Ben hier een paar weken niet geweest omdat ik het gelukkig druk op mijn werk had en aldus afleiding en dan thuis te moe om ergens druk over te willen maken.

Maar het een en ander neemt niet weg dat de vragen door je hoofd blijven malen en het verdriet om het verlies van de liefde van je leven ( ja, dat bestaat echt ! ) nog aan je vreet.

Echter begin ik nu te merken dat het verdriet plaats gaat maken voor haat, echte pure haat en dat lijkt mij geen gezonde ontwikkeling , ik hoop dat ik dat gevoel kan loslaten, anders ben ik bang dat ik mij zeer negatief ga uitlaten over haar en haar nieuwe geliefde naar mijn kinderen toe en die zijn te jong om met dit soort gedrag en gevoelens om te kunnen gaan !

Maar zo af en toe moet ik haar zien om dingen af te handelen en verteld ze mij dingen over wat ze doet of gaat doen en daarbij loopt er schijnbaar onbewust een lach over haar gezicht, net zoals ze mij vroeger aankeek.

Ik moet dan de grootste moeite doen om die lichte grijns niet van haar gezicht te willen meppen. Ik vindt het vreselijk dat ik dit soort gevoelens begin te ontwikkelen, ook gezien het feit dat ik eigenlijk een heel zachtaardig persoon ben en dit helemaal niet bij mij past.

Ik hoop dat ik de betere ik in mijzelf vindt en mijzelf dit soort vernederingen bespaar.

Ik wens ieder hier nog een prettige avond en hoop voor ieder dat men hier zijn zielepijn van zich af schrijven kan, zodat we kunnen werken aan een zonnigere toekomst voor onszelf