Ik miste mijn ex gister zo erg, dat ik hem heb gebeld. Omgeloofelijk stom natuurlijk omdat ik hem had gevraagd eindelijk eens een keuze te maken het was egt een K*t gesprek. Ten eerste nam hij op met Heeeeyyyyy R!!!!!!!!! (zn beste vriendin) Terwijl ik het was. Hij zei dat hij naar haar toeging omdat hij nisk te doen had, hij was op de fiets. Ik vroeg even of hij stil kon blijven staan omdat ik de wind er keihard doorheen hoorde.

Hij werd een beetje boos omdat hij al te laat was. En dus niet echt tijd had om te praten. Maar ik ben toen best kwaad geworden omdat hij ook altijd te laat bij mij komt aanzetten. EN altijd als iemand van zijn vrienden belt hangt ie er heel alng mee aan de telefoon terwijl ik er gewoon naast zit. Maar zijn excuus is dan dat ik hem zovaak zie en dat ie anders niet bereikbaar is, ik vind dat nergens op slaan ik zie hem nu nog maar 2 of 3 x per week.

Hij zei dat hij nog niet uit zijn beslissing was, en ik vroeg met mijn stomme hoofd of we alsjeblieft konden afspreken omdat ik zo in twijfel zat en of we niet wat leuks konden gaan doen. Ik vroeg: als je bij R vandaan komt kun je dan langs mij komen? Daar werd hij erg boos om. Hij zei dat ik gemeen was en dat ik niet moest huilen (daar was ik dus inmiddels mee bezig :S ) omdat ik er alleen maar voro wou zorgen dat ie tijd voor me vrij maakte. Vorige keer had ik een gesprek met hem gehad, maar alleen hoe het hem uitkwam. Ik mocht kiezen van hem, of we kapten ermee om te praten en dan zou hij naar huis gaan en die avond weer langskomen of ik mocht doorpraten maar dan zou hij die avond niet meer langskomen... Was ie helemaal trots omdat ie een middag voor me had vrijgemaakt. maar ik kan niet praten als hij al meteen begint te zeuren over een tijd. Ik wil gewoon praten zolang als dat nodig is.

Even weer terug naar het telefoongesprek :
Hij zei dat ie absoluut niet langs mij wou komen omdat ie ineens uit wou enzo? en ik voelde me zo rot omdat ik het gevoel had dat hij liever uitgaat dan dat we is ene keer ECHT ergens over praten. Hij zei als ik elke keer zou komen als wanneer jij wilt praten zou ik elke dag bij je zitten, dat vond ik echt gemeen... Het zit gewoon zo diep van binnen bij mij en het heeft zich zo opgehoopt, we praten alleen wanneer HIJ tijd heeft!! voor anderen kan hij wel altijd tijd maken maar voor mij niet omdat hij anders zogenaamd elke dag bij me moet zitten. Dat slaat natuurlijk nergens op maar hij geloofd alleen wat hij zelf zegt zonder dat ik er nog maar 1 woord over mag zeggen.

Ik denk eerlijk gezegd dat hij ''uit wou gaan'' een leugen is. Dat hij bij zijn beste vriendin is blijven slapen, dat heeft ie namelijk al 1 x eerder geflikt. Ze zijn wel al heel lang bevriend moet ik zeggen en als ik hem moet geloven is er nog nooit wat tussen hun gebeurd, en dat meisje heeft zelf ook een vriend. Maar ik vind het zo raar dat ze de hele tijd mijn ex opbelt om allemaal dingen te gaan doen ze vroeg zelfs of hij meeging op vakantie, sorry hoor maar waarom vraagt ze haar eigen vriend niet. Ik zal vast wel jaloers zijn, en er niks mee te maken hebben... maar het voelt zo klote gewoon. Op een gegeven moment zei die dat ie bij haar deur was aangekomen en toen zei hij: '' Ik kom morgen wel om 1 uuur jezus!!!!!!!!! '' en toen hing hij op.

Ik hem terugbellen want ik wil helemaal niet dat hij langskomt en dat ik me dan schuldig moet voelen omdat ik zogenaamd zijn kostbare tijd inpik... na 3 x bellen nam hij eindelijk op en toen noemde hij me een stalker, ik had me excuses aangeboden en gezegd dat ie niet langs hoefde te komen omdat ik dat zo niet wil. Toen zei hij wel ik kom gewoon langs zeur niet zo ik ga nu echt ophangen en straks neem ik de telefoon niet meer op ... tuut tuuut tuut

Lekker dan, ik voel me ten eerste rot omdat ik het gevoel heb dat hij bij zijn beste vriendin slaapt.
Ten tweede voel ik me schuldig dat hij langskomt en hij echt op zon manier langskomt van, je pikt mijn tijd in. Er zijn belangrijkere dingen.
Ten derde voel ik me rot omdat ik het gevoel heb hem heel erg geclaimt te hebben, en dat wil ik helemaal niet.

Hij heeft gewoon geen idee hoe moeilijk dit voor me is, en hoe belangrijk ik praten vind. Volgensmij denkt hij dat ik me loop aan te stellen als ik moet huilen aan de telefoon, want dat heeft hij wel eens gezegd : dat ik alleen huilde om ervoor te zorgen dat hij langs kwam enzo. Maar dat is helemaal niet zo.
Het is wel zo dat ik zelf me problemen moet oplossen en dat hij me er niet bij kan helpen, maar hij veroorzaakt die grote pijn in me. Ik wete bijna zeker dat ik te afhankelijk van hem ben, doordat ik hem NODIG heb om me goed te voelen. Eigenlijk moet ik ook alleen gelukkig kunnen zijn. Het lijkt wel alsof hij mijn medicijn is die me beter laat voelen, nouja soms dan... alleen heeft hij nooit zin of tijd. Maar als ik nadenk laat ie me vaker klote voelen dan goed.

Ik voel me gewoon zo klote ik denk niet dat hij er een idee van heeft, het doet zo'n pijn dat hij voor anderen wel tijd kan maken en voor iedereen klaarstaat. Het ziet gewoon zo diep. Het komt denk ik ook omdat ik te afhankelijk van hem ben, maar ik doe echt mijn best... EN over 2 weken gaat ie mee op vakantie, dat word een ramp als het zo loopt...