Hey Allemaal,

Een tijd geleden is het weer voor mij en ik zie allemaal nieuwe namen en verhalen.
Ik vond het eens tijd wordn voor een kleine pep-talk en wou ik ff mijn hart weer storten.
Voor de nieuwe ff in het kort mijn verhaal:
Op een avond ontmoette ik via een vriendin een vriend van haar. Ik vond hem stiekem leuk en zei tegen mezelf: als wij wat met elkaar krijgen is dat
een wonder! Een half jaar erna zagen we elkaar weer op een avond bij die
vriendin. Die avond lagen we zoenend in elkaars armen. Beiden hadden we wat op, hartstikke fout maar ook na die avond bleken onze gevoelens niet nep te zijn. We kregen wat met elkaar en hadden een geweldige tijd samen. Ze praten er nog steeds over, nu een half jaar na de break. Na een week vakantie met school was hij erg
veranderd en was hij zijn interesse in mij opeens verloren. Na een dagje weg te zijn gwst met een stel vrienden hadden we het die avond uitgemaakt vreemd genoeg. Het liep één dag niet goed samen, het voelde niet goed meer. Zijn interesse was weg en ik zag het al aan komen.

Nu een half jaar later, zit hij nog steeds in mijn hoofd.
Loslaten is voor mij gwn lastig omdat hij de eerste was die me liefde gaf.
Dingen loslaten vind ik gwn heel lastig ook. Ik ben gewoon nog dol op hem! Ondanks dat hij opeens zo is veranderd. Ik kan hem gwn niet laten gaan.

Vaak heb je wel downs bij ldvd, bij mij gelukkig helemaal niet hevig meer. Het blijft nu bij een fotootje zien een een diepe zucht met de gedachte: ik mis je elke dag nog, was je maar hier bij mij. Vaak denk ik ook, tis beter zo. Het had gwn niet moeten zijn. Als we echt bij elkaar horen, dan komen we heus wel weer bij elkaar.
Dan denk ik: ik leef mijn leven, want al die tijd in treuren kan ik ook besteden aan plezier! Maar alsnog, blijven vragen in mijn hoofd zitten. We hebben nooit goed gepraat met elkaar over onze gevoelens.
Na 2 maanden had hij een ander en daar heeft hij nu nog mee, totaal niet iemand waarvan ik d8: die past bij hem. Maar kwa uiterlijk lijkt ze veel op mij, akelig veel op mij. Wat ook vreemd is, is dat hij haar al veel langer kent dan mij en eerst totaal geen oog voor haar had.

Nu zijn we vrienden. Nouja, vrienden. Als we elkaar zien, zijn we vet
verlegen naar elkaar. We durven elkaar niet eens aan te kijken. Hij draait
zijn hoofd steeds weg zodra ik terug naar hem kijk en dat is bij mij precies hetzelfde. Een kleine shock van oohh sh*t, hij kijkt en weg hoofd, tsjaa verlegenheid wat kan ik anders zeggen. Als we naast elkaar staan zijn we beide nerveus. Volgende week zie ik hem weer, heb hem nu sinds februari niet meer gezien. Mis hem nog steeds zo erg! Maar aan alles komt een einde. Zijn gezicht vervaagd ook, en als ik mensen in de stad tegenkom die veel op hem lijken weet ik nou niet of het hem dat is uit spanning hem te zien.

Vreemd zit liefde in elkaar. De ene kant van mijn hart zegt, ach joh, je vind wel een ander die nog veel liever voor je is en waar je nog gekker op wordt. De andere kant zegt, hij is de ware, laat hem niet gaan! Je kan niet zonder hem.

Waar het ook op neer komt, treur niet te lang. Gooi alles er in 1x uit en ga dan lekker door met de dingen waarvan je houd! Had ook een periode dat ik weer alles gaf voor mijn hobby, en dat was een perfecte afleiding.
Als het zonnetje schijnt denk dan, heerlijk het weer! Het leven is toch eigenlijk verukkelijk! Zodra je dat in je gedachten houd komt alles goed. Daarvoor had je hem/haar toch ook niet nodig? Vergeet hem/haar en ga door met met je leven. Het is zo lastig, zelfs ik heb er nog problemen mee na een half jaar. Soms loopt er nog een traan over mijn wang, vooral omdat ik zit met de vraag: wou je nou echt wel dat het uitging? Omdat hij hetzelfde in elkaar zit als mij. Onzeker, en dan gebeuren er dit soort dingen. Ga je dingen denken als: hij/zij vind mij toch niet leuk. Fout! Maargoed...

Iedereen nog veel succes en vooral veel sterkte! Op een dag zal je het leven weer verukkelijk vinden , ook zonder hem/haar!

Groetjes,
Dearest...