Ik heb mooi contact met mijn ex. Meestal. Zo voelt het tenminste. Afgelopen dagen was ze nogal ziek, en dan spring ik meteen op de motor om haar wat gezelschap te houden en boodschappen te doen. Twee dagen achter elkaar. Waar haar vriendje dan is? Weet ik niet, ik vraag er ook beter niet naar natuurlijk, ben zelf ook blij met het gezelschap en doe het graag voor iemand van wie ik (nog steeds) veel houd. Waarschijnlijk zelfs veel te veel.

Vandaag moest ik werken. Op de terugweg ben ik zojuist op mijn smoel gegaan wegens een natte tramrails en blijkbaar een moment van onachtzaamheid. Stom toevallig liep zij tien seconden later door de straat (nou ja, toevallig, het toeval was meer dat het bij haar om de hoek gebeurde) en zag ze me liggen. Ze heeft even mijn helm vastgehouden terwijl ik de motor overeind zette, en toen bleek dat ik nog kon lopen had ze veel haast om de tram te halen. Naar haar vriendje. (Waarvoor ze me drie jaar geleden verliet.)

Lekker, zo'n koude douche. Waar doe ik nou nog steeds al die moeite voor? Want echt, ik doe veel voor haar, geef haar dingen die ze nodig heeft maar niet kan betalen, neem haar mee uit, verzin het maar, als ik het kan doen doe ik het. En ik doe het allemaal op zich graag, maar ik krijg wel steeds minder terug. Niet dat ik wat vráág, of dat ik er een kosten-baten-analyse van maak of zo, maar voor iemand die vaak zegt "wat kan ik toch terugdoen" en daarbij heel oprecht dankbaar klinkt (waar ik dan weer een goed gevoel van krijg) is dit wel een héél kille reactie. Want, kán ze mij een keer acuut helpen met een beetje tijd (en, zeg, een bakkie koffie bij de kachel voor de schrik)... Well, nope. Stuurt ze me in de uren daarna ook maar een sms'je om te vragen hoe het is? Wat denk je zelf :/

Nogmaals... Waar is haar vriendje als zij in de kreukels ligt? Ik weet niet of ze dan eerst hem belt, maar óf niet (en daar zal wel niet zo'n beste reden voor zijn dan), óf wel, maar dan komt 'ie blijkbaar gewoon niet. Waar is de vrouw die ik nog steeds graag mijn beste vriend(in) noem als ik voor haar neus met motor en al over straat schuif? Met haar gedachten bij haar vriendje dus.

Ik voel me eenzaam en alleen, ik heb pijn in mijn knie, schade aan mijn motor, en een behoorlijk gekrenkte trots. Maar misschien leert dit me wel een les (behalve dan beter uitkijken met natte tramrails ), namelijk dat ik maar eens wat gedragingen op een rijtje moet gaan zetten en mijn tijd aan een minder kansloze zaak besteden, zoals het wezenloos staren naar voortgangsbalkjes van de Linux installatieproces op mijn homeservertje, waar ik dan tenminste nog iets nuttigs en betrouwbaars voor terugkrijg.

Hopelijk geniet u allen een betere oudejaarsavond dan ik, want ik ga zo lekker mijn nest in en hopen dat ik door het knallen heen kan slapen. Wat een grafhumeur heb ik zeg!