Hallo,
Ik wil eventjes mijn verhaal kwijt, kan al dagen niet meer goed functioneren.
Ik ben 20 jaar getrouwd en in een slecht huwelijk met een man die manisch depressief is, veel gelogen, verslavingen..heeft. Eigenlijk leven we al 10 jaar als broer en zus. Ik ben zeer zorgzaam en daarom nooit durven weggaan, alhoewel het voor mij zeer destructief is.
4 maanden geleden kreeg ik via fb een bericht van een man waar ik 25 jaar geleden verliefd op was, hij ook op mij, maar er is toen nooit iets van gekomen omdat hij toen een relatie had. Hij is intussen 6 jaar gescheiden en heeft na die 25 jaar tussentijd ook nog steeds aan mij gedacht, net als ik aan hem. We spraken af en het was voor beiden een overweldigend gevoel, na die 25 jaar nog steeds smoorverliefd. We hoefden onze gevoelens niet uit te spreken, wisten gewoon van elkaar wat we voelden. Halsoverkop stortten we ons in deze overrompelende liefde. Na 1 week vertelde ik het aan mijn man en vertelde ik dat ik wilde scheiden. Eindelijk durfde ik die stap zetten. Het kwam natuurlijk hard aan voor mijn man en hij heeft tijd nodig om de scheiding te regelen en te aanvaarden.
Intussen ging onze relatie verder, we hadden in elkaar de ware gevonden en maakten plannen voor onze toekomst. Ik maakte kennis met zijn kinderen en werd een deel van zijn leven.
Een maand geleden kreeg hij het er moeilijk mee om op deze manier verder te gaan, hij wil een volwaardige relatie en dat is natuurlijk momenteel onmogelijk. Mijn man woont nog thuis omdat er nog geen beslissing genomen is wie waar gaat wonen, ik heb ook kinderen,... Hij besloot dat het beter is om als vrienden verder te gaan. Hij wil niet met een vrouw samenzijn die nog niet gescheiden is uit respect voor onze kinderen, hij wil dat ik tijd steek in de scheiding en dat ik niet ga scheiden omwille van hem, maar omwille van het feit dat ik uit die slechte relatie wil. Hij wil niet op straat lopen met de vrouw van een ander, uit morele overweging. Eigenlijk heeft hij gelijk en legt de scheiding ook een zware druk op een relatie, ook het respect voor de kinderen vind ik mooi, en de waarden die hij heeft.
Het is alleen zo moeilijk, die vriendschap. Hij is erg afstandelijk geworden en antwoordt niet op berichten als ze te emotioneel zijn. Hij heeft het waarschijnlijk zelf moeilijk. Hij wil ook niet antwoorden op de vraag of het nog goedkomt. Hij zegt alleen dat hij mij ook nog heel graag ziet, maar dat dit geen stabiele basis is, dat we te snel gegaan zijn. Hij is ook bang om nog af te spreken, afstandelijk. 1 keer heeft hij gezegd, komt wel goed, en daar hou ik me nu aan vast. Mijn gevoel zegt dat het echt wederzijds grote liefde is, nog steeds.
Wat moet ik hier nu mee? Nog hopen en inderdaad eerst mijn problemen oplossen? Ik heb het erg moeilijk, de ware liefde gevonden en misschien al kwijt... Kan aan niets anders meer denken. Als ik wist dat het nog goed kwam zou ik nu rustiger kunnen zijn en wachten, maar die onzekerheid, vreselijk....