Helaas heeft het verschrikkelijke ook voor mij plaats gevonden. Vorige week zaterdag in de nacht heeft ze met behulp van wat alcohol mij laten weten geen toekomst meer in onze relatie van 9,5 jaar te zien. Op dit moment nam ik haar niet dermate serieus want ik zag dat ze redelijk wat had genuttigd, toch was dit niet de eerste keer dat ze dit aankaartte.

Ik op een leeftijd van 16 en zij 17 kregen wij een relatie, ik begon al snel aan haar gehecht te raken. Ik was op dat moment best wild, wilde vaak op stap en graag gekke dingen doen met vrienden. Zij zorgde er voor dat ik altijd weer bij zinnen kwam en mij wat onder controle hield door niet continue op pad te zijn maar ook rust nodig had.
Op een gegeven moment was er een moment dat ik alleen nog maar meer van haar ging houden. Aangezien wij alle twee nog bij onze ouders woonden zagen wij elkaar zo 3 keer in de week. Altijd veel plezier en nooit maar dan ook nooit ruzie. Zij hield van dansen en mocht graag tekenen. Voor haar waren dit haar plezier momenten, zei heeft toen wel eens aangegeven verveeld te zijn in het leven door weinig echte vrienden zoals ik deze had. Ze had ook echt weinig zelfvertrouwen.

School was voor mij vrij simpel en ging mij erg goed af. Zij had hetzelfde, ze was erg goed in in haar werk wat ze leverde op school. Na onze studies ben ik doorgegaan met studeren en zij ging aan het werk bij haar vader, dit was niet waar ze voor geleerd had en vond het business as ussual. Na een jaar gingen wij samenwonen.Nooit enige ruzie oid en als er problemen waren kwam ik daar wel achter door aandacht aan haar te besteden door te vragen hou ze haar voelde. Dan kwamen ook redelijk wat kleine problemen naar voren die we samen op konden lossen.

Ik had een sterke persoonlijkheid in de zin van veel zelfvertrouwen, veel gelijk willen hebben, kon tegen veel stress maar was af en toe wat laks want alles ging altijd mij goed af. Toen wij nog niet samenwoonden en zei kwam bij ons over de vloer heeft ze vaak aangegeven dat ze het knap vond dat ik het zo uithield. Bij ons thuis ging het inderdaad soms in de ogen van iemand anders vrij heftig er aan toe.

Ik had op dit moment nog veel plezier op school en alles ging redelijk goed, ik kon wel merken dat ik wat meer energie in school moest steken maar ik kreeg wel veel voldoening. Zij had geen werk waar ze voldoening in kreeg en dit kon ik zien. Ik kwam in een sleur met gedachten dat met weinig school in mijn gedachten ik er ook wel kwam. Zij gaf mij deze ruimte en ik profiteerde hier maximaal van. (laat op bed, veel drinken). Wanneer zij een alarm belletje deed rinkelen denderde ik waarschijnlijk over haar heen.

Ik haalde deze periode dus niet en baalde wel, maar ja ik had er ook met de pet naar gegooid. Daarna volgde een stage welke goed ging in de ogen van mij en mijn bedrijfsbegeleider. 16 weken zonder begleider gezeten en de eerste meeting was het drama. Ik kon wel ophouden, dit was de eerste keer dat mijn zelfvertrouwen onderuit werd gehaald.
Al snel volgde weer een betere periode zij ging ook verder studeren en ik had ook weer leukere periodes op school. Zij kreeg door school wat meer zelfvertrouwen en straalde dit ook uit, ze werd door school en anderen erkend in het goede werk wat ze leverde.

