn ex zie binnenkomen met 1 of andere kerel van dik 10 jaar ouder. Eigenlijk vanaf het begin af aan had ik niet het idee dat dat haar nieuwe vriend zou zijn. Totaal niet haar type.
Ik ben op een gegeven moment op haar afgestapt. Ik sprak haar aan: "Hoi, hoe gaat ie? Sorry dat ik van de week geen gedag tegen je zei".

Meteen had ze weer zo'n aanvallende ijskoude houding. Ik weet niet eens meer wat ze nu precies zei tegen me. Het maakte wel dat ik vond dat ze nu eindelijk maar eens dat masker moest gaan afzetten. De enige kans van slagen zou zijn door haar enorm te kwetsen. Ik zei: "Weet je... eigenlijk ben ik heel blij dat ik van je af ben" De tranen sprongen in haar ogen. Ze werd furieus. Ze werd echt hysterisch. "Oprotten!!... wegwezen!! Nu... ik wil je niet meer zien! WEG WEG WEG!!!" Ik bleef staan, maar een vriend van me nam me mee... hij zei...laat haar maar. Spreek het later uit, maar niet nu in die propvolle kroeg.

Eigenwijs als ik ben, was 2 minuten later weer op haar afgestapt. Weer werd ze hysterisch. Ik dacht haar wel te kunnen kalmeren, maar hoe meer ik dat probeerde hoe kwader ze werd. Ik wilde haar zeggen dat ik het niet meende wat ik haar zojuist had gezegd. Ik wilde haar duidelijk maken dat ik wilde kijken wat haar reactie zou zijn aangezien ik al die tijd niet heb geweten hoe zij er nou tegen aan keek. Of ze nog gevoelens voor me zou hebben...

Ik kwam er niet doorheen. Op een gegeven moment pakt die kerel waar ze mee was me beet. Hij wilde me bij haar weghalen. Tja... toen ging er bij mij even een knopje om. Ik vloog die kerel dus aan. Meteen sprongen mensen er tussen om ons uit elkaar te halen. Gelukkig maar, anders zouden er rake klappen gevallen zijn. Mijn ex vloog mij aan. Ze viel me gewoon aan... het meisje waar ik nog steeds zo gek op ben wilde me slaan of weet ik wat ze van plan was...

Vrij snel was de rust weergekeerd. Ik wilde die gozer mijn excuses nog aanbieden. Ik stak mijn hand uit, maar hij schudde nee... Nou ja... dan niet. Ik heb het iig geprobeerd. Ze zijn nog de rest van de avond gebleven. Af en toe keek mijn ex in mijn richting... Als ik naar haar keek wendde ze haar blik weer af. Afijn de rest van de avond is rustig verlopen.

De volgende dag heb ik haar meteen een mailtje gestuurd. Ik maakte haar daarmee duidelijk dat ik haar masker wilde afzetten. Dat haar reactie mij vertelde dat het haar nog heel diep zit. Dat ik het idee had dat ze nog gevoelens voor me heeft.

Tegen verwachting in had ik vrij snel een antwoord. Ze zei dat ik allang uit haar hart ben. Dat het pure woede was. Meer niet. Ze vond het weer een bevestiging dat haar keuze destijds de juiste is geweest. Dat ze nu weer weet waarom het destijds uit is gegaan. Ik heb daarop nog een korte reactie gestuurd waarin ik aangaf dat ik het raar vond dat ze nog boos werd om zo'n opmerking als er geen gevoel meer is. Als het haar echt koud zou laten had ze wel onverschillig gereageerd. In iedergeval niet op de manier zoals ze nu deed.

Achteraf vond ik (mede door Daphje haar kijk op dingen) dat die mailtjes te vol stonden met verwijten. Daphje zei... als je echt sorry wilt zeggen, dan moet je geen verwijten meer maken. Dan moet je haar oprecht schrijven dat het je spijt en dat je geen oorlog meer wilt.

Dat heb ik dus gedaan. Ik heb, vind ik zelf, een best mooie e-mail aan haar gestuurd waarin ik mijn excuses aanbied voor het feit dat ik haar zo'n pijn heb gedaan. Dat ik wil dat ze gelukkig wordt en dat ze mij maar zo snel mogelijk moet vergeten. Dat ik geen antwoord van haar verwacht, maar mocht ze toch besluiten een antwoord te sturen, dat ik dan zou begrijpen als het een boos antwoord zou zijn. Ik liet haar wel weten dat ik haar dan geen antwoord terug zou sturen aangezien ik teveel goede herinneringen aan haar heb om nog in oorlog verder te gaan. Het moet nu maar eens definitief afgelopen zijn.

Ook liet ik haar weten dat ze een schat van een moeder heeft die ik ook zal missen. Dat ik me schaamde voor de dingen die zijn gebeurd. Nu en in het verleden. Ik heb geen verwijten meer naar haar. Gebeurd is gebeurd. We moeten allebei verder nu. We kunnen nu niet met elkaar communiceren. Ook schreef ik haar dat ik een reactie van haar had willen uitlokken en dat ik er alles voor over had om achter haar ware gevoelens te komen. Al moest ik haar daar enorm voor kwetsen... dat maakte me op dat moment niet uit. Ik moest er gewoon achter komen.

De brief is in afsluitende vorm geschreven. Ik heb haar gezegd dat ik nooit meer contact met haar zal opnemen. Dat ik haar met rust zal laten zoals ze dat zelf gewild heeft. Ik zei haar ook dat ik hoopte dat er ooit een dag komt dat ze me kan begrijpen.

Ik heb zoals verwacht geen reactie van haar gekregen. Die komt ook niet meer en dat hoeft eigenlijk ook niet meer. We maken elkaar kapot en dat moet stoppen. Ik wil het nu volledig afgesloten hebben. Ik wil alleen nog contact als het normaal kan. Niet meer die houding van haar die dit soort reacties uitlokt. Ik wil dat niet meer. Het is genoeg geweest. We moeten verder.

Toch heb ik nog de hoop dat ze nog om me geeft. Haar reactie zei eigenlijk genoeg, maar goed. Unremedied zei gisteren ook al dat het ook écht alleen pure woede kan zijn. Waarschijnlijk zal ik het nooit weten.

EDIT: Wat ik overigens niet begrijp, is waarom ze juist nu naar die kroeg kwam. Ze had kunnen weten dat ik daar zou zijn. Maanden heeft ze zich niet laten zien. Was ze op stap in andere plaatsen. Met mensen uit andere plaatsen. Waarom komt ze dan juist nu terwijl ze de confrontatie nog niet aan blijkt te kunnen. Wat zou de bedoeling zijn van dit alles. Provoceren? Kijken of ik haar nu niet zou doodzwijgen? Zou ze van haar moeder gehoord hebben dat ik haar nog in mijn hart heb gesloten. Dat ik stond te huilen?