Ik besef me nu hoeveel ik me door mijn opleiding, mijn ex, mijn familie en vrienden zo lang verplicht voelde om mij groot te houden, juist als ik van binnen erg veel pijn had. Ik mocht niet huilen, ik mocht niet klagen. Ik moest een goed voorbeeld zijn voor de ander.

Dat werd alleen maar erger na de relatiebreuk. Een jaar lang wilde ik mezelf bewijzen. Ik was te vaag, ik kon mijn gevoelens niet uitdrukken, ik kon niet voor mezelf opkomen, ik kon geen ruimte innemen, ik moest kunnen genieten. Voor al die dingen ben ik in therapie gegaan. En het lukte me maar niet! Toen ik hoorde van de nieuwe vriend van Sofie terwijl ik bezig was op te schrijven om te proberen samen een nieuw begin te maken, brak ik compleet.

En daarna ging ik helemaal compleet over naar mijn studie, overspannen en al. Ook daar hield ik mij groot. Ik genoot er wel van, van de samenwerking met collegastudenten. Maar ik bleef van buiten lachen terwijl ik van binnen echt kapot was. Dat hield ik een paar maanden vol, en toen brak ik weer volkomen. Dat was ongeveer in april, mei.

Nog steeds had ik er niet van geleerd, nog steeds was er iets in me van wie ik me moest bewijzen.

Pas later, toen ik besefte dat ik mocht genieten, dat ik me mocht kwetsbaar opstellen, dat ik me lekker mocht voelen - dat al die dingen een recht zijn, niet een plicht - toen pas kon ik echt mezelf zijn. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me helemaal mezelf.

Ik houd nog steeds van mijn ex, maar ik ben dat rotgevoel daarbij echt helemaal zat. Ik wil dat niet meer. Het heeft me echt veel te lang geduurd. Mijn prioriteit ligt bij lekker in mijn vel blijven - dat is me zo ontzettend veel waard, juist omdat ik pas op mijn 28e heb ervaren hoe dat voelt.