Voor mij begon op een gegeven moment de periode dat ik mijn stage opdracht ging herkansen, werd in die tijd veel herinnert aan het feit dat mijn perceptie van goed werk niet altijd in lijn lag met die van school. Uitendelijk de stageopdracht kunnen herkansen met groot succes, wat bleek de vorige leraar was ontslagen door te weinig kennis ect.
Direct daarna kwam mijn afstuderen, deze begon zonder enige begeleiding want 60 % van alle leraren waren ontslagen doordat de opleiding niet voldeed aan het gewenste niveau. Dit was dus tijdens mijn afstudeer traject, dit hield in dat ik tijdens mijn afstuderen bijles kreeg. 10 weken zonder enige begeleiding begon het bedrijf haar twijfels te krijgen. Ik nam dit erg serieus en zelfs persoonlijk. Op een gegeven moment had ik zoveel twijfels over mijn kennis en niveau dat ik moe begon te worden. Ik kon merken dat ik minder energie had voor haar en voor leuke dingen.

Na de 10 weken kreeg ik een begeleider van school. En je raad het natuurlijk, ik zat er naast. Weer een extreme tegenvaller. Dit heeft mij zo erg geraakt dat ik overdag hartkloppingen kreeg op het werk, ik heb na lange tijd hulp gezocht bij de huisarts. Deze gaf aan dat mijn bloeddruk te hoog was. Toen was voor mij het hek van de dam, de eerste paniekaanvallen waren in diezelfde week. Ik heb direct medicijnen gekregen om mijn angsten te onderdrukken.
Mijn eerste keer dat ik het inleverde was onvoldoende, terecht de helft was niet eens af. Kort daarna heb ik een nieuwe begeleider gekregen en die vond het helemaal niet slecht wat ik zonder begeleiding had gemaakt. Nog meer onduidelijkheden voor mij, ik wist niet meer wat goed en fout was en had misschien hartproblemen. Uiteindelijk zette dit door en leide tot een depressie/burnout. Met erg veel medicijnen en laatste beetje doorzettings vermogen toch alles afgesloten met een 8,5 op eindscriptie en 2e hoogste cijfer van mijn lichting.

Zij heeft mij erg veel hierin gesteund wat zeker niet makkelijk was, ik was vaak na werk toch pissed op haar want hierdoor raakte ik toch woede van werk kwijt. Het voelde soms zelfs prettig...MAAR het was afgerond en we zouden er bovenop komen met elkaar. Ik heb 4 maanden thuis gezeten en had niet veel plezier, wat ik na de tijd pas kan zeggen. Zij gaf vaak zaterdag na wat drank aan dat ze verandering moest zien anders had ze er geen zin meer in. Uiteraard wou ik alles niet verliezen en deed ik op dat moment mijn best, dit lukte mij simpelweg niet. Ik had geen energie en de lichamelijke klachten werden alleen maar erger bij mij.

Ze heeft een paar keer aangegeven dat ik hulp moest zoeken, ik kon hier geen energie meer voor opbrengen om zelfstandig nog een keer er achter te komen dat er wat mis was met mij. Ze hoopte dat dmv mijn nieuwe baan dat ik uit de dip zou komen en weer meer zelfvertrouwen zou krijgen. Dit was echter niet zo, mijn gezondheid ging nog sneller achteruit door stress die ik had door alle nieuwe dingen op het werk. Toch gaf zij altijd aan je hebt dit wel goed gedaan tezamen met vele anderen. Ik waardeerde dit natuurlijk wel maar waarschijnlijk nooit daadwerkelijk geloofd. Door nog steeds de dip met veel stress te hebben kwam ik nog vaak moe thuis. Met haar ging het op school alleen maar beter en beter, stiekem was ik ook wel jaloers: Zij werd zoveel erkend in haar werk en het ging haar zo makkelijk af. Ze kreeg ook steeds meer zelfvertrouwen en ging steeds vaker discussies met mij aan.

Dikke maand geleden heeft ze aangegeven dat er wat moest veranderen anders ging ze mij verlaten. Ook deze energie kon ik niet opbrengen hoe graag ik dit ook wilde. Ook toen weer belooft te gaan veranderen en ECHT mijn best gedaan. Met weinig echte resultaten. Dezelfde week dikke tegenslagen gehad en de eerste echte grote opdracht moest afgerond worden.

