Dag allemaal

graag had ik jullie hulp, mening en advies willen horen over mijn verbroken relatie.

Ik ga jullie het hele verhaal van begin af aan vertellen en hoop dat jullie vervolgens kunnen helpen.

In januari heb ik haar leren kennen via facebook, waarbij door een vriendin van mij een veilig werd gehouden.
We hebben heel vaak met elkaar zitten praten en we hadden enorm veel overeenkomsten m.b.t. hobbies, opvattingen e.d.
Dat vond ik heel leuk en ik was ook heel eerlijk toen ik eind januari haar ook vroeg of ze misschien een relatie met me wilde. We hebben elkaar dus nog niet ontmoet.

Echter, ze zei in het begin dat het niets wordt, aangezien ik geen Armeen ben. Ze wilde graag een Armeen, maar ik ben een Assyriër (heeft niets te maken met het land Syrië).
Toch wist ik haar te raken met haar woorden, aangezien ze moest huilen aan de telefoon.

Wat me opviel was dat ze, ondanks dat ik haar vroeg, zij contact met me bleef houden. Ik vroeg haar ook wat de reden daarvan is, waarop zij vertelde dat ze me toch nog beetje leuk vond.

Na een aantal weken vertelde ze me heel plots dat ze toch wilde afspreken en wilde kijken hoe het gaat, wat dus mij heel blij maakte. MAar na een week zei ze dat ze toch niet wilde dat het doorging,
aangezien ze er toch nog aan twijfelde en ook omdat ze bang was dat haar vader erachter zou komen. Haar moeder had ze al over mij verteld, ook al hadden we geen relatie.

Begin maart belde ze mij op om te vragen of we toch nog konden afspreken...gewoon als vrienden. Dat vond ik goed, aangezien ik toch over haar was. We spraken af in Breda. Ik ging erheen met het gevoel dat we gewoon vrienden bleven. Eenmaal elkaar voor de eerste x ontmoet, gingen we natuurlijk daar de stad in. We gingen ook een kerk in (weet de naam er niet van), Daarin vroeg ik haar waarom ze heel stil was. Ze durfde het niet te vertellen, maar ik had opgemerkt dat ze me toch leuk vond en ik vroeg of dat zo was. En ze zei ja. Dat was dus in de kerk. Wat ik toen deed was, ik pakte haar hand, liet haar opstaan en met mijn rechterhand om haar middel en met mijn linkerhant hield ik haar rechterhand vast begon ik met haar te dansen. Want ik had haar nog beloofd tijdens 1 van onze gesprekken dat ik met haar de wals ging dansen. Dus dat gebeurde. Langzaamaan trok ik haar ook meer en meer naar mij toe, totdat ik haar uiteindelijk zoende. En jawel, in de kerk.

Sinds die dag was ze helemaal vrolijk en stuurde ze me liefdessmsjes en ze vertlede het haar moeder en zusjes (maar nog niet haar vader). Ook ging ze naar mijn mening heel snel, aangezien ze meteen vooruit dacht. Ze dacht aan het huwelijk en ze ging zelfs met mij naar de woonmall in Alexandrium om te kijken hoe ons huis ingericht moest worden. Dit ging iets te snel voor mij, aangezien ik het rusitg wil aanpakken. toch was ik zo dom geweest om haar haar gang te laten gaan, omdat ik van haar hield. En ik hield enorm van haar.

Wat utieindelijk volgde was constante ruzies. Zij reageerde alles op mij af, ook al had ik er niets mee te maken. En elke x ging ik met haar praten en legde ik alles uit, zodat ze niet meer met vragen kwam te zitten. Ik vind namelijk veel praten in een relatie belangrijk. Begrip voor elkaar is belangrijk vind ik. Maar na elke x begon het weer. Op een gegeven moment geloofde ik niet meer dat het opgelost was, maar dacht ik: ''op naar de volgende ronde''.
Ook vond ze het niet leuk dat we elkaar weinig zagen, maar daar kon ik niets aan doen, aangezien ik enrom druk ben met mijn studie. Zij is pas 19 jaar, ik ben 21 en ben student Bedrijfseconomie (richting Finance) aan de Erasmus Universiteit. Momenteel ben ik bezig met mijn bachelorscriptie. Daarna ben ik van plan om een master te doen en misschien daarna nog een master. Maar zij baalde ervan, ik had er ook begrip voor, maar legde uit dat het belangrijk voor mij was. Ik steunde haar ook. Zij doet mbo schoonheidsspecialiste, maar ik zei tegen haar dat ze niet moest stoppen en door moest gaan naar het hbo.

Dus door al die ruzies begon ik te twijfelen aan onze relatie, maar toch hield ik hoop. Ik gaf haar voor onze twee maanden een cadeau: set oorbellen, halsketting en ring en allemaal hadden ze een swarovski kristal. Ze was heel blij en leek alsof het helemaal opgelost worden, toch had ik het gevoel dat de volgende ronde moest komen...en ja, die kwam ook.

Desondanks zei ze ook een aantal verkeerde dingen:

als eerste was het feit dat ze een beste vriend heeft waar ze veel mee praat. Ik, als haar vriend, wilde toch zeker weten dat het goed was en ik haar kon vertrouwen. Ik vroeg dus daarom wat voor een een jongen hij is. Ik zei ook tegen haar dat ik haar niet ga verbieden met hem om te gaan, want zo ben ik niet. Wat ze als antwoord gaf was dit: ''Je kan het mij ook niet verbieden, want hij was eerder dan jou''. Dit maakte me boos en heb ik haar ook niet vergeven, want ze vergeleek mij met hem, terwijl ik een totaal andere relatie met haar heb dan hij.

Ook stuurde ze mij om de zoveel tijd smsjes dat andere jongens haar om verkering vroegen. Waarschijnlijk wilde ze me jaloers maken, wat in het begin ook lukte, maar daarna niet meer. Toch vond ik het ongepast, wat het is nergens voor nodig.

Uiteindelijk hebben we beiden onze relatie beïndigd. Toch voelt het heel raar, want ik bleef hoop koesteren en zij niet. Zij had ook geen gevoelens meer, maar ik had nog hoop en was bereid mijn best te doen. Toch voel ik me nu slecht en ik had graag uw hulp willen hebben. Jullie advies en of ik hier goed aan doe en of dit het beste is. Wat vinden jullie? Alstublieft.

Alvast hartelijk dank,

ASP