Hoe is het nu met je?

Is er nog iets veranderd?

Het heeft ook wel met liefdesverdriet te maken hoor, je hebt ook elkaar (anderen) nodig om inzichten te krijgen en om er lekker op uit te gaan.

Je hoeft ook niet de persoon te zijn die overal sorry voor zegt.
Als je zelf weet dat dit niet klopt.
Praat misschien nog eens met elkaar? Met je vriendinnen?
Zussen zijn er voor elkaar, heerlijk!

Niet een diepe depressie inglijden hoor, probeer niet in die diepte mee te gaan. Er uit krabbelen steeds weer, voor jezelf!

Als jij als schuldige steeds uit de bus komt en het is niet zo, dan zeg je het is niet zo, klaar.

Je hebt liefdesverdriet maar als een man twijfelt zou ik zelf verder gaan.
Je wilt toch geen twijfelaar? Ach nee, ik in ieder geval NIET. Al zou ik 40 % krijgen, ga ik daar niet voor. Die 100% voelen in de liefde, het moet wel een positieve relatie zijn en gevoel van liefde naar elkaar toe. Het is er, of het is er niet.

Ga je nog iets leuks doen?
Gewoon om je mentaal wat op te peppen, zodat je het liefdesverdriet wat beter kunt verwerken. Goed slapen en sporten of dansen, muziek, voor de (((endorfine))) (het geluksstofje). Kijk op internet waar je het uit kunt halen.

Veel liefs en zon!

ten eerste vind ik het heel sterk dat jij in je relatie je grens hebt aangegeven. Het is nu dan uit en je voelt je daar uiteraard niet fijn in, maar het is wel de eerste stap naar een jij die je misschien niet zo goed kende, iemand die duidelijk zegt tegen anderen wat haar niet lekker zit. En dat je daar ook bij durft te blijven, ook al krijg jij nu het verwijt dat het jouw schuld is. Heel dapper, en echt heel goed hoor!

Dat is een hele omslag weet ik uit persoonlijke ervaring. Ik was iemand die nooit grenzen aangaf, ook vaak maar de schuld op me nam van dingen, om de lieve vrede te bewaren. In relaties ben ik heel ver gegaan met dingen accepteren die niet klopten. En soms ook in vriendschappen. Omdat ik iemand niet kwijt wilde. Maar als ik me kut voel, voel ik me kut, en als het een echte relatie of vriendschap is, moet ik dat gewoon kunnen aangeven zonder op een onredelijke manier de schuld te krijgen. Dat is jouw gevoel, dat is de ruimte die jij inneemt, en dat mag toch ook! Ik heb echt moeten leren voor mezelf om die ruimte ook echt te nemen, om niet me weer maar te schikken naar die ander. Jij doet er toe!

Datzelfde kun je toch ook naar je vriendinnen doen? Communiceer naar ze dat jij je hieronder naar voelt, dat jij je al niet goed voelt en dat je niet van ze verwacht dat zij jouw problemen oplossen maar dat je ook niet deze verwijten wilt horen. Je doet je best naar jouw eigen omstandigheden nu. Dat heb je toch ook al aangegeven? Hier moet toch gewoon, als het echte vriendinnen zijn, normaal over te praten zijn? Dat jij kunt zeggen hoe jij je voelt, en zij hoe zij zich voelen, zonder verwijt naar elkaar? Het hoeft niet te betekenen dat je je vriendinnen meteen kwijt bent.

Ondertussen proberen nieuwe contacten op te doen, dingen doen die jij leuk vindt en probeer inderdaad (via internet) daar nieuwe mensen bij te vinden. De wereld is groter dan jouw ex en jouw huidige vriendinnen, er zijn genoeg lieve mensen die op zoek zijn naar leuk contact. Dan maak je je eigen wereld groter, voel je je sterker en minder afhankelijk van een paar mensen, je doet je eigen ding en dat geeft kracht. En je leert jezelf kennen, ook in de omgang met die nieuwe mensen, grenzen aangeven, aanvoelen wat gedrag van mensen doet met jou, wat jij wel en niet fijn vindt en op een duidelijke manier aangeven als je iets niet fijn vindt.

Het is een proces waar ik ook nog steeds mee bezig ben, getriggerd door de laatste relatiebreuk, mezelf echt leren kennen. En er zijn daarin werelden voor me opengegaan.

CITAAT: Na ongeveer 1/2 weken voelde ik me ook nog in de steek gelaten door mijn enige 2 'vriendinnen' ik heb ze dit verteld. Ik heb gezegd dat het mij niet zo goed ging. Ze hadden moeite om het allemaal te begrijpen. Ik heb ook aangegeven om mij niet proberen te begrijpen. maar mijn situatie. Ik heb ze ook vertelt dat ik er op dit moment niet zo goed kan zijn voor ze. Ik zit echt ontzettend met mezelf in de knoop en dat moet weer een beetje op de rails komen. Er werd mij vertelt dat ze dat wel konden begrijpen. CITAAT ENDS.

Vrienden, en vriendschappen, een extensief onderwerp, waarover lange dialogen kunnen worden gehouden.
Ik probeer er een kort en duidelijk verhaal van te maken, in de hoop dat je het één en ander in een ander perspectief kan gaan zien.

Ga ervan uit dat vriendschappen gebaseerd zijn op een ‘gezamenlijk doel’, hebt dezelfde interesses, hobby’s, er is een bepaalde connectie met elkaar om een bijna oneindig aantal redenen.
Wat er in vriendschappen essentieel is dat er een ‘gelijkheid’ bestaat binnen dit contact. (dit geldt uiteraard ook voor relaties)
Die gelijkheid bestaat eruit dat je kan communiceren op dezelfde frequentie, op hetzelfde ‘level’ waarbij ik het niet heb over een hoger of lager IQ, maar over een overkomend EQ, vrienden zijn compatibel als het op aanvoelen, invoelen aankomt, anders gezegd, vanuit respect, en empathie, herken, en erken je elkanders gevoelens, kwaliteiten en kwantiteiten.
In de ideale situatie zijn deze in balans, en is deze connectie dus ‘zuiver’..

