Tsja, de title van dit bericht klinkt natuurlijk niet echt als een super boeiend verhaal. Maar ik moet toch kenbaar maken dat ik hier nieuw ben. Het lijkt me, vooral voor mezelf, om niet al te persoonlijk te gaan worden hier. Eigenlijk kom ik hier alleen maar omdat iedereen hier elkaar wel begrijpt, in verschillende gradaties.

Even voorstellen: Ik ben een dame van 30 jaar en ik heb tot nu toe echt alleen maar ontzettende pech in de liefde. Om mij heen zie ik dat mijn vrienden en familieleden het beter doen. Die hebben vaste relaties of zijn al getrouwd en hebben kinderen. Kortom: alles wat ik ook wil. Dat ubersaaie en standaard huisje boompje beestje. En daarnaast natuurlijk een leuk uitgaansleven (over dat laatste heb ik trouwens weinig over te klagen). Nou moet je niet nadenken dat ik jaloers ben op al die mensen, want ik gun het ze juist van harte. Het is gewoon dat ik het zelf ook zo graag had gewild met die ene persoon die mij onlangs heeft verlaten.

Ik ken mijn laatste vriend al sinds mijn jeugd. Vroeger was ik ook stiekem verliefd op hem, maar ik durfde dat nooit tegen hem te zeggen. Uiteindelijk is dat gevoel wegge'ebt maar heb ik ondanks dat toch altijd wel een zwak voor hem gehad. En tijd terug kregen we toch een relatie en ik kon mijn geluk niet op. Ik voelde me zo gelukkig met hem en ik kon haast niet geloven dat hij echt mijn vriendje was! Alleen ben ik zelf vaak tijdens de relatie negatief op hem overgekomen. Dat had helemaal niets met hem te maken, maar meer met wat feit dat ik psychische aandoeningen heb. Daar was ik toen net mee bezig en het zou nog wel even duren voor ik een gerichte therapie zou krijgen. Ik voelde me vaak depressief en dan had ik nergens zin in. Nu ik er achteraf op terugkijk zie ik pas in dat ik hem mee naar beneden trok. Nu moet ik er wel bij vertellen dat hij zelf ook wel issues heeft maar niet zo heftig als ik. Nouja, uiteindelijk heeft hij dus de relatie verbroken, de avond voor mijn verjaardag. Wat een timing ook he..? Ik helemaal kapot van verdriet... Maar boos worden op hem, kon ik niet. Nog steeds niet echt. Gek is dat... Ik denk dat ik gewoon te veel van hem hou om daadwerkelijk zo boos op hem te worden. Bovendien is boos worden ook niet mijn stijl. Sterker nog: ik wordt helemaal niet zo snel boos want dat vind ik een nare emotie. Als je mij echt goed boos krijgt, heb je ook wel echt heel goed je best gedaan om dat voor elkaar te krijgen.

We zijn nu inmiddels al een paar maanden later en ik heb nog steeds vreselijk veel moeite met de breuk. Dat komt ook omdat hij graag vrienden wou blijven, en hoewel ik al aangaf van dat ik niet zeker wist of ik dat wel zou kunnen, heb ik toch maar ja gezegd. We zagen elkaar ook af en toe. Of we kwamen elkaar tegen of we hadden afgesproken. Maarja iedere keer eindigde zo'n avond vaak dat we toch weer haast niet van elkaar af konden blijven. Dit is nu al een tijdje zo doorgegaan en onlangs heb ik besloten (met pijn in mijn hart) om de knoop door te hakken. Ik wil heel graag weer een relatie met hem, maar hij niet met mij. Althans nu niet. Hij had het toen de tijd ook uitgemaakt meer op verstandsmatige basis dan gevoelsmatige basis. Ik heb ook het idee dat hij nog steeds wel gek op me is, maar dat hij het gewoon niet aandurft ofzo. Goed, de knoop die ik dus heb doorgehakt is de beslissing om contact met hem te verbreken. Ik heb laatst nog een keer met hem afgesproken en toen hebben we er over gepraat en ik heb nog een brief geschreven omdat ik zeker wilde weten dat ik niks was vergeten te zeggen. Nu heb ik hem vanavond ook op whatsapp geblokkeerd, dan is het helemaal afgesloten voor mij. Ik moet zeggen dat ik er vreselijk veel moeite mee heb en mijn hart bloed en de tranen blijven stromen... Maar ik denk ergens wel dat het beter is zo (hoewel ik ergens ook weer twijfel of ik er wel goed aan doe...)

Nou, dit was ff kort gezegd mijn verhaal. Ik hoop dat ik jullie niet te veel verveeld hebt met m'n gezeur :')

xxx
Rodwen