Inmiddels heb ik meerdere blogjes geschreven, mochten jullie meer willen weten, lees deze dan voor meer details.

Het is op dit moment precies 4 weken geleden dat mijn ex vriendin een punt achter onze relatie zette en ik merk aan mezelf dat ik nu een bepaalde rust heb gevonden. Dat ik ben gaan rationaliseren en eigenlijk nu ook tot de conclusie kom dat onze relatie niet datgene was wat ik eigenlijk graag in een relatie wil zien. Ondanks dit zit het gevoel wel nog heel diep en zijn er ook zeker nog momenten dat ik even een brok in mijn keel krijg. Ik heb tenslotte 4 jaar met dit meisje een deel van mijn leven geleefd.

Een week nadat het uit is gegaan heeft haar moeder even met mijn moeder gesproken over de situatie. Dat het jammer is maar dat ik altijd welkom ben om even langs te komen (erg lief en leuk in mijn ogen, ik heb het ook altijd goed kunnen vinden met haar ouders) ... Een aantal dagen hierna heb ik contact opgenomen met haar moeder en aangegeven dat ik zeker nog even langs kom. Even een kop koffie drinken en nog wat kleine dingetjes afhandelen (dingen die ik aan haar ouders heb beloofd). Ik zelf zie dit niet als een verplichting maar wel als een lastig moment. Ik zie er dan ook wel een beetje tegen op. Wil haar moeder een bosje bloemen meebrengen en ook bedanken voor de leuke tijd die ik daar heb gehad. Ik ben als ik zo zelfreflecterend mag zijn altijd een jongen geweest die heel netjes en beschaafd is.

Waar ik tegen op zie is het feit dat mijn ex daar zou kunnen zijn. Ik vind het lullig om haar te vragen of ze weg wilt gaan als ik langs kom en weet ik niet zo goed of ik wel wil dat ze weg gaat. Voor de goede orde, wij zijn op een hele nette manier uit elkaar gegaan. Zonder enige vorm van ruzie. Eigenlijk vind ik het wel een teken van volwassenheid als ik dit niet doe. Of ze er nu is of niet, ze zal weten dat ik kom en kan voor zichzelf de keuze maken om even thuis weg te gaan of "boven te blijven".

Dit geldt overigens ook vice versa. Zij heeft inmiddels ook aan mijn moeder aangegeven nog even langs te komen. Ik weet niet of ik hier bij aanwezig moet zijn. (ze kent mijn werk schema en weet ook op welke dagen en avonden ik er zeker weten niet zal zijn) Ze kan dus een dag/avond plannen waarop ze zeker weet dat ik er niet ben. Frapant is dat mijn ex nooit zo aan mijn ouders getrokken heeft, zo kon het zeker goed vinden maar erg close is ze nooit geworden. Ik vermoed (maar dat is weer een aanname) dat haar moeder heeft gezegd dat ze wel nog even langs mijn ouders moet gaan (voor de goede orde)

Ook weet ik niet zo heel goed wat ik wel en niet kan vertellen zodra ik haar ouders weer zie. Kan ik aangeven dat ook ik er nu vrede mee heb? (een van de redenen is dat ik me gedurende onze relatie vaak als "laatste keuze" heb gevoelt. Er was regelmatig wel iets dat net wat meer prioriteit had dan bij mij zijn (vriendinnen, een feestje waar ik niet mee naar toe mocht/kon) En ik twijfel of ik deze redenen dan ook op een nette manier kan bewoorden als onderbouwing voor mijn gevonden rust. Wellicht zal het een gesprek zijn over koetjes en kalfjes en zal het onderwerp "uit elkaar" de revue niet eens passeren. Ik weet ook niet of ik dit wel aan moet snijden dan.

Zijn er mensen met tips/advies? Alvast hartelijk dank!