Tot op het moment dat er in dit contact een andere ‘behoefte’ komt van een vriend, op emotioneel niveau, en dus de relatie een grotere, of diepere lading krijgt.
In dit geval door jouw worsteling omtrent de relatiebreuk en jouw ‘vervormde’ pad met deze vrienden, waarbij dus de balans wordt verstoort.

CITAAT: Tot vandaag. Vandaag kreeg ik van allebei hele verwijten dat ik er niet voor ze ben. (Ik heb twee weken niks van ze gehoord, waar ik laatste was die iets had laten weten) Bovendien wordt mij verweten dat ik alleen andere de schuld geef. Ik heb nooit iemand de schuld gegeven, behalve mezelf. CITAAT ENDS.

Deze situatie ontstaat, omdat dus die vriendschappelijke balans onder druk komt te staan, omdat (in dit geval) jij meer aandacht nodig hebt, en vraagt vanuit jouw emotionele situatie, waarin jij pijn en verdriet hebt, en verward bent.
De capaciteit van de vrienden wordt in dit geval een soort van onder druk gezet door deze (jouw) behoeftes die jij zo hard nodig hebt.
Daarin ontstaat er vaak een kink in de kabel, door de druk die anderen ervaren, zijn ze niet altijd in staat (ik praat hier in het algemeen, maar ook uit ervaring) hun persoonlijke verlangens, en behoeftes die ze van jou verwachten ‘opzij’ te zetten, en gaan ze zich dus ‘anders’ gedragen, anders gezegd (en vat dit niet persoonlijk op, want zo bedoel ik het niet) jij voldoet niet meer aan de ‘voorwaarden’ voor deze vriendschap. (ik wens hier even te benadrukken dat het dus niet een geval van 'de schuld ligt bij jou' is!!)

Vanuit het ego van de vrienden wordt deze (over het algemeen tijdelijke) ‘eigenschap’ van jou niet langer op prijs gesteld, en gaan ze zich afzetten tegen de ‘stoorzender’ met vaak een tijdelijk of soms blijvende breuk tot gevolg.

CITAAT: Ik wil mezelf hier nu eigenlijk niet druk over maken. Je leert je vrienden inderdaad kennen als het niet goed met je gaat. Maar ik dacht dat ik dat stukje al gehad had en zij degene waren die er echt voor me waren. Maar het beetje 'eenzaamheid' dat ik al voelde, is hierdoor wel weer versterkt. Op de een of andere manier kom ik altijd als schuldige uit de bus. CITAAT ENDS.

Dit is, als gevolg van jouw huidige situatie heel begrijpelijk, maar niet reëel voor jezelf, jouw pijnlijke weg op dit moment neemt automatisch dit schuldgevoel er maar bij, vanuit het gevoel van falen wat je hebt tov jezelf.

CITAAT: En toch zit ik ermee. Ik wil nu niet alweer de persoon zijn die overal maar sorry voor zegt en het maar weer accepteert dat ik fout ben geweest, terwijl ik niet helemaal weet wat ik dan precies fout heb gedaan. CITAAT ENDS.

Zonder hier een oordeel over jouw vrienden te vellen, zou ik het proberen op een ander niveau te gaan bekijken, zie het niet als een fout van jouw zijde, maar als een (mogelijk tijdelijk) onvermogen van de anderen om op een empathische manier te kunnen dealen met jouw situatie, en ze, vanuit hun eigen onzekerheid op deze manier hun eigen gedrag proberen te verbergen, of anderzijds te spiegelen naar jouw toe.
Het is tenslotte altijd gemakkelijker om de ander aan te wijzen als schuldige, waarbij je kan onthouden dat van de wijzende vinger van die hand er altijd drie naar de persoon zelf gericht zijn …

CITAAT: Waarom kom ik steeds mensen tegen waar ik veel voor over heb, maar andersom niet? Soms denk ik dat het misschien maar beter is dat ik alleen ben, dan kan ook niemand teleurgesteld zijn in mij.. CITAAT ENDS.

Een aanvulling op jouw onzekerheid, voortkomend uit jouw verdriet, als jij jezelf (op termijn) de moeite waard vind, je eigenwaarde, respect en liefde hervind in jezelf, komen er vanzelf weer mensen op je pad die wel ‘voldoen’ aan die zo belangrijke waardes die vriendschap heet.
Focus op jezelf, en ondanks dat je het gevoel hebt er alleen voor te staan, is het misschien wel iets wat je op dit moment juist nodig hebt, om dichter bij jezelf te kunnen komen, tenslotte kunnen vriendschappen ten tijde van stress een prettige afleiding zijn van je problemen, maar helpen je vaak niet verder, je zou het, koud gezegd, als een mogelijke ‘vlucht’ kunnen zien uit je probleem, waarmee ik niet beweer dat je dit niet nodig hebt af en toe…

CITAAT: Ik weet dat dit niet met liefdesverdriet te maken heeft, maar ik wou even mijn verhaal hierover kwijt. CITAAT ENDS.

Het maakt in zekere zin wel degelijk deel uit van ldvd, het gaat tenslotte ook hierbij om een stuk verloren vertrouwen, en contact wat wordt verbroken, tenslotte voel je ( als het goed is) ook een vorm van liefde voor vrienden.

Misschien heb je er helemaal niets aan, maar geef het je toch mee….

Z