Ik zit er zo mee, ik heb er alles aan gedaan maar nu zie ik dat het geen ene nut heeft. Vroeger was ik echt zo iemand die schijt had aan alles, ik blowde elke dag en ging elke dag buiten zitten lopen kloten. Mijn familie maakte ik helemaal kapot maar het boeide me niet, niks boeide mij. Tot dat ik hem ontmoette alles was zo anders, hij was wel drie jaar jonger dan mij, ik was 17 en hij 14. Hij was heel stil en lief voor mij. Maar hij was niet de perfecte jongen die ik in gedachte had. Ik viel op stoere types met een bad attitude. We hadden op het begin al ruzie om niks, ik merkte dat hij anders was dan ik had gedacht. Niemand kon mij breken, niemand kon mij pijn doen. Maar hij wel hoor, jullie denken nu, ach een jong meisje die verliefd word. Maar hij heeft me zoveel pijn gedaan. Ik dacht dat het kwam omdat we een leeftijdskloof had en dat we daarom moeilijkheden hadden. Ik was altijd iemand die wilde praten als er wat was maar hij negeerde mij, hij schold me uit voor kankerhoer. Ik heb het heel lang gepikt maar het werd steeds erger. Hoe meer de jaren verstreken hoe meer pijn hij mij deed, het was onvoorspelbaar. Ik was nooit zwak maar ik was echt in zijn macht. Soms hadden we echt ruzie om niks, ik ga niet zeggen dat alles zijn schuld was het lag ook deels aan mij. Hij was iemand die mij geen respect tonen, hij hield alleen van zichzelf. Dat heb ik gemerkt. Een keer zei hij iets tegen mij dat zo kwetsend was dat ik er wat van terug zei, hij werd helemaal panisch. Hij sloeg me gewoon op straat zomaar uit het niets. Ik schaamde me zo erg maar hij liep gewoon weg. Hij liet me gewoon staan ik kon het niet geloven. Ik rende achter hem aan als een hond als een zielig wezen. Smeken bij hem voor een kans nu ik eraan terug denk ben ik echt een idioot geweest. Ik was bezeten van hem, ik heb nooit echt liefde gekend tot dat hij er was. Ik was zo verliefd, ik dacht altijd aan hem, ik had hem nodig, hij was de ware. Hij heeft me voor alles uitgescholden wat mogelijk is. Gisteren hadden we echt ruzie om niks hij liet mij weer in de steek, ik rende achter hem aan het was ijskoud. Hij keek me aan of hij me dood wilde, ik dacht hij gaat wel met me mee terug om te praten, ik smeekte hem om te praten maar hij liet me gewoon staan. Ik had het zo koud ik ging echt dood maar ik bleef achter hem aan .Hij keek me aan en sgreeuwde je bent echt kankerzielig weet je dat , echt een hond ga mijn schoen likken dan ga ik met je mee terug, echt een kankerslaaf die woorden vergeet ik nooit meer,hij heeft het zo vaak tegen me gezegd. Ik bleef smeken toen sloeg hij mij keihard ik voel nog steeds die klap tegen me kaak aan. Uiteindelijk ging hij met me mee, hij lachte me uit je bent echt zielig. Hij had me helemaal kapot gemaakt en toen zat die me nog uit te lachen wat zit je nou te huilen en ik zat er zo mee ik zei tegen hem ik wil echt dat je er wat aan doet .Hij zei ik haat je kanker dit kanker dat het deed zo pijn. Uiteindelijk gingen we naar binnen ik had het zo koud terwijl hij gewoon op de bank zat mij uit te lachen. Ik had het zo koud opeens begon die vet klef te doen en heel lief en weer trap ik erin. Hij zat aan mij en ik aan hem. Of er niks gebeurd was. Ja ik hou van je sorry van net,zei hij en ik vergaf het hem in 1 seconde. Na alles wat die zei ik wilde hem niet kwijt hij hoort bij mij maar dit is toch fout dit kan toch niet. Dit is niet de eerste keer dit is wel de duizendste keer dat hij mij dit flikt. Hij breekt me zo erg, elke keer zegt hij tegen me je kan toch niet zonder me, je houdt teveel van mij. Maar hij houdt niet van mij dat weet ik zelf ook wel. Hij houdt alleen van me als die met me naar bed kan en zijn behoeftes krijgt. Hij heeft ook geen vrienden hij is zo asociaal maar hij zo knap he als ik aan hem denk nu krijg ik weer vlinders maar dat mag niet. Dit is zo vaak gebeurd net belde ik hem en deed hij weer zo dom tegen me dat ik in tranen uitbarstte ik deed heel normaal tegen hem want we hadden het toch tenslotte uitgepraat maar opeens zei hij ja echt kankerdom was je gisteren dit en dat ik dacht dat we het uit hadden gepraat je zei dat je van me hield en zijn antwoord was boeiend zal wel je zeikt teveel dat is altijd zo altijd als ik met hem wil praten is dat zijn antwoord ik moet mezelf troosten, hij troostte mij nooit, hij heeft me zo vaak pijn gedaan zowel lichamelijk en geestelijk. Ik kan gewoon niet meer ik zit er zo mee ik heb zo pijn maar ik kan niet zonder hem hij is mijn alles. Ook al flikt hij dit al mijn vrienden zeggen dat ik hem in de steek moet laten, ik weet zeker dat ik hem weer bel en dat ik hem weer mis, maar dat kan ik niet doen. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik zit er zo mee hij zit nu lekker thuis te ontspannen niks te doen, het boeit hem niet dat ik pijn heb hij weet toch dat ik hem bel en zeg ik mis je kom je langs en dan komt hij naar mij toe en zegt die ik zei toch je kan niet zonder me, je miste me wel he maar elke keer als die dat zeg kan ik zijn kop wel inslaan en dan denk ik wat bezielt jou. Wat moet ik doen moet ik hem laten of een kans geven ik weet het gewoon niet meer ik ben zo in de war. Ik wil hem echt terugpakken, ik weet dat hij jaloers en bezitterig is en dat hij gek word als ik hem niet vergeef moet ik hem gewoon een paar dagen negeren dat zeg ik nu wel maar ik heb het de kracht er gewoon niet voor..