Het gaat de laatste dagen ietsje beter met mijn liefdesverdriet. Ik heb er een paar weken lang niet echt over kunnen praten, want ik had het gevoel dat ik mijn vrienden en kennissen er te veel mee belastte.

Herkennen jullie dat? Als je relatie net over is, dan heb je aan de mensen te vertellen wat er allemaal is gebeurd, maar op een gegeven moment heb je de feitelijke ontwikkelingen wel zo'n beetje aan iedereen verteld, en dan heb je eigenlijk alleen nog maar dat vreselijke gevoel waar je over kunt praten.

Ik had heel sterk het gevoel dat ik daar mijn vrienden niet eindeloos mee lastig kon blijven vallen; ik heb niets echt nieuws te melden, en ik wil niet gaan klinken als een broken record. Maar intussen zat ik er wel mee, en dwaalden mijn gedachten juist daar de hele tijd naar af, terwijl ik met mijn vrienden een gesprek probeerde te voeren over iets onbenulligs.

Ik heb me hier aangemeld op een moment dat het echt even heel slecht ging. Ik voelde me echt miserabel, voornamelijk somber en negatief over mezelf. Omdat ik er thuis niet veel over vertelde, zag mijn man mijn rotgevoel over mezelf aan voor een standaard "ik ben te dik"-periode en heeft hij de passpiegel in onze slaapkamer weggehaald. Ik voelde me verschrikkelijk onbegrepen en toen ging het bijna mis. Ik schreef een gedicht dat over die spiegel en dat onbegrepen gevoel ging; het paste precies bij een gedicht dat O. me als afscheid gestuurd had. Ik kon aan niets anders denken dan O. laten weten hoe ik me voelde en toen ik hem de volgende dag tegenkwam (ik blikte een leslokaal in en keek hem een seconde lang recht in de ogen) heb ik in een vlaag van zwakte het gedichtje achtergelaten op een plaats waar hij het zou kunnen vinden. Ik ben er wel een half uur mee bezig geweest, denk ik: gedicht opschrijven, blaadje uitscheuren, dichtvouwen. Een tekening op de achterkant van een symbool dat alleen hij als afkomstig van mij zou herkennen. Een plekje uitzoeken. Papiertje neerleggen. Weglopen. Toch ergens anders neerleggen. Weer weglopen.

En uiteindelijk, net op tijd, toch maar besluiten dat ik hem met rust moet laten en het briefje weer in mijn jaszak stoppen.

De studenten die in die gang op hun college wachtten, moeten wel denken dat ik helemaal gek was geworden.
Ze hebben geen ongelijk.

Deze gebeurtenis, die idiote actie met dat gedicht, hebben me doen besluiten om hier lid te worden. Om er toch maar weer over te kunnen praten, en zo hopelijk te kunnen voorkomen dat de spanning nog eens zo hoog oploopt dat ik domme dingen dreig te gaan doen.

Nu gaat het beter met me dan vorige week. Behalve hier, heb ik er toch ook weer met mijn vrienden over gepraat, en ze reageerden fijn. De gesprekken gingen uiteindelijk nog echt ergens over, ook, het was niet eens alleen maar herhalen van hetzelfde liedje. Dat is een fijn gevoel.

Maar tegelijkertijd ben ik bezorgd. Want ik heb intussen ook besloten dat ik de volgende keer dat ik O. tegenkom, en we schrikken ons weer allebei kapot op het moment dat we elkaar zien, hem aan ga spreken. Ik heb besloten de volgende keer niet snel door te lopen met een gezicht als een oorwurm, maar nadrukkelijk naar hem te lachen en vrolijk goedendag te zeggen. "Lighten up", wil ik hem het liefste vertellen. We zullen elkaar moeten missen, maar we hoeven er ook weer niet zo zwaar aan te tillen.

Het is te gek voor woorden, dat de enkele gedachte, dat ik hem tegen kan komen op de campus en dat ik daar de volgende keer iets mee mag doen, dat ik hem niet hoef te negeren, maar 'goedemorgen' tegen hem ga zeggen, mij al zo veel vrolijker kan maken. Ik ben zo ondersteboven van deze man, dat de gedachte aan goedemorgen zeggen me al een week van tevoren (ik moet alleen op vrijdag in hetzelfde gebouw zijn als waar hij lesgeeft) blij maakt. Waar moet dat heen?