Ik heb twee jaar verkering gehad met een meid. Het waren mijn mooiste dagen van mijn leven. Dit is door haar twijfel overgegaan, ik kon niet tegen haar twijfel. Zij twijfelde in ons, niet omdat het slecht zat, maar omdat ik haar eerste vriendje was. Wij hadden nooit ruzie en vulde elkaar perfect aan. Totdat er een keer een ruzie kwam en alles was voorbij.

Drie weken erna kreeg zij een andere vriend. Zij dacht nog veel aan mij en stiekem had ik hoop dat het goed kwam. Door die hoop heb ik contact verbroken. Het ging na drie maanden uit met haar vriend. Wij kregen weer contact. Eerst gaf zij aan dat zij niet meer wilde dan vriendschappelijk contact. Mijn respons was dat dit momenteel niet mogelijk is en dan beter contact konden vermijden. Ik hield dit ook vol. Dezelfde avond kwam zij smekend na mij dat zij het toch wilde maar de stap niet durfde te nemen, ook door haar omgeving.

Inmiddels een half jaar later heeft zij de stap nog altijd niet genomen, om haar twijfels aan de kant te zetten en ook in de thuissiutatie te vertellen van onze relatie. Wij hebben constant meningsverschillen gehad, in mijn ogen omdat wij door elkaar te weinig, te zien te weinig vertrouwen in elkaar konden opbouwen. Er was wederzijdse jaloesie. Als zij mij vertelde over haar gevoel op dat moment, begreep ik dat en had ik begrip voor haar woorden en wilde mij hier ook begrip voor tonen. Zodra ik zei dat ik ergens mee zat als zij bijvoorbeeld met jongens afsprak voelde zij zich aangevallen en beperkt in haar bewegingsruimte. Mijn gevoel is dat zij constant gekwetst werd door mijn woorden, terwijl ik weet dat ik ze niet verkeerd bedoel en verkeerd heb uitgelegd. Het geheel berust op miscommunicatie waardoor zij dacht dat ik haar constant wilde kwetsen. Ik kreeg een sms van haar toen ik op vakantie was of zij mij kon vertrouwen. Mijn reactie was positief, omdat zij hiermee zei van ik wil je niet kwijt. Dit smsjes heb ik vervolgens toen zij op vakantie was ook naar haar gestuurd, misschien kinderachtig, maar als een soort test om te kijken hoe zij dit opvatte. Zij klonk al gelijk negatief en voelde het alsof ik haar niet vertrouwde. Het klinkt dan ook alsof zij haar eigen woorden hard en negatief vind klinken.

Ik ben nu kapot, letterlijk. Mijn hartje breekt constant omdat ik weet dat het goed had kunnen komen. Ik vind mijn troost in de moeite wat ik erin gestoken heb, maar ik snap niet dat zij mij nooit goed begrepen heeft. Misschien is zij te jong? Maar mijn hartje breekt nog constant. Ik ben niet lelijk, ik ben zelfverzekerd geworden sinds de eerste breuk, maar alles wat ik wilde is met haar weer iets opbouwen terwijl ik er heilig in geloofde. Mijn levenslust is 0,0 momenteel, constant denk ik aan haar. Ik heb van het weekend net als na de breuk iets afgesproken met een meid, maar het voelt als verraad. Ik wil het niet, maar ik heb geen zin om net als de vorige breuk, weer doelloos toe te kijken, hoe zij verder gaat met haar leven.

Heeft iemand antwoorden op mijn vragen als, zoek ik teveel zekerheid in een relatie als ik nadenk over later? Zij dacht over het "nu" en later komt wel. Mijn idee was dat zij dan ook niet zo hard zou vechten voor de relatie als mij (wat eigenlijk indirect gezegd wordt door deze breuk). Ik hoor heel vaak, je leeft nu, dus denk niet aan later. Maar je mag toch wel zekerheid zoeken daarin?

Op het laatste moment twijfelde ze weer aan onze relatie. Ze zei dat ze mij niet kwijt wilde, maar het momenteel niet kon. Het voelt alsof ik haar dan kwijt ben. Het is een proces van breken en genezen en maakt mij zo wanhopig in zoeen situatie. Alsof zij weer de macht had in de relatie, terwijl ik haar eigenlijk een kans had gegeven. Ik heb veel lieve smsjes verzonden, met uitleg dat het ook anders kan, dat wij elkaar te weinig zagen om dat vertrouwde gevoel weer op te bouwen. Wij zagen elkaars vrienden (ook van ander geslacht) vaker dan elkaar en vonden dit beide een vervelend gevoel. Ik had zo graag vaker met haar willen afspreken, maar zij gooit nu de handdoek in de ring =(.