Ik voel een weerstand bij het opschrijven van mijn verhaal. Maar ik denk dat ik geen andere keuze heb, er gebeurt zoveel. en bovendien daar waar weerstand zit, zit ruimte voor groei niet waar? Ik heb een relatie van 11 jaar, waar ik willens en wetens in ben gebleven ondanks talloze keren enorm gekwetst te zijn door mijn vriend. Dit heeft de relatie moeizaam gemaakt en als ik er nu op terug kijk is dit ook zo ontzettend slecht voor mijn zoon geweest. Mijn huidige partner is niet zijn echte vader en het had een troost geweest dat deze man in ieder geval een fijn persoon was.

Rare psychologische shit, dat geschiedenis zich herhaalt, je aan jezelf moet werken om patronen te doorbreken. Nou ja raar eigenlijk wel logisch maar ook weird tegelijkertijd. Wanneer ik stop met deze relatie en niet aan mij zelf werk zal ik waarschijnlijk binnen no time weer in eenzelfde soort relatie zitten. Die aantrekkingskracht die karakters, achtergronden etc. hebben op het kiezen van een partner is bijna scary te noemen.

Ik ben opgevoed door mijn moeder. Mijn vader heb ik pas begin twintig leren kennen.
Mijn partner is door zijn moeder opgevoed, zijn vader heeft hij nooit gekend en is ook 'onbekend'.
Mijn moeder heeft altijd mondjesmaat over mijn vader gepraat maar reageerde vaak vanuit haar pijn.
Mijn schoonmoeder idem dito.
Mijn schoonmoeder kreeg mijn partner op haar 20e.
Ik kreeg mijn zoon op mijn 20e.
Mijn schoonmoeder deed destijds nog een hulpverleningsopleiding en heeft deze ondanks het onverwachte moederschap afgerond.
Ik deed een soortgelijke opleiding, raakte zwanger, maar heb toch de opleiding afgerond.

Het feit dat je geschiedenis schrijft en daar pas achter komt als je wat ouder wordt. Het is bizar.

Mijn verhaal zal met horten en stoten gaan. Wat ik zeg, ik voel weerstand, een soort irritatie. Maar opschrijven moet.
Dit is het punt waarvan ik al jaren me afvraag wanneer hij nou eindelijk komt. Wanneer komt dat moment dat je denkt, dit is de grens. Dit is het einde van de weg, het enige wat ik kan doen is de weg nog een keer heen en terug lopen (en nog een keer en nog een keer) of een sprong in het diepe wagen.

Ik had verwacht dat dit moment een boos moment zou zijn. Een moment dat ik met de vuist op tafel zou slaan en zou zeggen: en nu is het godverdomme klaar! Honderden keren heb ik dit al geoefend in mijn hoofd. Hoe zou ik het aan pakken. Wat zou ik daarna doen? Hoe zou ik het voorbereiden?

En nu het moment daar is voelt het anders. Ik voel me een vermoeid hoopje ellende, alsof je de marathon gerend hebt, maar de kracht niet meer hebt om over de finish te rennen en te shinen. Ik loop, ik sjok, voetje voor voetje de laatste 500 meter uit. Terwijl de wereld ondertussen draait en iedereen zijn ding doet, zijn happy pictures op facebook deelt, lekkere recepten voorbij komen of leuke blogposts over stedentripjes, loop ik in mijn bubbel die laatste loodzware meters uit.

En het ergste is nog. Daarna begint het pas.