Hoi allemaal!

Ik ben nieuw en als eerst wil ik even zeggen dat ik dit nog nooit gedaan heb, zo mijn 'probleem' op een forum gegooid. Maar ik heb het gevoel dat ik stil sta en dat ik het even van mijzelf af wil gooien en jullie mening wil weten. Alvast een dikke + voor de mensen die de moeite nemen om mijn verhaal te lezen, want oei, hij is lang hahaha! But still, here goes nothing!

Ik heb in december vorig jaar een jongen ontmoet. In eerste instantie dacht ik nog: wat moet ik met deze gast? Maar toch voor de gein maar nummers uitgewisseld. Hij heeft me mee genomen naar een restaurant en alles voor me gefixt, de dagen daarop hebben we elkaar 1, á 2x per week ontmoet en tijdens die ontmoetingen flink gezoend zoals verliefde mensen dat doen. Ik begon hem duidelijk leuk te vinden en zijn zo samen verder gegaan. De laatste paar keer dat we elkaar gezien hadden vertelde hij mij zelfs dat hij veel voor mij voelde. Gelijk z'n moeder en stiefvader ontmoet en zelfs een keertje blijven avond eten.

Na het 'blijven slapen' een paar keer te hebben uitgesteld ben ik 1,5 maand later op een maandag toch blijven slapen... De reden: het voelde opdat moment goed. Het was echt superfijn, sochtends super lang nageknuffeld in bed en keek hij mij aan en vertelde dat hij 'eigenlijk wel van me hield'. Hij maakte ontbijt, we deden koffie in de binnenstad en hebben samen gitaar gespeeld waarbij we samen de sterren van de hemel zongen. Hij liet me in zn telefoon kijken naar een berichtjes die een meisje had gestuurd en dat hij daar geen interesse in had omdat wij nu eigenlijk een soort van iets hadden. Ik betrapte mezelf erop dat ik verliefd geworden was... Daarna avonds naar huis gegaan en na heel de week nog contact te hebben gehad appte hij diezelfde week op een donderdag na een vraag van mij om bij mij te blijven slapen:

'Misschien is het beter dat we even rustiger aan doen :)'

BAM het universele verkapte zinnetje voor: ik wil niet meer verder. Hij zou die avond mijn moeder ontmoeten en ik vroeg aan hem of hij dit nog steeds wilde. Ja hij wilde dat nog steeds. Savonds mijn ma alsnog ontmoet en toen we samen waren heb ik hem om uitleg gevraagd. Hij vertelde me dat hij het te snel vond gaan. Hij wilde een stapje terug. Hij vond me heel interessant en hij wilde elkaar rustiger leren kennen. Hij hield wel van me en vond me leuk. Ik viel in de categorie: het meisje wat hij langer wilde hebben. Hij vond het tof dat we dezelfde raakvlakken hebben en hij wil dat het deze keer langzaam groeit. Hij vond ook dat we te snel sex hadden gehad... Hij heeft een relatie al een paar keer eerder zo vlug laten gaan en toen was hij na een paar maanden al uitgekeken en dat wilde hij nu niet. En dit alles vertelde hij half zenuwachtig, half nonchalant. En ondanks dat dit redelijk goed overkwam, voelde dit voor mij als een regelrechte afwijzing.

Daarna hebben we nog een wijntje gedronken en gewoon normaal gepraat over van alles. Bij het afscheid wenste ik hem veel plezier in Berlijn (want daar ging hij die week daarna heen voor z'n werk). Toen zei hij dat hij me wel nog wel even wilden zien voordat hij ging. Toen ik op bed lag stuurde hij ook nog een app met de tekst: 'vond het fijn je weer even te zien :)'.

Ik klapte hierna helemaal dicht. Achteraf gezien uit zelfbescherming, want ja, ik was inmiddels super verliefd op hem. Ik was ineens heel terughoudend. Niet meer enthousiast reageren op zijn appjes enz.

Die maandag, de week daarop, elkaar nog gezien en koffie gedronken. En we hebben het er toen nog eens over gehad en hij vertelde me dat hij zeker wilde weten of dat dit verliefde gevoel goed zat, en dat we even een weekje elkaar niet moesten zien. En vanaf toen was het eigenlijk voor mij klaar. Ik snapte maar niet hoe het kwam dat hij die ene maandag nog zo vol voor mij ging, en twee dagen later hij een stapje terug wilde doen. Toen hij in Berlijn was appte hij iedere dag. En ook daar snapte ik niets van! Hij wilde immers toch een weekje niets? Het was verwarrend voor mij en ik wist niet goed wat ik hier nou mee moest. Toen hij thuis kwam hebben we nog wat geappt en daarna werd het stil. Ik had inmiddels een gebroken hart en ik wilde hem toch nog eens om uitleg vragen hoe het kwam dat hij ineens rustig aan wilde doen. We hebben toen nog 1x koffie gedronken en daar vertelde we elkaar eigenlijk dat het niet ging werken. Ik vroeg waarom en hij vertelde me dat er meerdere factoren waren en hij dat hij het er een paar keer met z'n moeder over had gehad en dat dat hem liet twijfelen. En dat was het einde van ons.

Maar nu, zo ruim 2 maanden verder denk ik nog steeds aan hem... Bijna iedere dag... En dat eist nu een beetje z'n tol. En deze week is het helemaal feest want nu kwam ik hem heel onverwachts, voor het eerst sinds onze laatste ontmoeting, 2x tegen. Beide keren zag ik te laat dat hij het was, maar mijn vriendinnen die erbij waren vertelde me dat hij toch wel naar me keek. En nu denk ik steeds: had ik hem die ruimte moeten geven? Heb ik misschien verkeerd gereageerd? Was hij bang? Is er misschien iemand anders geweest? Heb ik deze situatie überhaupt wel goed aangepakt? En zo ja: hoe ga ik hier dan ooit nog overheen komen!?!? Want hoe dom en lullig het ook klinkt van iets wat bijna 2 maanden heeft geduurd, stiekem heb ik toch nog liefdes verdiet en huil ik er soms nog wel eens om. Ik weet gewoonweg niet hoe ik over heen moet komen...

Dus vertel! Ik zou graag jullie mening eens willen weten. Tips, reacties, ze zijn allemaal welkom!

Liefs van mij