Heen en weer gaan ze, die emoties van me.....

Het ene moment zit ik in acceptatie van de situatie. Mijn partner heeft me na bijna 14 jaar samen zijn verlaten.

Het andere moment verlang ik zo intens terug.

De pijn die in dit proces zit, zo erg had ik me het nooit voorgesteld.

Ik wil dan het liefst weer terugrennen de relatie in. Maar dat kan niet, want hij wil niet meer.

Hij zegt wel dat hij twijfelt. Maar dit zal gewoon zijn, omdat hij het lef niet heeft om te zeggen dat het definitief over is.

Ik kom af en toe in zo'n dip terecht en kom er dan niet zelf uit. Daar baal ik dan zo van.

Waarom kunnen miljoenen mensen dit en ik niet? Ik denk dat ik het gewoon niet wil. Maar ik heb niets te willen. Ik moet.

En als ik accepteer, dan maak ik het mezelf zoveel makkelijker.....

Ik weet het, maar toch wil ik af en toe zo graag terug.

Ik vind ook dat ik zo veel moet. Bijna 8 weken is hij weg.....
Ik moet maar alleen zijn, terwijl ik dit niet wil. Ik moet slapen, maar wordt aldoor al om 4 uur wakker. Dan moet ik naar mijn werk. En de dag duurt lang, maar is wel beter dan thuis zitten, omdat ik dan ga piekeren. Ik moet aan mezelf gaan werken, en mezelf een schop onder mijn hol geven en doorgaan. Sterker worden. Voor mezelf kiezen.

Maar dat vind ik zo lastig.

Nu zit ik rustig op de bank....Ik probeer er maar van te genieten en trots op te zijn. Een klein stukje op weg naar tevreden zijn met mezelf.

Er wordt gezegd dat ik een doel voor ogen moet stellen. Maar dit beangstigt me. Ik ben in een puzzel beland waarbij niet alle stukjes aanwezig zijn. Ik weet ook totaal niet wat het gaat worden en welke kant ik op moet.

Soms heb ik de neiging om op de grond te gaan zitten en wachten tot iemand me bij de hand neemt. Maar dit gebeurt niet en heeft ook helemaal geen nut.

Nog nooit heb ik op mezelf gewoond. Van huis uit samen gaan wonen. Maar nu dus niet meer.

Ze zeggen tijd heelt alle wonden, maar voor iemand die alle touwtjes altijd in handen wil hebben is dit een heel lastig begrip.

Met de dag leven. Over je heen laten komen wat er gebeurt. Emoties, pijn...... Verschrikkelijk vind ik het....maar ik zal wel moeten. Heb geen keus.

Wist ik maar hoe lang dit ging duren. Maar dat weet niemand.....En ook dat moet ik dus gewoon maar accepteren..

Hoop dat ik hier een beetje steun vind......