Toch maar eens een start gemaakt met een blog... nooit gedaan, maar voor mn gevoel zit ik toch al in een periode waarin enorm veel nieuw voor me is.

Ik ben 36 jaar, sinds een week is mn vriendin bij me weg, en erg t vermoeden dat het definitief is. Normaal zou ik hebben gezegd; ach...een weekje, wacht even af!
Misschien moet ik mijn voorgeschiedenis en verloop ietsje toelichten...

Ik ben altijd beroepsmilitair geweest en heb meerdere uitzendingen gedraaid o.a. Bosnië en kosovo. Na mijn diensttijd heb ik erg moeilijk mijn draai kunnen vinden. Dat uitte zich in moeilijk kunnen praten, niet begrepen voelen, nutteloos voelen, maar ik kon me ook moeilijk erg intens geven in een relatie, ik gaf me niet helemaal bloot qua gevoel want....mijn ervaring was dat als je dat deed dat ik me erg kwetsbaar en als een makkelijk te raken iets opstelde. Een kwestie van zelfbescherming in een te extreme vorm. Ik praatte niet over de dingen die me dwarszaten met het idee dat toch niemand me zou begrijpen. En ook wou ik anderen er niet mee lastigvallen. Na mijn diensttijd ging alles bergafwaarts... mezelf binden had ik erg moeite mee, en zo liepen al mijn relaties stuk. Ook wel voor te stellen! Want wie kan er nu een serieuze relatie hebben met een oppervlakkige ongevoelige vent. Ja toch?! En toen... kwam ik een de vrouw uit mn dromen tegen ... najah ... liefde op t eerste gezicht! Het duurde nog een jaar voor onze eerste date en begin van onze relatie. De gelukkigste en meest liefdevolle in mn leven! Net na onze start kwam ze in het ziekenhuis te liggen... ze bleek cystenieren te hebben! Vaak heeft ze me gezegd dat ik nu nog de benen kon nemen vanwege haar medische "gebreken" . Naast de cystenieren heeft ze een aantal jaren CRPS in haar ene voet en hand. Ik peinsde er niet over om haar te verlaten! Ik ging voor haar en haar kleine meid van toen nog 7 jaar oud! Na haar ziekenhuisopname werden de klachten aan haar nieren erger en frequenter. Maar... ik ging voor mn vrouwtje! Zou ALLES voor de doen! Ondertussen kwam ik steeds losser qua praten over mijn "problemen" najah.... problemen bestaan niet! Dus ; uitdagingen! Ze begreep me zo wonderbaarlijk goed en met zoveel begrip! Echt helemaal WAUW!! Haar kinderwens is na veel moeite uitgekomen zodat ze een parchtige, mooie en lieve meid heeft gekregen toen ze nog bij haar ex-man was. Maar ze had nog een erg grote kinderwens. Wat voor mij in eerste instantie niet zo speelde aangezien ik 3 kids heb (1 thuiswonend en 2 bij mijn ex) . Maar op den duur en na heel veel oprecht en realistisch nadenken steunde ik haar daarin en stond ik er zelf ook voor 100% achter. Het was nog niet gepland maar op een moment kreeg ze een bloeding... en bleek een miskraam te zijn. Ik had dit nooit meegemaakt maar zij al een paar keer. Au wat een kutgevoel was dat! Vooral omdat ze beweerde dit alleen te moeten verwerken aangezien ik toch al mijn droomaantal qua kinderen had. En ze begreep maar niet dat dit ook een verlies was voor mij, maar ik dingen op een andere manier verwerk. Samen wou ik het verwerken. Want het was een verlies voor ons beide! Au wat deed dit pijn! Voelde mezelf weer zo nutteloos en zonder waarde! Afgelopen maand zijn we voor onderzoeken naar het ucmg in groningen geweest voor onderzoeken voor haar nieren. Ik wou mee, heb de belofte gedaan mee te gaan en het ging ook om mij....om ons! Tegen beter weten in ben ik zelf vertrokken uit het ziekenhuis in zutphen vanwege een opname veroorzaakt door een aanval van meerdere nesten met hoornaars. Mijn lieve schatje (en ik) kreeg te horen dat we de kinderwens op moesten geven omdat de overlevingskans laag en risico's voor haar te groot waren.
Weer een gigantische tegenslag! En weer liet ze niet toe om dit samen te verwerken en elkaar te steunen en bij te staan zoals ik vind horen in een relatie. Na mijn eigen ziekenhuisopname en een bezoek aan mijn dienstmaatje, samen met mn vriendin. En na alle vertrouwde, opbeurende , open en verhelderende gesprekken met mn vriendin heb ik de stap genomen een psycholoog op te zoeken. Na de eerste werd ik doorgestuurd naar een andere....
Al jaren zeg ikzelf dat ik ben gevormd door de dingen die ik heb meegemaakt. Maar.... waar ik al bang voor was en mn kop jaaaaaren voor in t zand had gestoken in de hoop op beter kwam de dyagnose PTSS. Mn meissie zou me steunen en niet alleen laten! Ik was bang...enorm bang! Ze beloofde me bij te staan en ik ging het traject in... beide wetende dat er veel los zou komen.
Tot het moment...mn meest gevreesde angst... het werd haar teveel! Ik zou teveel met mezelf bezig zijn... en... ze ging bij me weg! Ik heb dr niet meer persoonlijk gesproken en ze word nogal onder druk gezet door haar familie.

Wat nu??? Ik ben op! Wat kan een mens verdragen?? Alles naar boven gehaald waar ze me beloofd heeft te ondersteunen. En nu is ze weg! Ben ik zo fout geweest mezelf open te stellen? Wat doet dit pijn!!! Weet me geen raad! En heb me nog nooit zo slecht gevoeld!!