Nou, lijkt wel of ik er het langste last van heb van een heleboel bloggers hier. Een paar vaste gebruikers zie ik hier al een tijdje niet meer. Ik voel me nog steeds rot. Weet ook niet of het nou te maken heeft met hem, of met de liefde in het algemeen, maar voel me zo naar dat ik zelfs ziek naar huis ben gegaan vandaag. Ik heb hem een paar weken geleden door mijn straat zien fietsen en over een paar dagen spreekt een vriendin met zijn (heel goede) vriend af. Ben benieuwd of ik via haar iets over hem ga horen (waarschijnlijk niet). En zelfs als ik wat hoor, wat schiet ik daar dan weer mee op? Dan kan ik weer een paar dagen in een bubbel verkeren om daarna weer keihard met mijn voeten op de grond terug te komen. Dat hij door mijn straat fietste vond ik eigenlijk irritant, het ging toen tijdelijk wel wat beter en boem, ik had weer hoop. Weet wel dat het geen barst voorstelt, maar het was zo surreaal om hem zo dichtbij te zien. Alsof hij ieder moment aan kon gaan bellen. En hij keek ook rond naar mijn huis enzo, ik dacht "wat denkt hij nou?". Terwijl ik ook wel eens door straat van een ex ben gefietst en dan ook niet dacht, laat ik weer eens contact zoeken. Dus het was weer ijdele hoop.

Maar het komt ook doordat ik dit weekend even teveel liefdesverhalen van vriendinnen heb gehoord, die allemaal (voorlopig) beter aflopen dan bij mij. Denk ik. Mijn beste vriendin heeft een hele losse relatie met een jongen, die steeds vaster begint te worden. Het gaat zo goed met haar, ieder stapje overkomt haar gewoon. Lijkt het wel. En gisteren belde ze en smste ze dat ze weer vrijgezel was en of ik even langs wilde komen. Dus ik als een speer naar haar toe, vond het heel naar voor haar, maar dacht ook, zie je nu komt de aap uit de mouw, hij meent het niet serieus.....hadden ze het alweer goed gemaakt. Ik mocht nog net even binnenkomen, want hij zou zo langskomen. Ik voelde me zo onbelangrijk. Niet dat ik niet blij voor haar was. Maar ik ben zo cynisch geworden, ik ga door dat soort dingen echt denken dat het aan mij ligt ofzo, dat ik zo'n eikel tref.
Een andere vriendin vertelde over een paar dates die ze had gehad, toen had de jongen tegen haar gezegd dat hij bang was dat zij meteen heel serieuze verwachtingen had, daarna was het over, maar nu.....spreken ze weer leuk af en blijven bij elkaar slapen. Ik voel me zo stom....zit ik met al mijn principes, thuis, in de knoop, ik dacht toen, ik doe er goed aan om alle contact te verbreken en nu denk ik "heb ik niet te snel conclusies getrokken?" Ben ik niet te veel uitgeweest op een serieuze relatie, heb ik het daardoor misschien kapot gemaakt? Maar dat is niet zo, ik deed niets, want ik was bang dat hij me zou kwetsen en hij nam steeds contact op. Maar misschien had ik eerder duidelijkheid moeten vragen. Dan had ik me denk ik ook rot gevoeld. Maar toch. Maar wat het ook is, ik kan me nu niet meer voorstellen dat het ooit nog goed zou komen en dat vind ik zo erg. Ontmoet ik eindelijk iemand waar ik dingen voor voel (na drie jaar vrijgezel zijn en overlijden vader), is het weer niet raak. Er zijn mensen met veel meer pech, maar ik voel me enorm cynisch en niet blij met mezelf. Ik wil iemand om mee te praten, te lachen, dingen te delen, maar waarom kies ik steeds de verkeerde?