Na een periode van bijna 10 jaar is dan toch de knoop doorgehakt, we gaan niet meer samen verder. Wij leefde totaal langs elkaar heen en leefde meer met elkaar samen dan dat we echt samenwoonden. Ondanks dat het een beslissing van beide is blijft het zacht uitgedrukt erg vervelend. Wetende dat het zo waarschijnlijk beter is maar oh zo bang voor wat de toekomst zal brengen. Ik zie mijzelf als een "bridget Jones" heel alleen op de bank zitten al mee brullend met het nummer "All by myself". Een glas wijn in mijn ene hand en een bak ijs in de andere... Misschien iets te dramatisch geschets maar wat doe je aan dat akelige gevoel?!

Toen ik een paar weken geleden een huisje kreeg aangeboden werd dat dubbele gevoel alleen nog maar versterkt, we hebben per slot van rekening geen ruzie maar dit is zo definitief. Ik leerde hem kennen toen ik 18 was en zijn samen volwassen geworden. Lief en leed gedeeld en gelukkig ook heel veel leuke momenten gehad maar dat komt nu ten einde, tenminste als geliefde dan.

Ik hoop oprecht dat hij gelukkig word met de leukste vrouw van de wereld en hele mooie kindjes krijgt...

Shit, het is echt voorbij!!!