De laatste drie weken begon ik mij ineens stukken beter te voelen, meer energie, voelde de erkenning maar had nog steeds lichamelijke klachten wat ik erg vreemd vond. Maar het begin was er. Dit zette door tot vorige week toen ik ineens te horen kreeg dat het te laat was. Ze gaf aan ik niet bij haar hoorde, teveel haar afbekte, haar probeerde te manipuleren en haar geen erkenning gaf ik haar werk. Ik wist ook wel dat ik niet de energie kon geven die zij op school kreeg. Logisch, ik heb precies hetzelfde gehad.

Mijn hart sloeg letterlijk een paar slagen over toen ik dit hoorde en wat mij het meeste raakte was het feit dat ze aangaf dat ik haar niet waardeer. Terwijl ik dit nooit zo heb ervaren, in mijn ogen komt dit dat ik vooral veel met mijzelf bezig was en niet meer vroeg naar haar problemen om op te lossen. Ze heeft ze wel aangegeven maar had er gewoon geen energie voor. Hard om te horen terwijl ik dit nooit wou. Ook gaf ze aan iemand anders te hebben, ze gaf aan al langer hem leuk te vinden.

De week daarna kwam ik weer bij mijn ouders en kreeg letterlijk interventies op hoog niveau zoals vroeger. Dit zorgde er voor dat ik nog sneller mij goed ben gaan voelen, waarschijnlijk ook om dit haar te laten zien maar dat weet ik niet. Heb voor het eerst in een lange periode echt weer plezier gehad, dan wel met een maatje helaas. Maar het was erg fijn dit weer te voelen en ben direct van alles gaan ondernemen, hulp gezocht, compleet bloed onderzoek en aangemeld voor mijn motor rijbewijs.

Ik krijg wel veel schuldgevoelens, er werd duidelijk aangegeven door haar wat er moest veranderen. Dus ik heb domme keuzes gemaakt, zo voelt het. Fouten die ik mijzelf niet ga vergeven en nooit bewust heb gemaakt. Door veel te hebben gepraat ben ik er wel achter dat ik op dat moment geen keuze heb gehad, je bent teveel met jezelf bezig in een depressie.

Gisteren toch weer met haar gesproken. Haar mijn excuses aangeboden voor de druk die bij haar lag door mij. En dat ik dingen anders had moeten doen maar mij gewoon niet lukte. Maar ook veel respect heb hoe zij is gegroeid tot een echt vrouw. Ze heeft nog aangegeven dat zij met het uitmaken mij de goede richting in wou helpen. Onmacht zo hoort het te voelen, maar toch voel ik schuld. Vandaag een echte opheldering gehad: wij samen kwamen er met de beste intenties niet uit en ik had angst om zelfstandig hulp te zoeken.

Het einde van onze relatie is niet doordat we uit elkaar zijn gegroeid, immers ik ben mijzelf niet door de depressie en elk stel komt wel eens een moeilijke periode tegen. Natuurlijk is het voor haar niet makkelijk geweest, ZEKER niet. Wij hebben alle twee natuurlijk fouten gemaakt, toch vond ik in het laatste gesprek dit niet duidelijk naar voren komen. De fout die zij maakt is liefde zoeken bij iemand die je amper kent en alles daarvoor wil achterlaten. Het zware hieraan is dat ik haar aan iemand anders moet geven die haar ook kan kwetsen. Toen ik dit aangaf dat ik het een vreemd/slecht idee vond gaf ze aan dat dit precies was wat ze bedoelde met manipuleren. Op dit moment ben ik blij dat ik dit toch heb gezegd en ik zou haar graag ook willen manipuleren om dat niet door te zetten. Om gewoon voor haar te willen zorgen maar ik weet dat dit op nu niet lukt.

Het kwijtraken van een depressie is iets wat ik graag met haar zou willen delen. Er was een trigger nodig, die heb ik nu zeker.... Maar te laat, ik had liever gezien dat zij het uitmaakte of keiharde hulp in zou zetten om mij te triggeren en later weer verlieft te worden op de oude ik.....Ik had haar graag ten huwelijk willen vragen als de tijd rijp was, het liefst in Japan terwijl zij een Geisha outfit aan had want dit was haar droom.

Bedankt voor het lezen.