Eergisteren heb ik afgesproken met mijn ex. Ze was daar met haar bodyguard, een vriendin, lol. Ik denk vooral om haar eigen te beschermen, we zouden misschien weer beginnen zoenen en flirten. Al bij al viel het nog goed mee, maar der waren wel spanningen en enkele ironische opmerkingen.

Gisteren hebben we na enkele intense momenten via sms een opluchtende en eerlijk gesprek gehad via telefoon. Ze voelt zich nog duidelijk aangetrokken door mij, maar ze wilt haar eigen pad bewandelen en mij niet zien omdat het dan te kwetsend zou zijn. Ik had er begrip voor en heb geantwoord dat ik eigenlijk ook wil dat ze zich gelukkig voelt, met of zonder mij. Dat we beiden nu op onszelf moeten focussen. Dat, als zij wil eens moeten afspreken wanneer we daar beiden er echt gereed voor zijn.

Het ergste van het ganse verhaal is dat ze zeer zeker nog gevoelig is voor mij, dat ze aangetrokken is door mij, dat ze me graag ziet. Haar logical mind echter zegt dat een relatie niet mogelijk is. En ik kan haar geen ongelijk geven, onze relatie zat zeker niet goed in elkaar. Het verschil is dat ik wel een optimistischer iemand ben dan haar. Ik heb tijdens ons gesprek nog willen voorstellen om te proberen, elkaar af en toe te zien zoals in het begin, maar in de tussentijd aan ons zelf te werken. Stap bij stap om dan tot een volwaardige gezonde relatie te komen. Maar ben er van af gezien, heb gewoon gezegd dat als ze gereed is, wanneer ze het verleden kan vergeten, dat ze me dan moet contacteren. Maar ik weet nu al dat dit niet zal gebeuren.

Ik ben het eigenlijk moe, ik heb het geprobeerd. Ze kent mijn kwaliteiten. I am the best en ze weet dat ook, maar ik ben geen gemakkelijk iemand om mee samen te leven Ik ben een direct iemand, ik hou van de waarheid, maar het kan kwetsend zijn, zeer kwetsend. Maakt mij zeker niet populair. Het is nu echt aan haar om te beslissen wat ze wilt doen in haar leven en of ze gelukkig zal zijn met iemand anders. De kracht heb ik echt niet meer, de kracht putte ik uit mijn liefde voor haar. Maar het is op. Zo voel ik mij nu. Ik heb gevochten, respectabel en zonder overdrijving. Heb haar niet gestalkt of verweten.

Ben dan uitgeweest met enkele vrienden gisteren avond, teruggekomen en ja de verwachte terugval was er weer. Ik heb zitten huilen gelijk een kind. Ongelooflijk

Vandaag had ik een je m'en fou en kwaad gevoel. Ik ben van nature al een open persoon, ik ga héél gemakkelijk conversaties aan, ben wel direct maar respectabel en empathisch. Maar mij volledig openen voor iemand, da heb ik weinig gedaan en kan het op één hand tellen.

Nu ben ik sceptisch ten aanzien van iedereen, behalve mijn zusje. Ik vrees dat ik onbewust, weer zoals vroeger, in de nabije toekomst vrouwen zal kwetsen. Ik begin me af te vragen waarom al die goedheid? Daar ben ik niks mee, het werkt alleen kwetsend en belemmerend. Soms vraag ik me af waarom ik niet een sociopaat kan zijn, niet belemmerd zijn door lastige gevoelens. Het helpt me echt niet vooruit. Ik moet meer egoistischer zijn, mensen gebruiken.

Ik ben geen onknappe gast, ik lig redelijkgoed in de markt. Ik heb zelfzekerheid en ben charmant. Ik ben een player, ik heb kennis. Ik kan als ik het spel goed speel iedereen naar mijn hand werken en hard concurreren, ik kan een gevaarlijk persoon worden. Aangezien ik een belezen persoon ben en constant nieuwsgierig ben kan ik mijn kennis gebruiken en puur uit egoistische overweging mensen misbruiken.

Goedheid werkt tegen je, mensen gebruiken je en zeker als je je eigen hebt geopend ten aanzien van iemand. Heb ik verschillende keren moeten ervaren. Terwijl ik zelf heel goed weet hoe iemand te kwetsen en echt hard te kwetsen, maar het gewoonweg niet doe of wil doen.

Allemaal heel logisch, maar nee ik zit opgezadeld met die fuck in gevoelens, en op het einde verlies ik, telkens keer

Ik ben een fucking goedzak, en dus een loser.