Ik was altijd al bang om de liefde van m'n leven te verliezen. Vrijdag 7 maart heeft hij het via een telefoontje uitgemaakt. De dag verliep al niet zo lekker en voelde me ook niet zo lekker in m'n vel. Ik liep al wel wat langer rond met een naar gevoel in m'n onderbuik. Ik had mezelf gezegd : "laat het los! T komt goed!" Vrijdag ochtend werd ik wakker van een verschrikkelijke nachtmerrie. Ik had gedroomd dat m'n vriend het uit zou maken met me. Het zat me helemaal niet lekker en besloot zijn moeder een bericht te sturen. Ik vroeg wat er met m'n vriend kon zijn omdat hij de laatste paar dagen heel kortaf deed.. Ik vertelde haar ook dat ik vreesde voor onze relatie, en zij zei dat ze er ook voor vreesde.. Ze zei dat ik er met hem over moest praten en moest zeggen wat ik haar had verteld. En een paar uur later belde hij mij en zei "wat is er aan de hand toet?" ik dacht ow er is vast niets aan de hand dus ik vertelde hem met vol moed wat me dwars zat en zomaar ineens was het stil aan de andere kant van de lijn en hij zei dat hij geen toekomst ziet voor ons, terwijl we zoveel hebben meegemaakt. Hij voelde zich er niet goed onder om nog verder te gaan. Mijn wereld stortte in en mijn gevoelens werden bevestigd. Hij wil wel vrienden blijven en hij begreep niet waarom ik geen contact meer met hem wou. Ik kan geen vrienden blijven met iemand die mij verlaat en om eerlijk te zijn is deze pijn nieuw voor me, ik ben nog nooit gedumpt en het feit dat ik vorig jaar zomer zwanger van hem was doet nog meer zeer. Ik ben niet 1 iemand verloren maar 2 en had gedacht dat onze liefde wel sterker zou zijn. Maar helaas, dit is niet zo. Terwijl ik klaar sta voor een gevecht, laat hij het naast zich liggen.. Het klinkt misschien raar, maar ik zal altijd voor hem vechten. Het afgelopen jaar was niet makkelijk maar ik heb vechtlust om hem terug te krijgen, maar helaas lukt me dat niet. Ik heb alleen geen vechtlust om hem los te laten. Want ik hou ontzettend veel van hem.. Ik weet niet wat ik moet doen want elke dag is een marteling voor m'n hoofd. De dagen gaan zo langzaam voorbij. Ik eet al 5 dagen niet meer en slaap bijna niet, als ik slaap dan droom ik over hem en dat hij bij me terug komt, maar ik weet dat dit niet waar is. Hij heeft zijn keuze gemaakt en daar blijft hij bij. Ik heb m'n vrienden nodig maar helaas zijn die er niet voor me. Want iedereen heeft natuurlijk zijn eigen leven. En dat begrijp ik ook wel, maar ik heb echt behoefte aan een knuffel of een schouder om uit te huilen. Ik wil schreeuwen ik wil al m'n frustratie kwijt.. Maar t lukt me niet.. Ik blijf in een negatieve cirkel lopen.. Het enige wat ik wil is m'n vriend weer terug. Als ik 1 ding mocht wensen dan zou ik wensen dat alles weer zoals vroeger was..