Mijn hart bloed, elke keer als ik aan haar denk elke keer als ik haar zie elke keer als ik haar hoor. Ik dacht eindelijk de juiste te hebben gevonden maar ben haar kwijt. Ik kan ze niet vergeten. In alles zie ik haar weer, de plekjes die we bezochten, de liedjes op de radio zelfs de lege plaats naast me in de auto. Ze was iets bijzonders, ze maakte me compleet.

Ze bracht geluk in mijn leven en maakte de kleinste details tot een onvergetelijk iets. Ze kleurde mijn donkerste dagen en bracht me telkens weer aan het lachen door de stomste dingen.

Ik mis haar elke seconde van de dag. Mijn zonnestraaltje dat mij altijd het licht gaf en me de juiste weg wees is weg. Het lichtje dat zelfs de sterren deed vervagen is niet meer in mijn leven.

Elk moment zonder haar is een strijd om op mijn benen te kunnen blijven staan. De gedachte haar te moeten missen is niet te vatten en is te zwaar om onder woorden te brengen.

Ze heeft mijn hart gestolen vanaf de eerste seconde en heeft het nu ook al ligt het wel in stukjes. Ik wou dat ik een manier wist om het te lijmen maar alles wat ik probeer faalt.

Mijn leven heeft geen kleur meer en al het geluk is eruitgezogen. Ik zie enkel duisternis voor me en vrees dat ik hier in zal verdrinken.

Ik voel mijn hart kloppen maar elke slag is alsof er messen door mijn borst steken en alle lucht uit mijn longen halen.

Ik zie haar nog doodgraag en hoop dat ze ooit tot de inkeer komt en zal zien dat ze nog steeds de sleutel naar mijn hart heeft en de lijm om alles terug aaneen te plakken.

Aan degene die dit leest, het spijt me dat ik het op deze manier allemaal neerschrijf maar dit ks voor mij de enige manier dat ik me kan uitdrukken.